Statuty jasną regułą waszego życia

Jan Paweł II

Statuty jasną regułą waszego życia

21 IX 2002 — Przemówienie Ojca Świętego do katechistów i kapłanów Drogi Neokatechumenalnej

W sobotę 21 września 2002 r. Jan Paweł II przyjął na audiencji na dziedzińcu Pałacu Apostolskiego w Castel Gandolfo 1500 katechistów i prezbiterów — przedstawicieli Drogi Neokatechumenalnej, której Statuty zostały zatwierdzone przez Papieską Radę ds. Świeckich. Na początku spotkania Kiko Argüello — jeden z inicjatorów tej duchowej i apostolskiej formacji, skierował do Ojca Świętego słowa powitania, w których zapewnił o wierności Drogi wobec Stolicy Piotrowej oraz o miłości do Kościoła. W przemówieniu Papież podkreślił «doniosłe znaczenie (...) Statutów dla teraźniejszego i przyszłego życia Drogi Neokatechumenalnej».

1. Drodzy katechiści i księża Drogi Neokatechumenalnej, z wielką radością przyjmuję was, przybyłych tu dziś na spotkanie z Papieżem. Serdecznie witam i pozdrawiam każdego z was, a za waszym pośrednictwem całą Drogę Neokatechumenalną — ruch kościelny rozpowszechniony już w wielu krajach i cieszący się poparciem wielu biskupów. Dziękuję za serdeczne słowa, skierowane do mnie przez Kiko Argüello, który razem z Carmen Hernández założył ten ruch. W swym przemówieniu dał on wyraz nie tylko waszej niezłomnej wierności wobec Stolicy Piotrowej, lecz także świadectwo miłości was wszystkich do Kościoła.

Odkryć wielkość powołania chrzcielnego

2. Jakże nie dziękować Bogu za owoce, jakie wydała Droga Neokatechumenalna w ciągu ponad trzydziestu lat swego istnienia! W naszym społeczeństwie, tak bardzo zlaicyzowanym, w którym religijna obojętność staje się coraz bardziej powszechna, a ludzie żyją często tak, jakby Boga nie było, wielu potrzebuje odkryć na nowo sakramenty inicjacji chrześcijańskiej, a zwłaszcza sakrament chrztu. Droga jest z pewnością jedną z opatrznościowych odpowiedzi na tę pilną potrzebę. Spójrzmy na wasze wspólnoty: jak często odkrywa się w nich piękno i wielkość powołania otrzymanego na chrzcie! Z jaką gorliwością i oddaniem głosicie Ewangelię Jezusa Chrystusa, zwłaszcza ludziom najbardziej oddalonym! Jak wiele powołań do kapłaństwa i do życia zakonnego zrodziło się dzięki tej drodze formacji chrześcijańskiej!

3. Utkwiło mi w pamięci nasze ostatnie spotkanie, które odbyło się w styczniu 1997 r., zaraz po waszym spotkaniu u stóp góry Synaj, dla uczczenia trzydziestu lat istnienia Drogi Neokatechumenalnej. Powiedziałem wam wtedy, że opracowanie Statutów Drogi «to krok bardzo ważny, otwierający możliwość formalnoprawnego uznania waszego ruchu przez Kościół, co da wam dodatkową gwarancję autentyczności waszego charyzmatu» («L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 3/1997, s. 30).

Nasze dzisiejsze spotkanie jest wyrazem radości z powodu niedawnego zatwierdzenia Statutów Drogi Neokatechumenalnej przez Stolicę Apostolską. Cieszę się, że prace te, rozpoczęte ponad pięć lat temu, zostały doprowadzone do końca dzięki intensywnym konsultacjom, refleksji i dialogowi. Zwracam się w tym momencie do kard. Jamesa Francisa Stafforda, któremu pragnę wyrazić wdzięczność za oddanie i troskliwość, z jakimi Papieska Rada ds. Świeckich wspomagała w tym procesie międzynarodowy zespół przedstawicieli Drogi.

Wierność pierwotnemu zamysłowi

4. Chciałbym tu podkreślić doniosłe znaczenie niedawno zatwierdzonych Statutów dla teraźniejszego i przyszłego życia Drogi Neokatechumenalnej. Przede wszystkim ten dokument prawny raz jeszcze potwierdza eklezjalną naturę tego ruchu, który — jak już stwierdziłem kilka lat temu — stanowi «odpowiedni dla współczesnego społeczeństwa i dla naszych czasów program formacji katolickiej» (AAS 82 [1990], 1515).

Ponadto, w Statutach Drogi Neokatechumenalnej opisane są podstawowe aspekty tego programu, przeznaczonego zarówno dla wiernych, którzy będąc członkami wspólnot parafialnych, pragną ożywić swą wiarę, jak i dla dorosłych, przygotowujących się do przyjęcia sakramentu chrztu. Przede wszystkim jednak Statuty określają podstawowe zadania poszczególnych osób, które pełnią określone funkcje w procesie realizacji tego programu formacyjnego we wspólnotach neokatechumenalnych: mam tu na myśli księży, katechistów, rodziny misyjne, zespoły odpowiedzialnych wszystkich szczebli. Tak więc Statuty winny być dla Drogi Neokatechumenalnej «jasną i niezawodną regułą życia» (list do kard. Jamesa F. Stafforda, 5 kwietnia 2001 r.), fundamentalnym punktem odniesienia, tak by ten proces formacji, który ma prowadzić wiernych ku dojrzałej wierze, mógł przebiegać zgodnie z doktryną i dyscypliną Kościoła.

5. Zatwierdzenie Statutów otwiera nowy etap w dziejach Drogi. Kościół oczekuje teraz od was jeszcze większej gorliwości i oddania w dziele nowej ewangelizacji i w służbie Kościołom lokalnym oraz parafiom. Dlatego na was, księża i katechiści Drogi, spoczywa odpowiedzialność za wierne przestrzeganie Statutów we wszystkich ich aspektach, tak by stały się one autentycznym zaczynem nowej, pełnej rozmachu działalności misyjnej.

Statuty stanowią też ważną pomoc dla wszystkich pasterzy Kościoła, zwłaszcza dla biskupów diecezjalnych, którym Pan powierzył pasterską troskę o wiernych w diecezji, szczególnie zaś ich inicjację chrześcijańską. Ordynariusze diecezjalni «otaczający czujną ojcowską opieką wspólnoty neokatechumenalne» (por. Dekret Papieskiej Rady ds. Świeckich, 29 czerwca 2002 r.), będą mogli znaleźć w Statutach podstawowe zasady realizacji Drogi Neokatechumenalnej, zgodne z jej pierwotnym zamysłem.

Zwracam się zwłaszcza do was, kapłani, z oddaniem służący wspólnotom neokatechumenalnym. Nigdy nie zapominajcie, że jako słudzy Chrystusa pełnicie niezastąpioną misję uświęcania, nauczania i pasterskiego przewodniczenia tym, którzy realizują program Drogi. Z miłością i oddaniem służcie powierzonym wam wspólnotom!

Wdzięczność Panu

6. Drodzy bracia i siostry, zatwierdzenie Statutów Drogi Neokatechumenalnej oznacza pomyślne zakończenie prac nad określeniem zasadniczych elementów jej tożsamości w Kościele. Wspólnie dziękujmy za to Bogu.

Teraz zadaniem kompetentnych dykasterii Stolicy Apostolskiej będzie przeanalizowanie Dyrektorium Katechetycznego oraz całej praktyki katechetycznej i liturgicznej Drogi. Jestem pewien, że członkowie ruchu szczerze otworzą się na wskazania, jakie otrzymają od tych miarodajnych instytucji.

Będę nadal z żywym zainteresowaniem śledził waszą działalność w Kościele, w modlitwie zaś zawierzam was wszystkich Najświętszej Maryi Pannie, Gwieździe Nowej Ewangelizacji, i z całego serca udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa.

opr. mg/mg