O wielką solidarność ducha

W dniach 5-7 sierpnia w letniej rezydencji papieskiej w Castel Gandolfo odbywało się XII seminarium naukowe z cyklu: «Nauka — Religia — Dzieje». Temat tegorocznych rozważań brzmiał: «Czas — Wieczność — Nieskończoność». Otwarcia prac dokonał prof. dr Jerzy Janik. Konferencje głosili: abp prof. Józef Życiński («Ewa mitochondrialna czy odwieczna Pra-matka»), prof. dr Antonina Kowalska («Wielkości zachowane w czasie»), prof. dr Zbigniew Jacyna-Onyszkiewicz («Fizyka czasu»), prof. dr Maria Massalska-Arodź i prof. dr Henryk Arodź («Fizyka a czas»), prof. dr Andrzej Fuliński («Czas i problemy pokrewne»), ks. prof. dr Michał Heller («Nieskończoność w kosmologii»), prof. dr Andrzej Schinzel («Nieskończoność w matematyce»), prof. dr Władysław Stróżewski («Romana Ingardena filozofia czasu»), prof. dr Andrzej Tomczak i prof. dr Jan Małecki («Nieco rozważań o czasie w badaniach historycznych i o odpowiedzialności historyków»). W seminarium uczestniczył Ojciec Święty, który w ostatnim dniu, 7 sierpnia, wygłosił przemówienie.

Czcigodni Państwo, drodzy Przyjaciele!

Pragnę wyrazić mą serdeczną wdzięczność za tę wspólnotę refleksji, która złączyła nas podczas ostatnich dni w poszukiwaniu prawdy. Dziękuję Bogu, że po raz dwunasty mogliśmy zebrać się tutaj, aby zastanawiać się nad problemami, które należą do wielkich pytań decydujących o specyfice ludzkiej kultury. Rolę tych problemów podkreślałem w Encyklice Fides et ratio. We współczesnej kulturze nie może braknąć podstawowych pytań o sens i prawdę, piękno i cierpienie, nieskończoność i przygodność. Dziękuję wam za to, że mogliśmy podejmować je w perspektywie, gdzie wzajemnie dopełniają się nowe odkrycia nauki i refleksja filozofii klasycznej.

Nasza wspólnota wyrażała symbolicznie więź Kościoła i Akademii. Jest ona szczególnie ważna w obecnej epoce wielkich przemian kulturowych. Aby współcześni świadkowie prawdy nie czuli się osamotnieni, potrzeba nam wielkiej solidarności ducha w kręgu tych wszystkich, którzy praktykują posługę myślenia. Kościołowi nie mogą być obojętne osiągnięcia nauki, która powstała i rozwijała się w kręgu kulturowych wpływów chrześcijaństwa. Trzeba nam także pamiętać, że prawda i wolność są nierozłącznie zespolone w wielkim dziele budowania kultury służącej pełnemu rozwojowi osoby ludzkiej. Pamiętając o Chrystusowych słowach «prawda was wyzwoli» (J 8, 32), chcemy budować ewangeliczną kulturę wolną od iluzji i utopii, które przyniosły tyle cierpień w minionym stuleciu.

Moją myślą obejmuję także tych wszystkich, którzy w przeszłości uczestniczyli w naszych seminariach. Wielu z nich odeszło już do Pana. W Jego świetle zapewne widzą już wyraziściej prawdy, które nam trzeba odkrywać w półmroku poszukiwań i dyskusji. Polecam Bogu zarówno ich wszystkich, jak i was obecnych tutaj. Niechaj jednoczy nas poczucie chrześcijańskiej odpowiedzialności za przyszłość kultury. Niech pozwoli nam ono tworzyć wielką harmonię życia wskazującą na Chrystusa, od którego pochodzi wszelkie dobro. Jemu zawierzam was wszystkich, waszych bliskich i wasze plany na przyszłość.

opr. mg/mg