Maiorem hac dilectionem

12 lipca 2017 r. został ogłoszony list apostolski w formie «motu proprio» «Maiorem hac dilectionem», na mocy którego Papież Franciszek ustanawia, że heroiczne ofiarowanie życia jest kolejnym, obok męczeństwa i heroiczności cnót, powodem do beatyfikacji i kanonizacji.

«Nikt nie ma większej miłości od tej,
gdy ktoś życie swoje oddaje
za przyjaciół swoich» (J 15, 13).

Na szczególne uznanie i cześć zasługują ci chrześcijanie, którzy najściślej idąc śladami i za nauczaniem Pana Jezusa, ofiarowali z własnej woli i w sposób wolny życie za innych i wytrwali w tym postanowieniu aż do śmierci.

Nie ulega wątpliwości, że heroiczne ofiarowanie życia, podyktowane i wspierane przez miłość, jest wyrazem prawdziwego, pełnego i przykładnego naśladowania Chrystusa, a zatem zasługuje na taki szacunek, jakim wspólnota wiernych zazwyczaj otacza tych, którzy dobrowolnie zaakceptowali męczeństwo krwi bądź w stopniu heroicznym praktykowali cnoty chrześcijańskie.

Umocniony przychylną opinią, wyrażoną przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych, która na sesji plenarnej 27 września 2016 r. uważnie przebadała, czy ci chrześcijanie zasługują na beatyfikację, postanawiam, że mają być przestrzegane następujące normy:

Art. 1

Ofiarowanie życia jest nowym powodem do wszczęcia procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego, odrębnym od przypadków dotyczących męczeństwa i heroiczności cnót.

Art. 2

Aby ofiarowanie życia było ważnym i skutecznym powodem do beatyfikacji sługi Bożego, winno spełniać następujące kryteria:

a) ofiarowanie życia w sposób wolny i dobrowolnie oraz heroiczne zaakceptowanie propter caritatem śmierci pewnej i w krótkim czasie;

b) musi istnieć związek między ofiarowaniem życia a przedwczesną śmiercią;

c) praktykowanie, przynajmniej w stopniu zwyczajnym, cnót chrześcijańskich przed ofiarowaniem życia, a potem aż do śmierci;

d) istnienie opinii świętości i znaków, przynajmniej po śmierci;

e) do beatyfikacji potrzebny jest cud, który wydarzył się po śmierci sługi Bożego i za jego wstawiennictwem.

Art. 3

Sposób prowadzenia dochodzenia na szczeblu diecezjalnym lub eparchii oraz sporządzenia odnośnej Positio jest określony przez konstytucję apostolską Divinus perfectionis Magister z 25 stycznia 1983 r., w: Acta Apostolicae Sedis, vol. LXXV (1983, 349-355), oraz przez Normae servandae in inquisitionibus ab Episcopis facendis in Causis Sanctorum z 7lutego tego samego roku, w: Acta Apostolicae Sedis, vol. LXXV (1983, 396-403), z wyjątkiem tego, co następuje.

Art. 4

Positio dotycząca ofiarowania życia winna odpowiadać na dubium: An constet de heroica oblatione vitae usque ad mortem propter caritatem necnon de vertutibus christianis, saltem in gradu ordinario, in casu et ad effectum de quo agitur.

Art. 5

Poniższe artykuły wspomnianej konstytucji apostolskiej zostały zmodyfikowane w następujący sposób:

Art. 1:

«Biskupom diecezjalnym, eparchom oraz innym, równym im w prawie osobom przysługuje — w zakresie ich jurysdykcji — prawo wszczęcia, czy to z urzędu, czy na wniosek pojedynczych wiernych bądź legalnych stowarzyszeń i ich przedstawicieli, dochodzenia dotyczącego życia, cnót, ofiarowania życia lub męczeństwa i opinii świętości, o ofiarowaniu życia bądź męczeństwie, w sprawie domniemanych cudów i ewentualnie dawnego kultu sługi Bożego, o którego kanonizację się prosi».

Art. 2, 5:

«Dochodzenie w sprawie domniemanych cudów ma być prowadzone oddzielnie od dochodzenia dotyczącego cnót, ofiarowania życia bądź męczeństwa».

Art. 7, 1:

«[Relatorzy winni] wraz ze współpracownikami zewnętrznymi badać powierzone im sprawy i przygotować Positiones dotyczące cnót, ofiarowania życia bądź męczeństwa».

Art. 13, 2:

«Jeżeli uczestnicy posiedzenia zwyczajnego orzekną, że sprawa była prowadzona zgodnie z normami prawa, zarządzą powierzenie jej jednemu z relatorów; relator z kolei, wspomagany przez współpracownika zewnętrznego, przygotuje Positio dotyczącą cnót, ofiarowania życia bądź męczeństwa, zgodnie z zasadami krytyki hagiograficznej».

Art. 6

Poniższe artykuły wspomnianych Normae servandae in inquisitionibus ab Episcopi facendis in Causis Sanctorum zostały zmodyfikowane w następujący sposób:

Art. 7:

«Sprawa może być niedawna bądź dawna; określana jest jako niedawna, jeżeli męczeństwo, cnoty bądź ofiarowanie życia sługi Bożego mogą być udowodnione na podstawie ustnych zeznań naocznych świadków; określana jest jako dawna wówczas, kiedy dowody dotyczące męczeństwa bądź cnót mogą być zaczerpnięte tylko ze źródeł pisanych».

Art. 10, 1°:

w sprawach zarówno niedawnych, jak i dawnych [postulator winien przedstawić] biografię sługi Bożego, mającą pewną wartość historyczną, jeżeli taka istnieje, lub w przypadku jej braku — rzetelną relację chronologiczną dotyczącą życia i działalności sługi Bożego, cnót bądź ofiarowania życia lub męczeństwa, opinii świętości i cudów, bez pomijania tego, co wydaje się przeciwne lub mniej przemawiające na korzyść tej sprawy».

Art. 10, 3°:

«tylko w sprawach niedawnych — wykaz osób, które mogą przyczynić się do zbadania prawdy odnośnie do cnót lub ofiarowania życia bądź męczeństwa sługi Bożego, jak również co do opinii świętości i cudów, lub też ją zakwestionować».

Art. 15, a:

«Po otrzymaniu sprawozdania biskup winien przekazać promotorowi sprawiedliwości bądź innemu biegłemu wszystko, co do tej pory zostało zebrane, aby mógł on przygotować przesłuchania przydatne do zbadania i ujawnienia prawdy na temat życia, cnót, ofiarowania życia lub męczeństwa, opinii świętości, o ofiarowaniu życia bądź męczeństwie sługi Bożego».

Art. 15, b:

«W sprawach dawnych przesłuchania winny dotyczyć tylko opinii świętości, o ofiarowaniu życia bądź o męczeństwie, nadal istniejącej, i jeżeli jest taka potrzeba, kultu, jakim otaczany był sługa Boży w czasach późniejszych».

Art. 19:

«Świadkowie powołani do udowodnienia męczeństwa, praktykowania cnót bądź ofiarowania życia i opinii co do cudów sługi Bożego, który należał do instytutu życia konsekrowanego, winni być w znacznej części niezwiązani z nim; chyba że byłoby to niemożliwe ze względu na szczególny charakter życia sługi Bożego».

Art. 32:

«Dochodzenie dotyczące cudów winno być prowadzone oddzielnie od dochodzenia w sprawie cnót bądź ofiarowania życia czy męczeństwa i winno odbywać się zgodnie z następującymi normami».

Art. 36:

«Zabronione są w kościołach wszelkiego rodzaju nabożeństwa czy mowy pochwalne ku czci sług Bożych, których świętość życia jest jeszcze poddana uzasadnionemu badaniu. Również poza kościołem należy wstrzymać się od tego rodzaju działań, które mogłyby skłaniać wiernych do niesłusznego uznania, że prowadzone przez biskupa dochodzenie odnośnie do życia i cnót, męczeństwa sługi Bożego bądź ofiarowania życia oznacza pewność co do przyszłej kanonizacji tegoż sługi Bożego».

Rozporządzam, aby wszystko, co postanowiłem w niniejszym liście apostolskim w formie motu proprio, było przestrzegane we wszystkich jego częściach, niezależnie od jakichkolwiek przeciwnych rozporządzeń, choćby zasługiwały na szczególną wzmiankę, i zalecam, aby zostało promulgowane przez opublikowanie na łamach «L'Osservatore Romano» i weszło w życie w dniu ogłoszenia oraz by następnie zostało zamieszczone w Acta Apostolicae Sedis.

Rzym, u św. Piotra, 11 lipca 2017, w piątym roku mojego pontyfikatu

opr. mg/mg