Kim jesteś, człowieku?

«Gdzie jesteś, Adamie?» (por. Rdz 3, 9).

Gdzie jesteś, człowieku? Gdzie się podziałeś?

W tym miejscu, upamiętniającym Szoah, słyszymy, jak rozbrzmiewa to pytanie Boga: «Gdzie jesteś, Adamie?».

W tym pytaniu zawiera się cały ból Ojca, który utracił syna.

Ojciec znał ryzyko wolności; wiedział, że dziecko może się zagubić... ale być może nawet Ojciec nie mógł sobie wyobrazić takiego upadku, takiej otchłani!

Owo wołanie: «Gdzie jesteś?», tutaj, w obliczu bezmiernej tragedii Holokaustu rozbrzmiewa jak głos, który ginie w otchłani bez dna...

Kim jesteś, człowieku? Już cię nie rozpoznaję.

Kim jesteś, człowieku? Kim się stałeś?

Do jakiej potworności byłeś zdolny?

Co sprawiło, że upadłeś tak nisko?

To nie proch ziemi, z którego zostałeś utworzony. Proch ziemi jest dobry, jest dziełem moich rąk.

To nie tchnienie życia, które tchnąłem w twoje nozdrza. To tchnienie pochodzi ode Mnie, jest bardzo dobre (por. Rdz 2, 7).

Nie, ta otchłań nie może być tylko twoim dziełem, twoich rąk, twojego serca... Kto cię zdeprawował? Kto cię oszpecił?

Kto zaraził cię pychą, byś stał się panem dobra i zła?

Kto cię przekonał, że jesteś bogiem? Nie tylko torturowałeś i zabijałeś swoich braci, ale składałeś ich w ofierze samemu sobie, ponieważ ustanowiłeś siebie bogiem.

Dziś znów słyszymy tutaj głos Boga: «Gdzie jesteś, Adamie?»

Z ziemi dobiega cichy jęk: Zmiłuj się nad nami, Panie!

Tobie, Panu, Bogu naszemu, należna jest sprawiedliwość, nam zaś rumieniec wstydu na twarzy, hańba (por. Ba 1, 15).

Przyszło na nas zło, jakie nigdy nie wydarzyło się pod sklepieniem nieba (por. Ba 2, 2). Teraz, Panie, wysłuchaj naszej modlitwy, usłysz nasze błagania, zbaw nas przez swe miłosierdzie. Zbaw nas od tej potworności.

Wszechmogący Boże, dusza w udręce woła do Ciebie. Wysłuchaj, Panie, zmiłuj się!

Zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie. Ty królujesz na wieki (por. Ba 3, 1-2).

Pamiętaj o nas w swoim miłosierdziu. Daj nam łaskę wstydu z powodu tego, co byliśmy w stanie uczynić jako ludzie, abyśmy wstydzili się tego skrajnego bałwochwalstwa, wzgardzenia naszym ciałem i zniszczenia tego ciała, które ulepiłeś z błota, które ożywiłeś Twoim tchnieniem życia.

Nigdy więcej, Panie, nigdy więcej!

«Gdzie jesteś, Adamie?».

Oto jesteśmy, Panie, zawstydzeni z powodu tego, co człowiek, stworzony na Twój obraz i podobieństwo, potrafił uczynić.

Pamiętaj o nas w swoim miłosierdziu.