Przemówienie wygłoszone z okazji poświęcenia budynku Wyższego Seminarium Duchownego diecezji sandomiersko-radomskiej

Jan Paweł II

PRZEMÓWIENIE WYGŁOSZONE Z OKAZJI POŚWIĘCENIA BUDYNKU WYŻSZEGO SEMINARIUM DUCHOWNEGO DIECEZJI SANDOMIERSKO-RADOMSKIEJ

Radom, 4 czerwca 1991

Moi Drodzy!

Ta modlitwa jest sama dla siebie liturgią i homilią. Komentarzem do niej będzie dokument, który w ciągu najbliższego czasu ma się ukazać jako owoc pracy Synodu Biskupów, ostatniego Synodu Biskupów na temat formacji kapłańskiej. Nie chcę uprzedzać treści tego dokumentu. Pragnę tylko, ażeby stał on się również i dla nas, dla was, źródłem poznania tej wielkiej sprawy, jaką jest formacja kapłańska w swej integralnej całości, a w szczególności tej sprawy, jaką jest seminarium. Tę przyszłą adhortację apostolską wam również dedykuję przy poświęceniu tego seminarium.

Równocześnie pragnę wyrazić moją radość i wdzięczność dla waszego biskupa i dla wszystkich, którzy go wspierali w realizacji tego wielkiego i trudnego dzieła, zarówno z Polski, jak i z zagranicy. Z kolei zaś pragnę życzyć błogosławieństwa Bożego wam wszystkim, którzy obecnie tworzycie to seminarium, którzy nie tylko w nim żyjecie bądź jako wychowawcy i profesorowie, bądź jako alumni i seminarzyści, kandydaci do święceń kapłańskich, ale także tym wszystkim, którzy w przyszłości przyjdą po was.

I w tym duchu pragnę uroczyście zainaugurować seminarium duchowne diecezji sandomiersko-radomskiej w Radomiu i prosić o błogosławieństwo Boże, sprawując liturgiczny akt błogosławieństwa w imię Trójcy Przenajświętszej.

opr. mg/mg