Cała piękna i święta

W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny dziesiątki tysięcy rzymian zgromadziło się na placu Hiszpańskim, aby wspólnie z Ojcem Świętym oddać hołd Matce Chrystusa, która już od pierwszej chwili życia została zachowana od grzechu pierworodnego. Kilka minut po godz. 16 przed statuą Niepokalanej Jan Paweł II złożył wielki bukiet róż, a następnie odmówił modlitwę, prosząc Maryję o wstawiennictwo u Boga, aby «nie zostały zmarnowane owoce Roku Jubileuszowego».

1. Dzisiaj, ósmego grudnia,
mieszkańcy Rzymu znów podążają w pielgrzymce
na historyczny plac Hiszpański,
na którym bł. Pius IX
wzniósł w 1856 r. ten maryjny pomnik
na pamiątkę ogłoszenia dogmatu
o Niepokalanym Poczęciu.
Składamy hołd Najświętszej Maryi Pannie,
która od pierwszej chwili życia
została zachowana od grzechu pierworodnego
i od wszelkiej innej zmazy grzechu
na mocy zasług swego Syna Jezusa Chrystusa,
naszego jedynego Odkupiciela.
Jak co roku uczestniczę z radością
w tradycyjnej uroczystości złożenia kwiatów,
która jest wymownym symbolem
jednomyślnego zawierzenia
Niepokalanemu Sercu Matki Chrystusa.

2. W kontekście Wielkiego Jubileuszu
szczególnie doniośle rozbrzmiewa prawda wiary,
którą Kościół dzisiaj wyznaje i ogłasza:
«Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę,
pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej:
ono zmiażdży ci głowę» (Rdz 3, 15).
Prorocze słowa nadziei,
wypowiedziane u zarania dziejów!
Zwiastują one zwycięstwo, jakie Jezus,
«zrodzony z niewiasty» (Ga 4, 4),
miał odnieść nad szatanem,
księciem tego świata.
«Ono zmiażdży ci głowę»:
zwycięstwo Syna jest zwycięstwem Matki,
Niepokalanej Służebnicy Pańskiej,
która wstawia się za nami
jako Orędowniczka miłosierdzia.
Oto jest tajemnica, którą dzisiaj świętujemy;
to jest zwiastowanie, które z wiarą odnawiamy
u stóp tego maryjnego pomnika.
Rzym, kolebka dziejów i cywilizacji,
wybrana przez Boga na Stolicę Piotra
i jego następców,
ziemia uświęcona przez licznych męczenników
i świadków wiary,
ogarnia dziś ramionami cały świat.
Rzym, centrum wiary katolickiej,
przemawia głosem chrześcijańskiego ludu,
żyjącego na pięciu kontynentach,
i z radosną wiarą ogłasza:
w Tobie, Maryjo, zwyciężyła miłość.

3. «Wprowadzam nieprzyjaźń
między ciebie a niewiastę»...
Czyż te tajemnicze słowa Księgi Rodzaju
nie streszczają dramatycznej prawdy
całych dziejów człowieka?
Trzydzieści pięć lat temu,
na zakończenie swoich obrad
Sobór Watykański II przypominał,
że historia jest w istocie teatrem
«ciężkiej walki przeciw mocom ciemności,
zaczętej ongiś u początku świata,
która trwać będzie do ostatniego dnia,
według słowa Pana»
(por. Gaudium et spes, 37).
W tym nieustannym boju
uczestniczy człowiek, każdy człowiek,
który «wciąż musi się trudzić, aby trwać w dobrym,
i nie będzie mu dane bez wielkiej pracy
oraz pomocy łaski Bożej
osiągnąć jedności w samym sobie» (tamże).

4. Niepokalana Dziewico,
Matko Zbawiciela,
wieki mówią o Twojej macierzyńskiej obecności,
którą wspierasz lud pielgrzymujący po drogach dziejów.
Ku Tobie wznosimy oczy i Ciebie prosimy o pomoc
w walce ze złem i w dążeniu ku dobru.
Zachowaj nas pod swą macierzyńską opieką,
O Panno cała piękna i cała święta!
Pomóż nam, byśmy weszli w nowe tysiąclecie
odziani w pokorę, dzięki której i Ty
znalazłaś upodobanie w oczach Najwyższego.
Niech nie zostaną zmarnowane
owoce Roku Jubileuszowego!
W Twoje ręce składamy przyszłość,
która nas czeka,
prosząc o Twą nieustanną opiekę nad całym światem.
Dlatego chcemy «zabrać Cię do siebie»
jak apostoł Jan (por. J 19, 27).
Pozostań z nami, Maryjo,
pozostań z nami w każdy czas!
Ora pro nobis, intercede pro nobis,
ad Dominum Iesum Christum!
Amen.

opr. mg/mg