W świętym Papieżu Bóg nawiedził swój lud

Papież Franciszek upamiętnił 100. rocznicę urodzin Jana Pawła II, odprawiając Mszę św. przy jego grobie w Bazylice Watykańskiej w poniedziałek 18 maja rano. Poniżej zamieszczamy improwizowaną homilię wygłoszoną przez Papieża.

«Pan w ludzie swoim upodobał sobie» (Ps 149, 4), tak śpiewaliśmy, był to refren śpiewu między czytaniami. I jest to też prawda, którą lud Izraela powtarzał, lubił powtarzać: «Pan w ludzie swoim upodobał sobie». I w trudnych momentach zawsze «Pan miłuje»; trzeba tylko czekać, jak się ta miłość wyrazi. Kiedy Pan posyłał, ze względu na tę miłość, proroka, człowieka Bożego, lud stwierdzał: «Pan nawiedził swój lud» (por. Wj 4, 31), kocha go, a zatem go nawiedził. I to samo mówił tłum, który chodził za Jezusem, gdy widział rzeczy, które czynił Jezus: «Bóg nawiedził lud swój» (por. Łk 7, 16).

I dziś my tutaj możemy powiedzieć: sto lat temu Pan nawiedził swój lud. Posłał człowieka, przygotował go do pełnienia urzędu biskupa i kierowania Kościołem. Upamiętniając św. Jana Pawła II, powtarzamy te słowa: «Pan w ludzie swoim upodobał sobie», «Pan nawiedził swój lud»; posłał pasterza. A jakie są, że tak powiem, «tropy» dobrego pasterza, które możemy odnaleźć w św. Janie Pawle II? Jest ich mnóstwo! Lecz omówimy tylko trzy z nich. Zważywszy na to, że o jezuitach mówi się, że kiedy wymieniają rzeczy, są zawsze trzy, omówimy trzy: modlitwę, bliskość z ludem i umiłowanie sprawiedliwości. Św. Jan Paweł II był człowiekiem Bożym, bo modlił się, i modlił się bardzo dużo. Jak to jest, że człowiek, który jest tak bardzo zajęty, ma tyle pracy w związku z kierowaniem Kościołem..., ma dużo czasu na modlitwę? On dobrze wiedział, że pierwszym zadaniem biskupa jest modlitwa. A tego nie powiedział Sobór Watykański II, powiedział to św. Piotr; kiedy zostali ustanowieni diakoni, padły słowa: «a my, biskupi, oddamy się modlitwie i posłudze słowa» (por. Dz 6, 4). Pierwszym zadaniem biskupa jest modlitwa, i on o tym wiedział, realizował to w praktyce. Był wzorem biskupa, który się modli, to było pierwsze zadanie. I nauczył nas, że kiedy biskup wieczorem robi rachunek sumienia, musi zadać sobie pytanie: ile godzin dziś się modliłem? Był człowiekiem modlitwy.

Drugi trop, człowiek bliskości. Nie był człowiekiem oderwanym od ludu, a wręcz chodził odwiedzać swój lud i objechał cały świat, odwiedzając swój lud, szukając swego ludu, okazując mu bliskość. A bliskość jest jedną z cech Boga w relacji z ludem. Pamiętajmy, że Pan mówi ludowi Izraela: «Któryż naród wielki ma bogów tak bliskich, jak Ja wobec ciebie» (por. Pwt 4, 7). Bliskość Boga z ludem, która potem zacieśnia się w Jezusie, umacnia się w Jezusie. Pasterz jest blisko ludu, w przeciwnym razie nie jest pasterzem, jest hierarchą, zarządcą, być może dobrym, ale nie jest pasterzem. Bliskość z ludem. I św. Jan Paweł II dał nam przykład tej bliskości — był blisko wielkich i małych, tych, którzy są blisko, i dalekich, był zawsze blisko, zbliżał się.

Trzeci trop, umiłowanie sprawiedliwości. Lecz sprawiedliwości pełnej! Był człowiekiem, który chciał sprawiedliwości, sprawiedliwości społecznej, sprawiedliwości dla ludów, sprawiedliwości, która zażegnuje wojny. Lecz sprawiedliwości pełnej! Dlatego św. Jan Paweł II był człowiekiem miłosierdzia, bo sprawiedliwość i miłosierdzie idą w parze, nie można ich rozróżniać [w sensie: rozdzielać], idą ze sobą w parze — sprawiedliwość jest sprawiedliwością, miłosierdzie jest miłosierdziem, ale nie ma jednej bez drugiego. I mówiąc o człowieku sprawiedliwości i miłosierdzia, pomyślmy, jak wiele uczynił św. Jan Paweł II, aby ludzie zrozumieli miłosierdzie Boże. Pomyślmy, jak umacniał nabożeństwo do św. Faustyny, której liturgiczne wspomnienie od dnia dzisiejszego będzie obchodzone w całym Kościele. On czuł, że sprawiedliwość Boga ma oblicze miłosierdzia, Jego postawą jest miłosierdzie. I to jest dar, który nam zostawił — sprawiedliwość-miłosierdzie i miłosierdzie sprawiedliwe.

Módlmy się dziś, aby dał nam wszystkim, zwłaszcza pasterzom Kościoła, ale i wszystkim, łaskę modlitwy, łaskę bliskości i łaskę sprawiedliwości-miłosierdzia, miłosierdzia-sprawiedliwości.

opr. mg/mg