Nawet w cierpieniu nikt nie jest nigdy sam

W Sali Klementyńskiej Ojciec Święty przyjął uczestników dorocznej sesji plenarnej Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia i Chorych, w których imieniu słowo powitalne wygłosił przewodniczący Rady abp Zygmunt Zimowski. Poniżej zamieszczamy przemówienie Papieża.

Drodzy Bracia i Siostry!

Witam was, przybyłych przy okazji waszej sesji plenarnej, i dziękuję abpowi Zimowskiemu za jego słowa. Biskup Rzymu jest wdzięczny każdemu z was za zaangażowanie, z jakim służycie tak licznym braciom i siostrom, noszącym brzemię choroby, niepełnosprawności, trudnej starości.

Wasze prace w tych dniach są inspirowane słowami, które bł. Jan Paweł II przed trzydziestu już laty napisał odnośnie do cierpienia: «Świadczyć dobro cierpieniem — oraz świadczyć dobro cierpiącemu» (list apost. Salvifici doloris, 30). Tymi słowami żył on sam, dawał im świadectwo w przykładny sposób. Jego magisterium było żywe, a lud Boży odwzajemniał to wielkim przywiązaniem i wielkim szacunkiem, uznając, że był z nim Bóg.

Prawdą jest bowiem, że nawet w cierpieniu nikt nie jest nigdy sam, gdyż Bóg swoją miłosierną miłością do człowieka i świata ogarnia także najbardziej nieludzkie sytuacje, w których obraz Stwórcy, obecny w każdej osobie, jawi się niewyraźny albo zniekształcony. Tak było w przypadku Jezusa w czasie Jego męki. W Jego przypadku wszelki ludzki ból, wszelka trwoga, wszelkie cierpienie zostały przyjęte z miłości, z czystej woli bycia blisko nas, bycia z nami. I tutaj, w męce Jezusa, jest największa nauka dla każdego, kto chce poświęcić się służbie chorym i cierpiącym braciom.

Doświadczenie braterskiego dzielenia cierpienia z cierpiącym człowiekiem otwiera nas na prawdziwe piękno życia ludzkiego, które obejmuje jego słabość. W ochronie i promowaniu życia w każdym jego stadium i niezależnie od jego kondycji możemy rozpoznać godność i wartość każdej poszczególnej istoty ludzkiej, od poczęcia aż po śmierć.

Jutro będziemy obchodzić uroczystość Zwiastowania Pańskiego. «Tą, która przyjęła 'Życie' w imieniu wszystkich i ku pożytkowi wszystkich, była Maryja, Dziewica-Matka. Jest Ona zatem bardzo ściśle i osobiście związana z Ewangelią życia» (Jan Paweł II, enc. Evangelium vitae, 102). Maryja ofiarowała swoją egzystencję, oddała się całkowicie do dyspozycji woli Boga, stając się «miejscem» Jego obecności, «miejscem», w którym przebywa Syn Boży.

Drodzy przyjaciele, pełniąc na co dzień waszą służbę, miejcie zawsze na uwadze ciało Chrystusa obecnego w ubogich, w cierpiących, w dzieciach, także niechcianych, w osobach z upośledzeniem fizycznym bądź psychicznym, w osobach starszych.

Z myślą o tym proszę Maryję, Salus infirmorum, o Jej matczyną opiekę nad każdym z was, nad wszystkimi osobami chorymi i cierpiącymi oraz ich rodzinami, jak również tymi wszystkimi, którzy się o nie troszczą, aby oświecała wasze refleksje i wasze działania w dziele obrony i promocji życia oraz w duszpasterstwie służby zdrowia. Niech Pan was błogosławi.

opr. mg/mg