Wpatrujmy się w betlejemską stajenkę

1. «Radujmy się w Panu, weselmy się świętą radością: zbawienie przyszło na świat, alleluja». Tymi słowami liturgia wzywa nas dziś, abyśmy trwali zanurzeni w «świętej radości» Bożego Narodzenia. Na początku nowego roku to wezwanie ukazuje nam, że powinniśmy przeżyć go całkowicie w świetle Chrystusa, który przyniósł zbawienie wszystkim ludziom na świecie.

Okres bożonarodzeniowy na nowo zwraca bowiem uwagę chrześcijan na tajemnicę Jezusa i Jego dzieło zbawienia. Stając przed szopką, Kościół wielbi radosną tajemnicę Wcielenia: Dzieciątko płaczące w ramionach Maryi jest odwiecznym Słowem, które weszło w czas i przyjęło ludzką naturę, zranioną przez grzech, aby zjednoczyć ją z sobą i odkupić. Każda ludzka rzeczywistość i każde wydarzenie doczesne zyskuje w ten sposób wymiar wieczny: w Osobie Wcielonego Słowa stworzenie zostaje w przedziwny sposób uszlachetnione.

Pisze św. Augustyn: «Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem». Między niebem a ziemią przerzucony został trwały most: w Człowieku-Bogu ludzkość odnajduje drogę do nieba. Syn Maryi jest powszechnym Pośrednikiem, najwyższym Kapłanem. Każdy czyn tego Dziecięcia jest tajemnicą, która objawia nieogarnioną dobroć Boga.

2. W betlejemskiej stajence Bóg wyraża z rozbrajającą prostotą swą nieskończoną miłość do każdego człowieka. W szopce oglądamy Boga, który dla nas stał się człowiekiem.

Św. Franciszek z Asyżu postanowił przypomnieć ludziom te prawdy przez przedstawienie jasełkowe, które odbyło się w Greccio 25 grudnia 1223 r. Jego biograf Tomasz z Celano opowiada, że Franciszek promieniował radością, ponieważ to wzruszające widowisko jaśniało ewangeliczną prostotą, chwaliło ubóstwo i zachęcało do pokory. Biograf dodaje na koniec, że «po tym uroczystym czuwaniu każdy powrócił do domu pełen niewymownej radości» (por. Vita prima, rozdz. XXX, 86, 479).

Zdumiewa trafność Franciszkowej intuicji: «żywy żłóbek» jest nowym Betlejem nie tylko dlatego, że przypomina wydarzenie historyczne i ogłasza na nowo jego przesłanie, ale i dlatego że niesie pociechę i radość. Jest to dzień radości i wesela. Tomasz z Celano zapisuje jeszcze, że tamta noc Bożego Narodzenia była jasna jak dzień i pełna słodyczy dla ludzi i zwierząt (por. tamże, 85, 469).

3. W szopce betlejemskiej zawarte zostaje przymierze między Bogiem a człowiekiem, między ziemią a niebem. Betlejem, miejsce radości, staje się także szkołą dobroci, ponieważ objawia się w nim miłosierdzie i miłość, które łączą Boga z Jego dziećmi. Jest widzialnym świadectwem braterstwa, jakie winno jednoczyć wszystkich, którzy są braćmi w wierze jako synowie jednego Ojca niebieskiego. W tej przestrzeni wspólnoty Betlejem jaśnieje jako dom, w którym wszyscy mogą znaleźć pożywienie — etymologicznie nazwa miasta oznacza «dom chleba» — i który już dziś zapowiada niejako paschalną tajemnicę Eucharystii.

W Betlejem niczym na symbolicznym ołtarzu już teraz zaznaje czci Życie, które nie umiera, a ludzie wszystkich epok mogą niejako zakosztować pokarmu nieśmiertelności, który jest «chlebem pielgrzymów, prawdziwym chlebem synów» (Sekwencja na Boże Ciało). Tylko Odkupiciel narodzony w Betlejem może spełnić najgłębsze oczekiwania ludzkiego serca, ukoić jego cierpienia i uleczyć rany.

4. W betlejemskiej stajence wpatrujemy się w Maryję, która za sprawą Ducha Świętego wydała na świat Syna Bożego. Maryja — «niewiasta posłuszna głosowi Ducha Świętego, niewiasta, która milczy i słucha, niewiasta nadziei, która potrafiła jak Abraham przyjąć wolę Bożą, wierząc nadziei wbrew nadziei (por Rz 4, 18)» (por. Tertio millennio adveniente, 48) — jaśnieje jako wzór dla wszystkich, którzy całym sercem zawierzają Bożym obietnicom.

Wraz z Nią i z Józefem trwamy w adoracji przed betlejemskim żłóbkiem, zaś ku niebu wznosi się nasza błagalna modlitwa: «Rozjaśnij swe oblicze i zbaw nas, Panie!»

Pokrzepieni darem narodzenia Pańskiego, starajmy się szczególnie głęboko przeżyć ostatnie dni Roku Świętego. Otwórzmy serce na Chrystusa, który jest jedyną drogą prowadzącą wszystkich do Boga. Dzięki temu będziemy mogli wejść w nowy rok z niewzruszoną ufnością. Niech nas wspomaga na tej drodze możne wstawiennictwo Maryi, Panny wiernej, milczącego świadka betlejemskiej tajemnicy.

opr. mg/mg