Bł. Regina Protmann

Urodziła się w 1552 r. w Braniewie, w diecezji warmińskiej. Pochodziła z zamożnej rodziny mieszczańskiej. W domu rodzinnym otrzymała religijne wychowanie i solidne wykształcenie. W rodzinie Protmannów panowała atmosfera pobożności i niezłomnej wierności religii katolickiej.

Od młodych lat pozostawała pod kierownictwem duchowym księży jezuitów i należała do założonej przez nich Sodalicji Mariańskiej. Wyróżniała się urodą, bystrością umysłu, mądrością, roztropnością i pobożnością. Była wrażliwa na potrzeby i cierpienia bliźnich.

Kiedy na Warmii wybuchła epidemia dżumy, zwanej czarną śmiercią (lata 1571-1572), 19-letnia Regina, pobudzona łaską Bożą, postanowiła opuścić dom rodzinny, by poświęcić się służbie Bogu i ludziom.

Przez 12 lat wraz z towarzyszkami, które się do niej przyłączyły, poświęcała się pracy charytatywnej w parafii. Żyła w wielkim ubóstwie i postępowała na drodze zjednoczenia się z Bogiem. Dawała współsiostrom przykład gorliwego realizowania charyzmatu, opiekując się chorymi w domach, ucząc dzieci zasad chrześcijańskiego życia i podstaw czytania i pisania, a także troszcząc się o szaty liturgiczne w kościele parafialnym.

W 1583 r. założyła nowe zgromadzenie zakonne i przy pomocy swego spowiednika napisała regułę, która została zatwierdzona przez biskupa warmińskiego Marcina Kromera. Nową wspólnotę zakonną powierzyła św. Katarzynie Aleksandryjskiej, patronce kościoła parafialnego w Braniewie. Siostry katarzynki, jak je nazwano, zaangażowały się w opiekę nad chorymi, zarówno w domach prywatnych, jak i w przytułkach, oraz w wychowanie dzieci i młodzieży. Założoną przez siebie wspólnotą kierowała z wielką miłością. Utrzymywała w niej karność i porządek. Wprowadziła jednakowy sposób życia dla wszystkich sióstr.

Pod opieką założycielki zgromadzenie rozwijało swój apostolat, inspirując się jej przykładem. Sługa Boża starała się być wierna dewizie: «Jak Bóg chce», a Jego wolę uczyniła swoim «codziennym chlebem». Jej duchowość była wyraźnie chrystocentryczna ze szczególną czcią do Najświętszego Sakramentu i Serca Pana Jezusa. Wiele godzin spędzała na kolanach przed swoim Oblubieńcem ukrytym w Najświętszym Sakramencie. Podczas karnawału razem z siostrami adorowała Jezusa, wynagradzając Mu za grzechy świata. Tak bardzo ceniła Eucharystię, że w każdą niedzielę uczestniczyła we wszystkich Mszach św.

Świątobliwe życie zakończyła wśród swoich sióstr w Braniewie 18 stycznia 1613 r. Zarówno za życia, jak i po śmierci otaczała ją sława świętości, która mimo niesprzyjających warunków historycznych przetrwała poprzez wieki aż do naszych czasów.