Współpraca kapłanów z wiernymi świeckimi

10 stycznia Jan Paweł II spotkał się w Sali Klementyńskiej z uczestnikami zgromadzenia plenarnego Kongregacji ds. Duchowieństwa, którego obrady były poświęcone dwu zagadnieniom: «Organy doradcze 'secundum legem' i 'praeter legem'» oraz «Duszpasterstwo w sanktuariach». W przemówieniu Papież podkreślił, że «nie można pojmować struktury Kościoła w oparciu o ludzkie wzorce polityczne. Jego hierarchiczność została ustanowiona z woli Chrystusa i w związku z tym należy do 'depositum fidei', które trzeba zachowywać i przekazywać w sposób integralny na przestrzeni wieków». Nawiązując do drugiego tematu obrad stwierdził, że należy docenić rolę sanktuariów w duszpasterstwie, ponieważ «te święte miejsca przyciągają licznych wiernych, którzy poszukują Boga i z tego względu są otwarci na przyjęcie wezwania do nawrócenia i bardziej zdecydowane głoszenie Dobrej Nowiny».

Księża Kardynałowie, czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy Bracia i Siostry!

1. Z wielką radością przyjmuję was na zakończenie zgromadzenia plenarnego Kongregacji ds. Duchowieństwa. Witam prefekta tej dykasterii kard. Daria Castrillona Hoyosa i dziękuję za wyrazy miłości i oddania, z jakimi zwrócił się do mnie w imieniu was wszystkich. Witam księży kardynałów, czcigodnych braci w biskupstwie i wszystkich uczestników tego spotkania, poświęconego dwu bardzo ważnym zagadnieniom: «Organy doradcze secundum legem i praeter legem» oraz «Duszpasterstwo w sanktuariach».

Każdemu z was pragnę podziękować za ofiarną pracę i życzę wam, aby te dni poświęcone refleksji zaowocowały wskazaniami i wytycznymi użytecznymi dla życia Kościoła.

Udział w kapłaństwie Chrystusa

2. Konstytucja dogmatyczna Lumen gentium ukazuje Kościół jako lud, którego głową jest Chrystus, udziałem — godność i wolność dzieci Bożych, prawem — stare, a zarazem ciągle nowe przykazanie miłości, a celem — królestwo Boże (por. n. 9). Do tego ludu należą ci, którzy na mocy chrztu są «niby żywe kamienie (...) budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, miłych Bogu przez Jezusa Chrystusa» (1 P 2, 5). Od tego kapłaństwa, które jest wspólne wszystkim wierzącym, różni się istotą kapłaństwo służebne, czyli hierarchiczne. Oba są jednak ściśle ze sobą związane i wzajemnie przyporządkowane, «jedno i drugie bowiem we właściwy sobie sposób uczestniczy w jedynym kapłaństwie Chrystusa» (Lumen gentium, 10). Duszpasterze mają za zadanie formować Lud Boży, kierować nim i go uświęcać, wierni świeccy natomiast wraz z nimi czynnie uczestniczą w misji Kościoła, jednocząc nieustannie swe siły i uznając specyficzność powołań i charyzmatów.

Hierarchiczna struktura Kościoła

3. Ta pożyteczna współpraca wiernych świeckich urzeczywistnia się m.in. w różnych radach diecezjalnych i parafialnych przewidzianych w prawie kanonicznym. Chodzi tu o organy wspomagające, które umożliwiają współpracę dla dobra Kościoła, stosownie do posiadanej wiedzy i kompetencji (por. KPK, kan. 212, § 3).

Dziś trzeba dostosować metody działania i statuty tych struktur, powstałych zgodnie z zaleceniami Soboru, do norm Kodeksu Prawa Kanonicznego promulgowanego w 1983 r. Należy zachować równowagę pomiędzy rolą świeckich i rolą właściwą ordynariuszowi diecezji bądź proboszczowi.

Prawowitych pasterzy pełniących swój urząd nie należy nigdy postrzegać jako zwyczajnych wykonawców decyzji podejmowanych większością głosów przez zgromadzenie kościelne. Nie można pojmować struktury Kościoła w oparciu o ludzkie wzorce polityczne. Jego hierarchiczność została ustanowiona z woli Chrystusa i w związku z tym należy do depositum fidei, które trzeba zachowywać i przekazywać w sposób integralny na przestrzeni wieków.

Wasza kongregacja, odgrywająca ważną rolę we wprowadzaniu w życie soborowych wskazań w tej dziedzinie, powinna uważnie śledzić rozwój tych organów doradczych. Jestem pewny, że zarówno wypowiedzi uczestników waszego spotkania, jak i wnioski, które z niego wypływają, przyczynią się do tego, że współpraca między świeckimi i duszpasterzami będzie coraz bardziej pożyteczna i w pełni wierna wskazaniom Magisterium.

Duszpasterstwo w sanktuariach

4. Drugie zagadnienie, którym zajmowaliście się podczas tego zgromadzenia plenarnego, to duszpasterstwo w sanktuariach. Te święte miejsca przyciągają licznych wiernych, którzy poszukują Boga i z tego względu są otwarci na przyjęcie wezwania do nawrócenia i bardziej zdecydowane głoszenie Dobrej Nowiny. Ważne jest zatem, aby pracowali tam kapłani wyróżniający się szczególną wrażliwością duszpasterską i apostolską gorliwością, obdarzeni duchem ojcowskiej otwartości, mający doświadczenie w sztuce homiletyki i katechezy.

A cóż powiedzieć o sakramencie pokuty? Spowiednicy, zwłaszcza w sanktuariach, powinni każdym swoim czynem i każdym słowem świadczyć o miłosiernej miłości Chrystusa. Dlatego wymagana jest odpowiednia formacja doktrynalna i duszpasterska.

Głównym punktem programu każdej pielgrzymki są nabożeństwa liturgiczne, a przede wszystkim Msza św. Trzeba je zawsze starannie przygotowywać i odprawiać z wielką pobożnością, zachęcając wiernych do aktywnego uczestnictwa.

Wasza kongregacja opracuje odpowiednie wskazania, pomocne w odnowie duszpasterstwa w sanktuariach, tak aby coraz bardziej odpowiadało ono wymogom czasów.

5. Drodzy bracia i siostry! W tych dniach poświęconych rozważaniom i wymianie doświadczeń oddaliście wielką przysługę Kościołowi. Dziękuję wam i zapewniam każdego o mej braterskiej pamięci w modlitwie.

Niech Najświętsza Maryja Panna, Matka Kościoła, którą w okresie Bożego Narodzenia kontemplujemy u boku Jezusa w żłóbku, wspiera was i sprawi, że urzeczywistnią się wszystkie wasze dobre zamiary. Wam i waszym bliskim życzę wszelkiej pomyślności w dopiero co rozpoczętym nowym roku i wszystkim z serca udzielam specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego.

opr. mg/mg