Trzeba zapewnić wszystkim jednakowy dostęp do zasobów ziemi

Benedykt XVI przyjął na audiencji członków Zarządu Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa (IFAD). W przemówieniu do obecnych powiedział, iż Fundusz zastosował wzorową formę współpracy między krajami będącymi w różnych fazach rozwoju. Działania tej organizacji sprzyjają przywróceniu rolnictwu właściwego miejsca w gospodarce krajów rozwijających się. «Kiedy wyrażamy wdzięczność za dokonania ostatnich trzydziestu lat, widzimy, że trzeba odnowić zobowiązanie do współdziałania w zgodzie i solidarności ze wszystkimi (...), by zapewnić jednakowy dostęp do zasobów ziemi teraz i w przyszłości» — powiedział Papież.

Panie przewodniczący Rady Zarządu, członkowie Zarządu, stali przedstawiciele państw członkowskich, pracownicy IFAD, panie i panowie!

Cieszę się, że mogę spotkać się z wami wszystkimi na zakończenie obchodów 30. rocznicy utworzenia Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa. Dziękuję ustępującemu przewodniczącemu panu Lennartowi Bĺge za miłe słowa i składam gratulacje oraz najlepsze życzenia panu Kanayo Nwanze, który został wybrany na ten wysoki urząd. Dziękuję wam wszystkim za dzisiejsze przybycie tutaj i zapewniam was o modlitwie za wasz wielki trud na rzecz rozwoju obszarów wiejskich. Ma on szczególne znaczenie dzisiaj, ze względu na to, że obecna niestabilność cen produktów rolnych stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa żywnościowego. W związku z tą sytuacją potrzebne są nowe i dalekowzroczne strategie walki z ubóstwem na obszarach wiejskich i wspierania ich rozwoju. Jak wiecie, Stolica Apostolska w pełni popiera wasze zaangażowanie w walkę z ubóstwem i głodem oraz w pomoc najuboższym krajom świata. Modlę się, aby obchody rocznicy powstania IFAD zachęciły was do wytrwałego dążenia do tych szlachetnych celów z nową energią i determinacją w nadchodzących latach.

Już od pierwszych dni swego istnienia Międzynarodowy Fundusz stał się przykładną formą współpracy i współodpowiedzialności krajów będących na różnych etapach rozwoju. Kiedy państwa zamożne i kraje rozwijające się razem podejmują wspólne decyzje i definiują szczegółowe kryteria, by określić składki każdego kraju do budżetu Funduszu, można naprawdę powiedzieć, że różne państwa członkowskie na zasadzie partnerstwa wyrażają wzajemną solidarność i wspólne zaangażowanie na rzecz wyeliminowania ubóstwa i głodu. W coraz bardziej współzależnym świecie tego typu procesy wspólnego podejmowania decyzji mają zasadnicze znaczenie, jeśli sprawy międzynarodowe mają być rozstrzygane w sposób sprawiedliwy i dalekowzroczny.

Rzeczą równie godną uznania jest nacisk, jaki IFAD kładzie na rozwój zatrudnienia w społecznościach wiejskich, aby umożliwić im w dalszej perspektywie uniezależnienie się od pomocy z zewnątrz. Wspomaganie producentów lokalnych służy budowaniu gospodarki i przyczynia się do całościowego rozwoju poszczególnych narodów. Pod tym względem programy «kredytów dla wsi», mające na celu wspieranie drobnych rolników oraz pracowników rolnych, nie posiadających własnej ziemi, mogą pobudzić rozwój gospodarczy i zapewnić wszystkim większe bezpieczeństwo żywnościowe. Pomagają one także społecznościom tubylczym dobrze prosperować u siebie, zgodnie z własną tradycją kulturową, unikając wykorzenienia, jakim jest emigracja w poszukiwaniu pracy do przeludnionych miast, pełnych problemów społecznych, gdzie ludzie często zmuszeni są żyć w nędzy.

Szczególną zaletą takiego podejścia jest przywrócenie sektorowi rolniczemu jego właściwego miejsca w gospodarce i tkance społecznej krajów rozwijających się. Cenny wkład mogą wnosić w tym zakresie organizacje pozarządowe; niektóre spośród nich są ściśle związane z Kościołem katolickim i stawiają sobie za cel wprowadzanie w życie jego nauczania społecznego. Zasada pomocniczości wymaga, by każda grupa w danym społeczeństwie mogła swobodnie wnosić wkład w dobro ogółu. W krajach rozwijających się zbyt często rolnicy pozbawiani są takiej możliwości i wyzyskiwani w zachłanny sposób, a wytworzone przez nich produkty wysyła się na odległe rynki, przy czym korzyści dla społeczności lokalnej są niewielkie bądź żadne.

Prawie pięćdziesiąt lat temu mój poprzednik, bł. Jan xxiii, powiedział o pracy na roli: «Sami rolnicy (...) powinni (...) bowiem dobrze widzieć i wiedzieć, że praca ich jest bardzo zaszczytna. Odbywa się ona bowiem jakby w największej świątyni świata (...). Praca ta posiada ponadto właściwą sobie godność» (Mater et Magistra, 130-131). Każda ludzka praca jest współuczestniczeniem w stwórczej opatrzności Wszechmocnego Boga, lecz praca na roli w sposób szczególny. Prawdziwie ludzkie społeczeństwo zawsze będzie umiało docenić i odpowiednio wynagrodzić wkład sektora rolniczego. Jeśli jest on odpowiednio wspierany i wyposażony, jego potencjał może wydźwignąć naród z ubóstwa i stworzyć podstawy potrzebne do budowy dobrobytu.

Panie i panowie, kiedy wyrażamy wdzięczność za dokonania ostatnich trzydziestu lat, widzimy, że trzeba odnowić zobowiązanie do współdziałania w zgodzie i solidarności ze wszystkimi, z różnorodnymi grupami członków rodziny ludzkiej, by zapewnić jednakowy dostęp do zasobów ziemi teraz i w przyszłości. Tego wymaga miłość — miłość do ubogich, miłość, która nie może tolerować niesprawiedliwości i niedostatku, miłość, która nie spocznie, dopóki ubóstwo i głód nie znikną z naszego życia. Wykorzenienie nędzy i głodu oraz promowanie bezpieczeństwa żywnościowego i rozwoju obszarów wiejskich to cele, które wcale nie są przesadnie ambitne czy nierealne, a w obecnej chwili ich realizacja staje się wiążącym nakazem dla całej społeczności międzynarodowej. Gorąco modlę się, by działalność takich organizacji jak wasza nadal w znaczący sposób przyczyniała się do osiągania tych celów. Dziękując wam i zachęcając, byście wytrwale realizowali swoje szlachetne dzieło, polecam was nieustającej opiece naszego kochającego Ojca, Stwórcy nieba i ziemi ze wszystkim co na niej jest. Niech Bóg błogosławi was wszystkich!

opr. mg/mg