Droga Neokatechumenalna wielkoduszną posługą ewangelizacyjną

Na początku lat 60. na peryferiach Madrytu narodziła się Droga Neokatechumenalna. Celem założycieli ruchu — Kika Argüella i Carmen Hernández — była ewangelizacja ludzi dalekich od Kościoła. W 1968 r. przybyli oni do Rzymu, gdzie powstała pierwsza wspólnota poza granicami Hiszpanii. Obecnie w diecezji rzymskiej Droga Neokatechumenalna jest rozpowszechniona bardziej niż w jakimkolwiek innym miejscu świata; aktualnie jest w niej ponad 500 wspólnot. Droga istnieje w 120 krajach, w 5,5 tys. parafii, i łącznie liczy 20 tys. wspólnot; w Polsce jest już od 34 lat. W związku z przypadającą w tym roku 40. rocznicą powstania pierwszej wspólnoty neokatechumenalnej w Rzymie Ojciec Święty spotkał się z jej przedstawicielami i wygłosił do nich następujące przemówienie:

Drodzy bracia i siostry!

Z wielką radością spotykam się dziś w wami, tak licznie zgromadzonymi z okazji 40. rocznicy narodzin w Rzymie Drogi Neokatechumenalnej, która obecnie liczy aż 500 wspólnot. Wszystkich was serdecznie witam. Szczególne słowa powitania kieruję do kardynała wikariusza Agostina Valliniego i do kard. Stanisława Ryłki, przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich, który z oddaniem wspierał was w staraniach o zatwierdzenie Statutów. Pozdrawiam odpowiedzialnych za Drogę Neokatechumenalną: pana Kika Argüella, i dziękuję mu serdecznie za pełne zapału i poruszające słowa, w których wyraził uczucia was wszystkich; panią Carmen Hernández oraz ks. Maria Pezziego. Pozdrawiam wspólnoty wyruszające z misją do najbardziej zaniedbanych peryferyjnych dzielnic, jak i te, które udają się w missio ad gentes na pięć kontynentów. Pozdrawiam 200 nowych rodzin wędrownych oraz 700 katechistów wędrownych, odpowiedzialnych za Drogę Neokatechumenalną w różnych krajach. Dziękuję wam wszystkim. Niech was Pan prowadzi!

Znaczące jest to, że nasze spotkanie odbywa się w Bazylice Watykańskiej, wznoszącej się nad grobem apostoła Piotra. To właśnie on, Książę Apostołów, odpowiadając na pytanie, jakie Jezus skierował do Dwunastu — za kogo Go uważają, wyznał z zapałem: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego» (Mt 16, 16). Zebraliście się tutaj dziś, aby powtórzyć to samo wyznanie wiary. Wasza obecność, tak liczna i żywiołowa, jest świadectwem cudów, jakich Pan dokonał w minionym 40-leciu. Jest też znakiem zaangażowania, z jakim zamierzacie iść dalej rozpoczętą drogą — drogą wiernego podążania za Chrystusem i dawania odważnego świadectwa Jego Ewangelii, nie tylko tu w Rzymie, ale wszędzie tam, gdzie zaprowadzi was Opatrzność. Jest to droga posłuszeństwa wskazaniom pasterzy i komunii ze wszystkimi innymi członkami ludu Bożego. Chcecie to czynić, w pełni świadomi, że pomaganie ludziom naszych czasów w spotkaniu Jezusa Chrystusa, Odkupiciela człowieka, jest misją Kościoła i każdego ochrzczonego. Droga Neokatechumenalna wpisuje się w tę kościelną misję jako jedna z wielu form nowej ewangelizacji, wzbudzonych przez Ducha Świętego po Soborze Watykańskim ii.

Wszystko zaczęło się tu w Rzymie, 40 lat temu, kiedy w parafii św. Męczenników Kanadyjskich zawiązały się pierwsze wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej. Jak nie błogosławić Pana za owoce duchowe, które dzięki stosowanej przez was metodzie ewangelizacyjnej zrodziły się przez te wszystkie lata? Ileż nowej energii do podjęcia działalności apostolskiej wzbudziło się zarówno wśród kapłanów, jak i świeckich! Ilu kobietom, mężczyznom i rodzinom, którzy oddalili się od wspólnoty Kościoła lub porzucili praktykę chrześcijańskiego życia, głoszenie kerygmatu oraz droga odkrywania na nowo sakramentu chrztu pomogły odnaleźć radość z wiary i entuzjazm ewangelicznego świadectwa! Niedawne zatwierdzenie Statutów Drogi przez Papieską Radę ds. Świeckich było potwierdzeniem uznania i przychylności Stolicy Apostolskiej dla dzieła, jakie wzbudził Pan za pośrednictwem inicjatorów. Papież, Biskup Rzymu, jest wam wdzięczny za wielkoduszną posługę na rzecz ewangelizacji tego miasta oraz za oddanie i poświęcenie, z jakim głosicie orędzie chrześcijańskie we wszystkich środowiskach. Dziękuję wam wszystkim.

Wasza cenna działalność apostolska będzie jeszcze skuteczniejsza, jeżeli będziecie starali się nieustannie pielęgnować pragnienie jedności, o jakiej Jezus mówił Dwunastu podczas Ostatniej Wieczerzy. Słyszeliśmy słowa pieśni: nasz Odkupiciel modlił się żarliwie przed męką, aby Jego uczniowie stanowili jedno, tak aby świat w Niego uwierzył (por. J 17, 21), bowiem taka jedność może być jedynie dziełem Bożej mocy. To właśnie dzięki tej jedności, która jest darem Ducha Świętego i do której dążą nieustannie ludzie wierzący, każda wspólnota staje się żywą częścią mistycznego Ciała Chrystusa, ściśle z nim złączoną. Jedność uczniów Pana należy do istoty Kościoła i jest nieodzownym warunkiem tego, żeby jego działalność ewangelizacyjna okazała się owocna i wiarygodna. Wiem, z jaką gorliwością działają wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej w aż 103 rzymskich parafiach. Zachęcając was do kontynuowania tej działalności wzywam, byście pełniej stosowali się do wszystkich wskazań kardynała wikariusza, mojego bezpośredniego współpracownika w kierowaniu duszpasterstwem diecezji. Dziękuję za wasze niewątpliwie z serca płynące «tak». Organiczne włączenie Drogi w duszpasterstwo diecezjalne oraz jej współpraca z innymi strukturami w Kościele będą korzystne dla całego ludu chrześcijańskiego i pomogą diecezji osiągnąć lepsze rezultaty w staraniach podejmowanych na rzecz nowej ewangelizacji naszego miasta. Zaiste, potrzeba dziś rozległych działań misyjnych, angażujących różne grupy kościelne, które zachowując właściwe sobie charyzmaty, będą zgodnie pracować, dążąc do prowadzenia «duszpasterstwa zintegrowanego», co już przyniosło pokaźne rezultaty. Wy zaś, oddając się w pełni do dyspozycji biskupa — jak mówią wasze Statuty — będziecie mogli dawać przykład wielu Kościołom lokalnym, które słusznie widzą w Kościele Rzymu wzór do naśladowania.

Są też inne duchowe owoce tych 40 lat działalności, za które chciałbym razem z wami podziękować Bożej Opatrzności. Mam na myśli licznych kapłanów i osoby konsekrowane, których Bóg — mówił o tym pan Kiko — powołał spośród waszych wspólnot. Wielu kapłanów pracuje w parafiach oraz w innych dziedzinach diecezjalnego apostolatu, wielu zostało wędrownymi misjonarzami w różnych krajach, wielkodusznie służąc Kościołowi rzymskiemu, a Kościół w Rzymie pełni cenną posługę ewangelizacji świata. Jest to prawdziwa «wiosna nadziei» dla rzymskiej wspólnoty diecezjalnej i dla Kościoła powszechnego! Dziękuję rektorowi i jego współpracownikom z rzymskiego Seminarium Redemptoris Mater za ich działalność edukacyjną. Wszyscy wiemy, że ich zadanie nie jest łatwe, ale bardzo ważne dla przyszłości Kościoła. Zachęcam ich zatem, by nadal wypełniali tę misję, stosując się do wytycznych, jakie w zakresie formacji proponuje Stolica Apostolska oraz diecezja. Celem, do którego powinni dążyć wszyscy wychowawcy, jest takie przygotowanie prezbiterów, by byli dobrze zintegrowani z diecezjalną wspólnotą kapłańską i włączeni w duszpasterstwo zarówno parafialne, jak i diecezjalne.

Drodzy bracia i siostry, odczytany fragment Ewangelii przypomina nam wymogi i warunki misji apostolskiej. Słowa Jezusa, przekazane przez ewangelistę św. Mateusza, brzmią jak wezwanie, by nie zniechęcać się w obliczu trudności, nie zabiegać o sukcesy w ludzkim rozumieniu, nie lękać się niezrozumienia, a nawet prześladowań. Zachęcają natomiast, by zawierzyć jedynie mocy Chrystusa, wziąć «swój krzyż» i pójść śladami naszego Odkupiciela, który w tym kończącym się już okresie Bożego Narodzenia objawił się nam w prostocie i ubóstwie Betlejem. Święta Dziewica, wzór każdego ucznia Chrystusa i «Dom Błogosławieństwa», jak śpiewaliście, niech wam pomaga wiernie i z radością wypełniać zadanie, jakie Kościół z ufnością wam powierza. Dziękując za posługę, jaką oddajecie Kościołowi Rzymu, zapewniam was o modlitwie i z serca błogosławię wszystkich tu obecnych oraz wszystkie wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej rozproszone po całym świecie.

opr. mg/mg