Troszczcie się o rodziny, młodzież i ubogich

Doroczne spotkanie Ojca Świętego z kapłanami diecezji rzymskiej (pracuje w niej 3 500 księży diecezjalnych i 4 300 zakonnych), które od lat odbywa się nazajutrz po Środzie Popielcowej, było w tym roku okazją do obchodów w Watykanie Jubileuszu Duchowieństwa Diecezji Rzymskiej. W czwartek 9 marca w Bazylice św. Piotra duszpasterze uczestniczyli w nabożeństwie pokutnym, przystąpili do sakramentu pojednania i przeszli przez Drzwi Święte. Na koniec spotkali się ze swoim Biskupem. W przemówieniu Jan Paweł II wskazał na wagę życia wspólnotowego kapłanów oraz najważniejsze pola działalności apostolskiej. Jednym z nich jest «służba ubogim» — warunek owocnego «spotkania z Chrystusem w sakramencie Jego Ciała złożonego w ofierze i Jego przelanej Krwi».

«Nawracaj się i wierz w Ewangelię».

1. To Chrystusowe wezwanie, które rozbrzmiewało wczoraj podczas obrzędu posypania głów popiołem, rozpoczęło okres wielkopostny i towarzyszy wędrówce Ludu Bożego ku Wielkanocy.

Nawrócenie i wiara w Chrystusa jedynego Zbawiciela to najważniejsza treść jubileuszowej pielgrzymki, którą odbyliście dzisiaj — drodzy kapłani Rzymu — do Bazyliki św. Piotra.

Serdecznie witam Kardynała Wikariusza, jego zastępcę, biskupów pomocniczych i każdego z was. Cieszę się, że jak każdego roku mogę się spotkać z wami na początku Wielkiego Postu, aby przeżyć moment głębokiej komunii łączącej Biskupa Rzymu z jego prezbiterium.

W tym roku Jubileusz nadaje naszemu spotkaniu szczególny charakter i wzbogaca jego wymowę duchową i kościelną. Przejście przez Drzwi Święte, wyznanie wiary, a nade wszystko sakrament pojednania, który sprawowaliście, są dla wszystkich świadectwem, że kapłan, szafarz Bożego przebaczenia, sam potrzebuje przyjąć to przebaczenie, i to w duchu wiary, pokory i głębokiej ufności. Będąc rządcą Bożych tajemnic, on sam przede wszystkim winien stawać wobec swoich wiernych jako «zbawiony», który nieustannie otrzymuje od Boga i od Kościoła łaskę życia w jedności z Chrystusem i w Nim znajduje źródło skuteczności swojej posługi.

W sakramencie pokuty odnawia się «życie w Duchu» i ewangeliczny radykalizm, jakie winny wyróżniać życie i posługę kapłana. Pomaga on też bardzo w przezwyciężeniu pobłażliwości wobec siebie i pewnych form samousprawiedliwienia, typowych dla mentalności i kultury naszych czasów, które prowadzą do utraty wrażliwości na grzech i nie pozwalają zaznać pokrzepiającej radości Bożego przebaczenia.

2. W życiu duchowym i pracy apostolskiej kapłana bardzo duże znaczenie ma też więź wspólnoty i braterstwa z biskupem i z innymi kapłanami. Konieczne jest, aby każdy z was zabiegał usilnie o rozwój tej relacji; nawał zajęć duszpasterskich nie powinien przeszkadzać wam w kultywowaniu tej głębokiej więzi ze współbraćmi, która karmi się wspólną modlitwą, spotkaniem i dialogiem, poszukiwaniem autentycznej przyjaźni.

Udział w programach formacji stałej, duchowa i duszpasterska pomoc współbraciom, którzy zmagają się ze szczególnymi problemami, opieka nad kapłanami chorymi i starymi, gotowość do dialogu i spotkania także z tymi, którzy odeszli od kapłaństwa — wszystko to świadczy o woli owocnego i głębokiego przeżywania wspólnoty i pojednania. Zjednoczone i zgodne prezbiterium, zdolne do wspólnej pracy, jest wyrazistym świadectwem dla wiernych i pomnaża skuteczność posługi.

3. Pojednanie z Bogiem i wzajemna komunia otwierają nowe możliwości spotkania z tymi, którzy oczekują od nas, pasterzy Kościoła, oznak zainteresowania i szczególnej troski duszpasterskiej.

Winniście otoczyć opieką przede wszystkim rodziny, do których w czasie Misji Miejskich dotarło orędzie o Chrystusie jedynym Zbawicielu i które także w tym roku oczekują kolejnej wizyty, aby móc kontynuować to bardzo pozytywne i owocne doświadczenie.

Każda parafia powinna zatem poświęcić wiele wysiłku odnowieniu — poprzez cenną posługę misjonarzy — tradycji spotkań wielkopostnych z wszystkimi rodzinami, tak aby w ludzkich sercach zabrzmiało donośne orędzie Jubileuszu: «Bóg kocha cię i posłał swojego Syna Jezusa Chrystusa, aby cię zbawić».

Wizyta duszpasterska umacnia poczucie przynależności do wspólnoty u wielu ludzi, którzy często żyją na jej obrzeżach, nie odrzucają jednak, ale wręcz oczekują sposobności i konkretnej zachęty do wypowiedzenia się i do dialogu, co pozwoli im wyrwać się z samotności i anonimowości oraz odtworzyć tkankę więzi międzyludzkich i duchowych, opartą na fundamencie wiary, której nigdy do końca nie odrzucili ani nie zapomnieli.

My kapłani, jako pierwsi misjonarze Ewangelii, idący śladem Chrystusa Dobrego Pasterza, który wyrusza na poszukiwanie zaginionej owcy, musimy zająć się ze szczególną pasterską miłością rodzinami w trudnych sytuacjach, żyjącymi z dala od Kościoła i zmagającymi się z poważnymi problemami w dziedzinie wiary i moralności; tymi które opiekują się chorymi i cierpiącymi starcami oraz które szczególnie boleśnie przeżywają dramat rozejścia się małżonków albo rozstania z dziećmi. Rok Święty, rok wielkiego przebaczenia i miłosierdzia Bożego, niech sprawi, aby wszyscy mogli zostać wysłuchani, przygarnięci i zachęceni do odnalezienia drogi pojednania z Bogiem i braćmi, także tam gdzie wszystko wydaje się stracone i nieodwracalne. To co uważamy za niemożliwe dla człowieka, nie jest niemożliwe dla Boga, jeżeli otwieramy się pokornie i ulegle na łaskę Jego przebaczenia.

4. Winniście troszczyć się również o to, aby głoszenie Bożego miłosierdzia oraz żywe doświadczenie Jego przebaczenia docierały — dzięki aktywnemu zaangażowaniu świeckich chrześcijan — do wszystkich środowisk życia i pracy, dając świadectwo o mocy Chrystusowej miłości, która pozwala przezwyciężyć podziały oraz nieporozumienia i odbudowuje więzi bardziej braterskie i solidarne. Żadne środowisko ani sytuacja nie znajduje się poza zasięgiem Ewangelii ani czynnej, ewangelizującej obecności kapłana i każdego ochrzczonego.

Jeszcze jednym przedmiotem szczególnej troski duszpasterskiej są młodzi. Chrystus patrzy na nich z miłością także wówczas, gdy oddalają się od wspólnoty chrześcijańskiej, która wychowała ich w wierze i sakramentach. Iluż młodych ludzi w naszym mieście nie wie, że Bóg kocha ich i poszukuje, ponieważ nikt im tego nie ogłasza i nikt nie wychodzi im naprzeciw ze szczerą przyjaźnią i braterstwem, aby spotkać się z nimi w środowisku ich życia: w miejscu nauki lub pracy, w ośrodkach sportowych i w czasie wolnym, na ulicach dzielnic.

To zadanie spoczywa przede wszystkim na młodych chrześcijanach, powołanych, aby być misjonarzami wśród swoich rówieśników oraz by odkrywać na nowo przez działalność wspólnotową i zespołową, że radość wiary w Chrystusa należy bez obaw przekazywać i ofiarowywać innym z apostolską odwagą.

Nie możemy jednak zapominać, że to kapłan jest na mocy swego powołania ewangelizatorem i duchowym ojcem młodych ludzi, których Bóg mu powierza. Muszą oni znajdować w kapłanie szczerego przyjaciela, zawsze gotowego do pomocy, ale także świadka, który z radością oraz duchową i moralną konsekwencją przeżywa swoje powołanie. Pomoże to im samym odkryć i przyjąć własne powołanie, które nada sens i wartość całemu ich życiu.

Przygotowania i obchody najbliższego Światowego Dnia Młodzieży to prawdziwie opatrznościowa sposobność, aby odnowić duszpasterstwo młodzieży i rozbudzić w parafiach, ruchach i zespołach nowe energie powołaniowe i misyjne.

5. Obchodzić Jubileusz znaczy otwierać serce na uboższych braci i siostry, dostrzegając w nich obecność cierpiącego Chrystusa, który prosi, aby przyjąć Go i czynem okazać Mu miłość.

W liście, jaki skierowałem do całej społeczności diecezji i miasta, podkreśliłem, że Kościół Rzymu «w ciągu stuleci dawał świetlany przykład gościnności, zwłaszcza przy okazji jubileuszów, tworząc konkretne i trwałe znaki miłości bliźniego».

«Caritas romana», której konkretnym przejawem jest gościnność okazywana ubogim i potrzebującym pielgrzymom, także dzisiaj pobudza do takiego świadectwa całą wspólnotę diecezjalną, rodziny i wszystkie środowiska kościelne, zwłaszcza podczas wielkich wydarzeń, takich jak Jubileusz młodzieży i rodzin, w których uczestniczyć będą liczni pielgrzymi z całego świata.

Cała diecezjalna wspólnota musi też otoczyć opieką ubogich, których tak wielu mieszka w naszym mieście. Wrażliwość na problemy potrzebujących braci i troska o nich z pewnością wyrażą się w konkretnych działaniach, jeśli chrześcijańskie wspólnoty będą potrafiły czerpać z Eucharystii — chleba nowego życia dla świata — ową szczególną moc miłości, zdolną zmienić także społeczeństwo, uczynić je bardziej sprawiedliwym, zgodnym i solidarnym.

Akcja charytatywna, która zostanie zainaugurowana podczas Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego, potwierdza, że przez konkretną służbę ubogim wspólnota diecezjalna pragnie dawać świadectwo o swoim spotkaniu z Chrystusem w sakramencie Jego Ciała złożonego w ofierze i Jego przelanej Krwi.

6. «Nawracaj się i wierz w Ewangelię».

To wezwanie popielcowej liturgii niech wspomaga i towarzyszy naszej wielkopostnej wędrówce śladem Chrystusa, który jest Bramą zbawienia i naszym Pokojem, aby mogła owocować łaską posługa pojednania, jaką w tym szczególnie sprzyjającym czasie i przez Rok Święty mamy pełnić ze szczególną gorliwością.

Najświętsza Maryja Panna, Matka miłosierdzia, która poprzedza nas na drodze wiary i miłosierdzia, niech przewodzi jubileuszowej pielgrzymce Kościoła Rzymu, jego kapłanów i wiernych, aby Boży dar pojednania był przyjmowany z pokornym, ufnym i szczerym sercem.

Na koniec pragnę dodać, że dziś rano odprawiłem Mszę św. w intencji wszystkich moich współbraci kapłanów z rzymskiego prezbiterium.

opr. mg/mg