Bogate owoce działalności Fundacji

4 listopada 2003 r., w dniu imienin Ojca Świętego, w Auli Pawła VI odbył się wieczór poezji «Błogosławiona siejba», upamiętniający 25-lecie jego pontyfikatu. Utwory poetyckie Jana Pawła II wykonywali znani artyści scen polskich: aktorzy, piosenkarze, muzycy, chór męski «Affabre Concinui». Wśród pielgrzymów z Gdańska, Łodzi, Tarnowa i Gniezna byli członkowie Fundacji Jana Pawła II z wielu krajów Europy, a także z Indonezji, Kanady, Meksyku i Stanów Zjednoczonych. Przewodniczący Fundacji abp Szczepan Wesoły powitał Ojca Świętego, który następnie wygłosił przemówienie poświęcone działalności religijnej, kulturalnej, naukowej, duszpasterskiej i dobroczynnej tej instytucji.

po polsku:

Serdecznie witam wszystkich moich gości, księży kardynałów, arcybiskupów i biskupów, księży, siostry zakonne i was, drodzy bracia i siostry. Dziękuję Księdzu Arcybiskupowi za życzliwe słowa, jakie skierował w imieniu wszystkich obecnych. Witam pielgrzymów z archidiecezji gdańskiej, którzy zgodnie z wieloletnią już tradycją towarzyszą mi w dniu mojego patrona św. Karola Boromeusza. Pozdrawiam również pielgrzymów z archidiecezji gnieźnieńskiej oraz z diecezji tarnowskiej. Bardzo dziękuję za waszą obecność. Serdeczną wdzięcznością obejmuję wszystkich artystów, którzy przygotowali ten wspaniały program.

W sposób szczególny pragnę pozdrowić członków i przyjaciół Fundacji Jana Pawła II, która zorganizowała dzisiejszy uroczysty wieczór. Jestem wdzięczny, że stał się on okazją do spotkania z szeroką rzeszą rodaków, mieszkańców Rzymu i przybyszów z różnych krajów świata. Dawno już takiego spotkania nie było. Wpisuje się ono niejako w cel, jaki postawiła sobie Fundacja przed dwudziestu dwu laty. Jak to bowiem zostało zapisane w pierwotnym Statucie, celem Fundacji jest działalność religijna, kulturalna, naukowa, duszpasterska i dobroczynna na rzecz Polaków z kraju i emigracji, ułatwiająca umacnianie i rozwijanie tradycyjnych więzów istniejących między narodem polskim a Stolicą Świętą, upowszechnianie dorobku polskiej kultury chrześcijańskiej, pogłębianie studium nauki Kościoła. Dziś zakres działalności Fundacji bardzo się rozszerzył, tak że ma ona charakter międzynarodowy. Niemniej nie możemy zapominać o tych polskich korzeniach. Dobrze, że w ten poetycki sposób zostały one dziś przypomniane.

po angielsku:

Są tu dziś obecni przyjaciele Fundacji ze Stanów Zjednoczonych i Indonezji. Serdecznie ich pozdrawiam i dziękuję im za pełne entuzjazmu i wielkoduszne uczestnictwo w tym dziele. Jestem wam wdzięczny nie tylko za materialne wspieranie Fundacji, lecz także za twórcze inicjatywy o charakterze religijnym i kulturalnym, które przyczyniają się do nowej ewangelizacji i do szerzenia kultury przenikniętej duchem chrześcijańskim. Niech Bóg wam błogosławi!

po francusku:

Pozdrawiam również was, drodzy przyjaciele Fundacji pochodzący z Francji. Wiem, jak wiele zdołaliście osiągnąć dzięki swojemu zaangażowaniu, świadectwu, jakie dajecie wierze, i przywiązaniu do Następcy Piotra. Dziękuję za pomoc, jaką wspieracie Fundację i tych wszystkich, których obejmuje ona swoimi inicjatywami. Proszę Boga, aby was wspierał swoją łaską i swym błogosławieństwem.

po włosku:

Pozdrawiam serdecznie gości przybyłych z Rzymu i z Włoch. Z wdzięcznością stwierdzam, że Fundacja może rozwijać swoją działalność w tym kraju dzięki życzliwości i wsparciu, z jakimi się tu spotyka. W sposób szczególny dziękuję kard. Camillo Ruiniemu i Konferencji Episkopatu Włoch za pomoc materialną, udzielaną młodym z krajów dawnego bloku wschodniego, którzy studiują w Lublinie, Warszawie i Krakowie. Jest to znaczący wyraz solidarności Kościoła we Włoszech z Kościołami wciąż jeszcze leczącymi rany, które pozostawiła miniona epoka. Niech dobry Bóg wynagrodzi wam waszą dobroć.

po polsku:

Dziś razem z wami dziękuję Bogu za wszelkie dobro, jakie na przestrzeni dwudziestu dwu lat zrodziło się z inicjatywy Fundacji. Dzięki bezinteresownemu wysiłkowi wielu ludzi tysiące pielgrzymów przybywających do Rzymu z różnych stron świata mogły znaleźć duchową opiekę i wszelką konieczną pomoc. Wielu z nich mogłem spotkać osobiście. Zawsze napełniało mnie radością ich świadectwo wiary, a ich modlitwa i wiele dowodów duchowej jedności z Następcą Piotra były dla mnie źródłem otuchy i siły. Ufam, że Fundacja nadal będzie wspomagać wszystkich, którzy przybywają do Wiecznego Miasta, aby umacniać swoją wiarę w Chrystusa oraz w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.

Fundacja podjęła troskę o zabezpieczenie dokumentów dotyczących pontyfikatu i o krzewienie nauczania Magisterium Kościoła. Trzeba, aby dziedzictwo dobra, jakie z łaski Bożej zrodziło się w tym czasie, pozostało dla przyszłych pokoleń. Na przestrzeni ostatniego ćwierćwiecza dokonało się wiele znaczących wydarzeń w Kościele i na świecie, które świadczą o tym, że nasze ludzkie, nieudolne działania wpisują się w plany dobroci Boga i przynoszą owoce dzięki Jego łasce. Nie można o tych wydarzeniach zapomnieć. Niech pamięć o nich kształtuje chrześcijańską tożsamość przyszłych pokoleń i niech będzie motywem do dziękczynienia Bogu za Jego dobroć.

Trudno nie wspomnieć o osiągnięciach Fundacji na polu krzewienia chrześcijańskiej kultury. Dzięki wysiłkowi ludzi nauki i materialnemu wsparciu Fundacji ukazało się wiele cennych publikacji, które przybliżają współczesnym tajniki historii, rozwój filozofii i teologii. Najbardziej cenne jest jednak to dzieło, które na stałe zostawia ślad w sercach i umysłach młodych ludzi. Dzięki Fundacji setki studentów z dawnych krajów komunistycznych mogły skorzystać ze stypendiów naukowych i ukończyć w Polsce studia w różnych dyscyplinach. Powracają oni do swych rodzinnych krajów, aby tam służyć swoją wiedzą i świadectwem wiary tym, którzy przez lata byli pozbawieni dostępu do nauki i szeroko rozumianej kultury inspirowanej duchem Ewangelii. Kilkakrotnie dane mi było spotkać tych młodych ludzi i nigdy nie opuszczało mnie przekonanie, że stanowią oni skarb, z którego możemy być dumni.

Minęły dwadzieścia dwa lata od 16 października 1981 r., w którym podpisałem pierwszy Statut Fundacji. Ten dokument, w którym zostały określone zarówno cele, jak i środki, na przestrzeni lat dał podstawy do rozwijania wielu inicjatyw religijnych, kulturalnych i duszpasterskich, które przyniosły błogosławione owoce. Jednak doświadczenie nabyte podczas tych dwóch dziesięcioleci pokazało, że konieczne jest dostosowanie Statutu Fundacji do współczesnych wyzwań. Dlatego Rada Fundacji przedstawiła projekt zmian w Statucie, który — zachowując ważność dekretu założycielskiego — zaaprobowałem i potwierdziłem w dniu 16 października, równo dwadzieścia dwa lata od ustanowienia Fundacji. W tym uroczystym momencie pragnę przekazać Przewodniczącemu Rady Fundacji Arcybiskupowi Szczepanowi nowy Dekret, na mocy którego od dziś obowiązywać będzie odnowiony Statut Fundacji. Oby pomógł on skuteczniej realizować cele, jakie przyświecały założycielom u początków tego pontyfikatu.

Raz jeszcze dziękuję wszystkim za życzliwość. Proszę was o modlitwę i o wytrwanie w czynieniu dobra. Z serca wszystkim błogosławię: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

opr. mg/mg