Sanktuarium i dzieła apostolskie św. Ojca Pio ośrodkiem ewangelizacji

Ze względu na rozwój kultu św. Ojca Pio w całym Kościele powszechnym i wynikającą z tego faktu potrzebę bliższej współpracy między sanktuarium w San Giovanni Rotondo i Stolicą Apostolską Ojciec Święty mianował przed rokiem delegata do spraw tego sanktuarium. Został nim miejscowy arcybiskup Domenico Umberto d'Ambrosio. W tym roku w święto Katedry św. Piotra Papież skierował do niego specjalny list, w którym określa jego kompetencje oraz przedstawia główne rysy duchowości świętego z Pietrelciny. «Tajemnicą tak wielkiego oddziaływania [Ojca Pio] — napisał Jan Paweł II — jest z pewnością całkowite zanurzenie się pokornego kapucyna w misterium Krzyża. Przez całe życie Ojciec Pio starał się coraz doskonalej upodobnić do Ukrzyżowanego, był bowiem świadomy swego powołania do szczególnej współpracy w dziele Odkupienia. (...) Ojciec Pio potrafił rozpoznawać cierpiącego Chrystusa nie tylko w wewnętrznym dialogu modlitwy, lecz również w spotkaniu z osobami dotkniętymi chorobą, którym starał się nieść pocieszenie».

Czcigodny Brat
Domenico Umberto d'Ambrosio
Arcybiskup
Manfredonii-Vieste-San Giovanni Rotondo
Delegat ds. sanktuarium i dzieł
św. Pio z Pietrelciny

1. Ruch religijny, zrodzony z charyzmatu św. Pio z Pietrelciny, nie ustał wraz z jego doczesną śmiercią, lecz wciąż się rozwija, zyskując coraz większy wpływ na życie całego Kościoła. Tajemnicą tak wielkiego oddziaływania jest z pewnością całkowite zanurzenie się pokornego kapucyna w misterium Krzyża. Przez całe życie Ojciec Pio starał się coraz doskonalej upodobnić do Ukrzyżowanego, był bowiem świadomy swego powołania do szczególnej współpracy w dziele Odkupienia.

Podstawowy rys duchowości świętego brata z Gargano to odkrywanie wartości krzyża Chrystusowego, aby uczynić go ośrodkiem inspirującym jego życie.

Ojciec Pio potrafił rozpoznawać cierpiącego Chrystusa nie tylko w wewnętrznym dialogu modlitwy, lecz również w spotkaniu z osobami dotkniętymi chorobą, którym starał się nieść pocieszenie. Dzięki temu stał się przekonującym wzorem ludzkiej wrażliwości, łącząc w sobie dwie charakterystyczne cechy duchowości franciszkańskiej i kapucyńskiej: modlitwę kontemplacyjną i czynną miłość. Z pierwszej zrodziły się założone przez niego «Grupy Modlitwy», a szczególnym świadectwem drugiej jest «Dom Ulgi w Cierpieniu».

Modlitwa i miłość tworzą konkretną syntezę duchowej spuścizny pokornego brata, który uformował się w szkole Biedaczyny z Asyżu. Tą syntezą powinny żyć i o niej świadczyć osoby, które pragną propagować jego duchowość w dzisiejszym świecie.

2. Miejscem, z którym związane jest przesłanie świętego brata z Gargano, jest San Giovanni Rotondo, a ściślej skromny klasztor kapucynów, w którym wiódł on swój ziemski żywot w otoczeniu umiłowanej wspólnoty zakonnej. W San Giovanni Rotondo został pochowany; tam też znajduje się większość dzieł, które powstały z jego inspiracji. Stamtąd czerpie swą moc dzieło ewangelizacji, zainicjowane przez Ojca Pio, które wzbudza w sercach tak wielu ludzi gorącą miłość do Boga i bliźnich, zwłaszcza najbardziej potrzebujących.

To duchowe promieniowanie sprawia, że do San Giovanni Rotondo pielgrzymuje wiele osób, nie tylko z Włoch i Europy, lecz z wszystkich kontynentów. Oprócz członków «Grup Modlitwy» i innych wiernych przybywają tam także osoby niewierzące, które przyciąga sława świętego kapucyna.

Można powiedzieć, że granice kultu tego pokornego syna św. Franciszka odpowiadają niemal granicom świata. Wspólnota kapucynów, która przez wiele lat strzegła cudownego skarbu świętości Ojca Pio jak drogocennej perły, otwiera się wielkodusznie na wymiar powszechności, która jest charakterystyczną cechą Kościoła.

Chciałbym z uznaniem przypomnieć działalność apostolską, podejmowaną w minionych dziesięcioleciach przez braci kapucynów z prowincji Foggia. Dając świadectwo gorliwości apostolskiej, zatroszczyli się o duchową spuściznę Ojca Pio, strzegą jej do dzisiaj i przyczyniają się do jej rozpowszechniania po całym świecie.

W związku z tym ogromnym oddziaływaniem kultu Świętego z Gargano w świecie stało się jasne, że istnieje pilna potrzeba ściślejszej współpracy między sanktuarium a Stolicą Apostolską.

3. Czcigodny Bracie! Właśnie z tego powodu postanowiłem po nominacji na arcybiskupa Kościoła Manfredonii-Vieste-San Giovanni Rotondo ustanowić Cię również moim delegatem ds. sanktuarium i dzieł św. Pio z Pietrelciny. W tym liście pragnę przekazać kilka szczegółowych instrukcji, abyś mógł coraz lepiej wypełniać powierzone obowiązki.

Jako delegat ds. sanktuarium musisz troszczyć się szczególnie o to miejsce kultu, do którego napływają co roku liczni pielgrzymi z całego świata. Choć czuwanie nad duchową spuścizną Ojca Pio i jej rozwijanie jest zadaniem całego Kościoła, bez wątpienia stanowi szczególny obowiązek biskupa, który jest odpowiedzialny za duszpasterstwo w miejscach, w których żył święty kapucyn. Dlatego też w czasie audiencji 25 marca ubiegłego roku powiedziałem, że «będziesz kustoszem dziedzictwa Ojca Pio z Pietrelciny».

Jako biskup Kościoła Manfredonii-Vieste-San Giovanni Rotondo musisz strzec charyzmatów, które Duch Święty wzbudził i nadal wzbudza w tej umiłowanej wspólnocie świętego Kościoła Bożego. W swoich staraniach duszpasterskich powinieneś dążyć nie tylko do zachowania, lecz pomnożenia owoców tego cennego dziedzictwa. Według dyscypliny Kościoła biskupom «powierzono urząd czuwania nad charyzmatami zakonów, tym bardziej że niepodzielność posługi pasterskiej sprawia, że przyczyniają się oni do doskonalenia całej owczarni» (Mutuae relationes, 9 c).

4. Twojej władzy podlega więc wszystko, co się odnosi do «sprawowania publicznego kultu Bożego — oczywiście z zachowaniem różnorodności obrządków — do duszpasterstwa, do głoszenia ludowi świętej nauki, do religijnego i moralnego wychowywania wiernych, zwłaszcza dzieci, do nauczania katechetycznego i kształcenia liturgicznego oraz do stylu życia stanu duchownego, a także do różnych działań w tym, co ma związek z wykonywaniem świętego apostolstwa» (Christus Dominus, 35).

Jako biskup diecezji powinieneś też wspierać dzieła apostolskie, zwłaszcza te, które są związane z postacią Ojca Pio, koordynując je w odpowiedni sposób (por. kanony 394, § 1, 680 KPK). Masz jednak również czuwać nad tym, «by do dyscypliny kościelnej nie wkradły się nadużycia, zwłaszcza w zakresie posługi słowa, sprawowania sakramentów i sakramentaliów, kultu Boga i Świętych, jak również zarządzania dobrami» (kan. 392, § 2 KPK).

Czcigodny Bracie! Twoim głównym zadaniem jest opieka duszpasterska nad pielgrzymami, którzy przybywają do San Giovanni Rotondo. Będziesz czuwał nad tym, aby głoszone im było słowo pocieszenia i Bożego oświecenia, dokładając starań, aby wszyscy mieli możliwość obfitego czerpania ze źródeł łaski poprzez gorliwe przystępowanie do sakramentów, zwłaszcza Eucharystii i Pojednania.

Będziesz w tym zakresie korzystał z pomocy wspólnoty kapucynów, która od wielu lat gorliwie, wielkodusznie i ofiarnie pełni posługę głoszenia słowa i sprawowania sakramentów, i — ze szczególnych powodów — będzie to czynić nadal.

5. Oprócz tego musisz dołożyć wszelkich starań, aby skoordynować działalność duszpasterską sanktuarium z innymi formami duszpasterstwa diecezjalnego. Będzie to pomocne również dla wspólnoty kapucynów z San Giovanni Rotondo, która dzięki swemu zaangażowaniu duszpasterskiemu będzie żyć własną duchowością w sposób coraz bardziej autentyczny. W przemówieniu do przełożonych generalnych zakonów i kongregacji zakonnych, wygłoszonym w czasie spotkania 28 listopada 1981 r., stwierdziłem: «wierność charyzmatowi życia konsekrowanego winna rodzić w zakonnikach głęboką i wyraźną świadomość kościelną, i stąd stały wysiłek, aby żyć z Kościołem, dla Kościoła i w Kościele. Jeżeli doktryna życia zakonnego stanowi część eklezjologii, to bardziej jeszcze rzeczywiste życie zakonne jest wyrazem życia kościelnego. Na tym opiera się postawa wiary, miłości i uległości zakonników wobec pasterzy ustanowionych dla kierowania Kościołem, jak też obowiązek włączenia się w życie Kościoła partykularnego i wzbogacania go swoimi specyficznymi darami, przez pracę wewnątrz niego i jako jego część, a nie po prostu jako siła uzupełniająca» (n. 2: Insegnamenti, IV/2, 1981, s. 771).

Odnosi się to w sposób szczególny do zakonników posiadających święcenia kapłańskie, którzy pod Twoim ojcowskim przewodnictwem odczują wyraźniej swą przynależność do jednego prezbiterium działającego w Kościele lokalnym. Sobór Watykański II przypomniał słusznie, że kapłani zakonni «w jakiś sposób rzeczywiście należą do duchowieństwa diecezjalnego, o ile uczestniczą w trosce o dusze i w wypełnianiu dzieł apostolstwa pod władzą biskupów» (Christus Dominus, 34).

Cytowany wyżej dekret zawiera normy postępowania, które powinni stosować zakonnicy (por. n. 35). Jako biskup nie przestawaj odwoływać się do tych wskazań.

6. Jako delegat ds. dzieł Ojca Pio jesteś również prezesem Fundacji «Dom Ulgi w Cierpieniu — Dzieło Ojca Pio z Pietrelciny» oraz dyrektorem generalnym Międzynarodowego Stowarzyszenia «Grup Modlitwy», których prawa i obowiązki zawarte są w statutach tych dzieł. Do Ciebie zatem należy kierowanie apostolatem tych grup poprzez udzielanie odpowiednich wskazówek ich asystentom kościelnym, zarówno kapłanom zakonnym, jak i diecezjalnym. W przypadku inicjatyw przekraczających granice archidiecezji będziesz oczywiście kontaktował się z miejscowymi ordynariuszami, aby uzgodnić z nimi działania, które będą prowadzone w poszczególnych Kościołach lokalnych.

Mam nadzieję, że te wskazówki pomogą Ci w nawiązaniu owocnej współpracy z drogą nam wspólnotą kapucynów z San Giovanni Rotondo, tak bardzo cenioną za swą wielkoduszną posługę dla rzesz pielgrzymów przybywających ze wszystkich stron świata. Proszę Boga, przez wstawiennictwo Maryi Panny i Ojca Pio, aby obdarzył Cię umiejętnością rozeznania i gorliwością, koniecznymi do wypełnienia powierzonych Ci zadań. Jako zadatek obfitych łask Bożych udzielam Tobie, braciom kapucynom i wiernym specjalnego Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 22 lutego 2004 r., święto Katedry św. Piotra

opr. mg/mg