Kościół i świat potrzebują waszego świadectwa

W sobotę 10 grudnia 2005 r. Benedykt XVI spotkał się w Auli Pawła VI z osobami konsekrowanymi diecezji rzymskiej. Reprezentowały one zakony i zgromadzenia, stowarzyszenia życia apostolskiego oraz instytuty świeckie Wiecznego Miasta, w którym żyje 24 tys. sióstr zakonnych i 4,5 tys. zakonników, a także liczni członkowie innych wspólnot życia konsekrowanego. Pochodzą oni z wielu krajów i wszyscy — jak powiedział w przemówieniu Ojciec Święty — «dają szczególne świadectwo jedności i powszechności Ludu Bożego». Papież zwrócił uwagę zgromadzonych na potrzebę wierności podjętym zobowiązaniom: modlitwie, życiu wspólnotowemu, służbie ludziom, nauce Kościoła.

Księże Kardynale, czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy Bracia i drogie Siostry!

Z radością spotykam się dzisiaj z wami w duchowej atmosferze Adwentu, okresu, w którym przygotowujemy się do świąt Bożego Narodzenia. Pozdrawiam serdecznie każdego z was — zakonników i zakonnice, członków instytutów świeckich i przedstawicieli nowych form życia konsekrowanego, istniejących w diecezji rzymskiej, gdzie pełnicie niezwykle cenną posługę, umiejętnie wchodząc w różne środowiska społeczne i duszpasterskie. Dziękuję wam z całego serca za tę służbę. Myślą ogarniam w szczególności tych, którzy w klasztorach prowadzą życie kontemplacyjne, złączonych z nami duchowo, a także osoby konsekrowane pochodzące z Afryki, Ameryki Łacińskiej i Azji, studiujące w Rzymie lub spędzające tu część swojego życia i również uczestniczące czynnie w posłannictwie Kościoła, który jest w Rzymie.

Z braterskim pozdrowieniem zwracam się do kard. Camilla Ruiniego, dziękując mu za słowa skierowane do mnie w imieniu was wszystkich. Od zawsze cenna jest obecność osób konsekrowanych w Kościele Rzymu, również dlatego, że dają szczególne świadectwo jedności i powszechności Ludu Bożego. Dziękuję wam za pracę wykonywaną w winnicy Pańskiej, za zaangażowanie, z jakim podejmujecie wyzwania, które współczesna kultura stawia przed ewangelizacją w tak kosmopolitycznej metropolii jak nasza.

Świadczyć o Bogu

Złożony kontekst społeczny i kulturowy naszego miasta, w którym przyszło wam działać, wymaga od was nie tylko wrażliwości na problemy lokalne, ale także odważnej wierności charyzmatowi, który was wyróżnia. Od samych bowiem początków życie konsekrowane charakteryzowało szukanie Boga: quaerere Deum. Tak więc waszym pierwszym i najwyższym dążeniem powinno być świadczenie o tym, że Boga należy słuchać i miłować z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił, dając Mu pierwszeństwo przed wszystkimi innymi osobami i rzeczami. Właśnie w naszych czasach, w których doświadcza się wielkiej nieobecności Boga, to dawanie prymatu Bogu ma ogromne znaczenie. Nie bójcie się ukazywać, również na zewnątrz, że jesteście osobami konsekrowanymi, i starajcie się na wszelkie sposoby świadczyć o waszej przynależności do Chrystusa, tego ukrytego skarbu, dla którego zostawiliście wszystko. Przyjmijcie za swoje znane programowe motto św. Benedykta: «Niczego nie przedkładać nad miłość Chrystusa».

Wierność przyjętym zobowiązaniom

Z pewnością, działając na różnych frontach, spotykacie się dzisiaj z wieloma wyzwaniami i trudnościami. Poprzez wasze wspólnoty i dzieła apostolskie dobrze włączacie się w programy diecezji, współpracując — jak powiedział kard. Ruini — w różnych dziedzinach duszpasterstwa, również dzięki współdziałaniu organów przedstawicielskich życia konsekrowanego, takich jak Włoska Konferencja Wyższych Przełożonych i Unia Wyższych Przełożonych Zakonów Żeńskich we Włoszech, Grupa Instytutów Świeckich i Ordo Virginum.

Idźcie dalej tą drogą, umacniając waszą wierność wobec przyjętych zobowiązań, wobec charyzmatu waszych poszczególnych instytutów oraz wskazań Kościoła lokalnego. Jak wiecie, taka wierność jest możliwa dzięki stałej wierności w małych, ale niezbędnych sprawach codziennych: przede wszystkim wierność modlitwie i słuchaniu słowa Bożego; wierność w służbie ludziom naszych czasów, zgodnie z własnym charyzmatem; wierność nauczaniu Kościoła, poczynając od jego nauki na temat życia konsekrowanego; wierność sakramentom pojednania i Eucharystii, która nas podtrzymuje w trudnych sytuacjach życia codziennego.

Zasadniczą częścią waszego posłannictwa jest życie wspólnotowe. Dokładając starań, aby wspólnoty żyły duchem braterstwa, pokazujecie, że dzięki Ewangelii również ludzkie relacje mogą się zmieniać, że miłość nie jest utopią, a wręcz jest sekretem budowania świata bardziej braterskiego. Księga Dziejów Apostolskich po opisie braterstwa panującego we wspólnocie chrześcijan wskazuje niemal jako na logiczną konsekwencję, że «słowo Boże szerzyło się, wzrastała też bardzo liczba uczniów» (Dz 6, 7). Szerzenie słowa Bożego jest błogosławieństwem, którym Pan żniwa obdarza wspólnotę, poważnie traktującą obowiązek umacniania miłości w braterstwie.

Podejmować wyzwania naszych czasów

Drodzy bracia i siostry, Kościół potrzebuje waszego świadectwa, potrzebuje życia konsekrowanego, które z odwagą i w sposób twórczy podejmuje wyzwania naszych czasów. Wobec szerzenia się hedonizmu od was oczekuje się odważnego świadectwa czystości, będącej wyrazem serca znającego piękno i cenę Bożej miłości. Wobec dominującego dziś powszechnie pragnienia pieniądza waszym skromnym życiem i gotowością służenia najbardziej potrzebującym przypominacie, że Bóg jest prawdziwym bogactwem, które nie niszczeje. Wobec indywidualizmu i relatywizmu, prowadzących do tego, że człowiek staje się dla siebie jedyną normą, wasze braterskie życie zdolne poddać się kierownictwu, a więc gotowość do posłuszeństwa, potwierdza, że realizację samych siebie składacie w ręce Boga. Jakże nie wyrazić życzenia, żeby kultura rad ewangelicznych, będąca kulturą Błogosławieństw, mogła szerzyć się w Kościele, by podtrzymywać życie i świadectwo ludu chrześcijańskiego?

Soborowy Dekret Perfectae caritatis, którego 40. rocznicę ogłoszenia wspominamy w tym roku, mówi, że osoby konsekrowane «przywodzą na pamięć wszystkim wyznawcom Chrystusa owe przedziwne zaślubiny ustanowione przez Boga, które w pełni objawić się mają w przyszłym świecie, przez które Kościół połączy się z Chrystusem jako jedynym Oblubieńcem» (n. 12). Osoba konsekrowana żyje w swoich czasach, ale jej serce wybiega poza czas i zaabsorbowanemu często przez sprawy świata współczesnemu człowiekowi daje świadectwo, że jego prawdziwym przeznaczeniem jest sam Bóg.

Dziękuję wam, drodzy bracia i siostry, za waszą posługę na rzecz Ewangelii, za waszą miłość do ubogich i cierpiących, za wasz trud na polu wychowania i kultury, za nieustanną modlitwę wznoszącą się z klasztorów, za prowadzoną przez was wieloraką działalność. Niech Najświętsza Dziewica, wzór życia konsekrowanego, towarzyszy wam i was podtrzymuje, abyście mogli być dla wszystkich «prorockim znakiem» królestwa niebieskiego. Zapewniam was o pamięci w modlitwie i z serca wszystkim wam błogosławię.

opr. mg/mg