Dekret dotyczący zatwierdzenia statutów Drogi Neokatechumenalnej

Początki Drogi Neokatechumenalnej sięgają 1964 r., kiedy to pan Francisco (Kiko) Argüello i pani Carmen Hernández, którzy mieszkali w madryckiej dzielnicy baraków Palomeras Altas wśród ubogich, na życzenie ich samych zaczęli im głosić Ewangelię Jezusa Chrystusa. Z biegiem czasu ta kerygma zyskała kształt katechetycznej syntezy, opartej na troistej podstawie: «Słowo Boże — Liturgia — Wspólnota», której celem jest prowadzenie ludzi ku braterskiej komunii i ku dojrzałej wierze.

To nowe doświadczenie katechetyczne, powstałe na fali odnowy rozpoczętej przez Powszechny Sobór Watykański II, spotkało się z żywym zainteresowaniem ówczesnego arcybiskupa Madrytu Casimiro Morcillo. Zachęcił on inicjatorów Drogi, aby zaczęli szerzyć ją w parafiach, które o to poproszą. Dzięki temu ta forma ewangelizacji rozwinęła się stopniowo w archidiecezji madryckiej i w innych diecezjach Hiszpanii.

W 1968 r. inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej przybyli do Rzymu i zamieszkali w dzielnicy Borghetto Latino. Za pozwoleniem Jego Eminencji kard. Angelo Dell'Acqua, ówczesnego Wikariusza Generalnego Jego Świątobliwości dla Miasta Rzymu i Dystryktu, rozpoczęto pierwszą katechezę w parafii pw. Matki Bożej od Najświętszego Sakramentu i Świętych Męczenników Kanadyjskich. Poczynając od tamtej chwili, Droga rozpowszechniła się w diecezjach całego świata, a nawet w krajach misyjnych.

Droga Neokatechumenalna chce wspomagać posługę biskupów i proboszczów, realizując program ponownego odkrycia wartości chrztu i nieustannego wychowywania w wierze. Proponuje go wiernym, którzy pragną na nowo zaznać w swoim życiu bogactwa chrześcijańskiej inicjacji, podążając tym szlakiem nawrócenia i katechezy. Jak napisał Ojciec Święty, w tym procesie bardzo pomocna może też być «katecheza osób ochrzczonych prowadzona w formie katechumenatu i wykorzystująca pewne elementy 'Rytu chrześcijańskiej inicjacji dorosłych', które służą odkryciu i przeżywaniu ogromnych i nadzwyczajnych bogactw i odpowiedzialności, wynikających z otrzymanego chrztu» (Christifideles laici, 61).

Droga — której program realizowany jest w parafiach, w małych wspólnotach złożonych z ludzi w różnym wieku i różnej kondycji społecznej — stawia sobie jako najważniejszy cel stopniowe prowadzenie wiernych do zażyłości z Jezusem Chrystusem, uczynienie z nich aktywnych podmiotów Kościoła i wiarygodnych świadków Dobrej Nowiny Zbawiciela na całym świecie. Droga Neokatechumenalna służy też inicjacji chrześcijańskiej dorosłych, którzy przygotowują się do przyjęcia chrztu.

Program Drogi jest realizowany zgodnie z założeniami zawartymi w Dyrektorium Katechetycznym Droga Neokatechumenalna. Wskazania dla zespołów katechistów (por. Statuty, art. 2, 2), przedstawionym do zatwierdzenia przez Kongregację Nauki Wiary, Kongregację ds. Duchowieństwa oraz Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

Wielokrotnie i w różnych formach Ojciec Święty zwracał się do Drogi Neokatechumenalnej, aby wyrazić uznanie dla obfitości owoców ewangelicznego radykalizmu i niezwykłego entuzjazmu misyjnego, jakie wydaje ona w życiu wiernych świeckich, rodzin i wspólnot parafialnych, oraz na bogactwo wzbudzanych przez nią powołań do kapłaństwa i życia zakonnego, dzięki którym jawi się ona jako «program katolickiej formacji dobrze dostosowanej do potrzeb społeczeństwa i dzisiejszych czasów» (AAS 82 [1990], 1513-1515).

PRO LAICIS

Podczas audiencji udzielonej inicjatorom oraz odpowiedzialnym za wspólnoty neokatechumenalne na całym świecie w dniu 24 stycznia 1997 r., z okazji uroczystości upamiętniających trzydziestolecie istnienia Drogi, Ojciec Święty wyraźnie zachęcił do zredagowania jej Statutów, mówiąc, że będzie to «bardzo ważny krok naprzód, który otwiera drogę do jej formalnego uznania prawnego przez Kościół, dając wam dodatkowe potwierdzenie autentyczności waszego charyzmatu» («L'Osservatore Romano», wyd. codzienne, 25 stycznia 1997 r., s. 4). Od tego momentu inicjatorzy, wspomagani przez Papieską Radę ds. Świeckich, rozpoczęli proces redagowania norm statutowych, mających regulować działalność Drogi Neokatechumenalnej i określać jej miejsce w Kościele.

5 kwietnia 2001 r., w odręcznym liście skierowanym do Jego Eminencji kard. Jamesa Francisa Stafforda, przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich, Ojciec Święty raz jeszcze przypomniał o potrzebie opracowania Statutów Drogi Neokatechumenalnej, potwierdzając, że ich zatwierdzenie należy do kompetencji tej dykasterii, oraz zalecając jej, aby czuwała nad dalszym rozwojem Drogi (por. «L'Osservatore Romano», wyd. codzienne, 17-18 kwietnia 2001, s. 4).

Dlatego:

mając na uwadze liczne owoce duchowe, jakimi działalność Drogi Neokatechumenalnej — przyjętej i z pożytkiem wykorzystywanej przez wiele Kościołów lokalnych w ciągu ponad trzydziestu lat jej istnienia — wzbogaca nową ewangelizację, o czym Papieska Rada ds. Świeckich dowiaduje się z licznych listów polecających od kardynałów, patriarchów i biskupów;

zbadawszy wnikliwie tekst Statutów, powstały w wyniku intensywnej współpracy inicjatorów Drogi Neokatechumenalnej i Papieskiej Rady ds. Świeckich, która korzystała też z pomocy różnych dykasterii Kurii Rzymskiej w dziedzinach należących do ich kompetencji;

odpowiadając na wniosek, jaki skierowali do dykasterii w dniu 5 kwietnia 2002 r. pan Francisco (Kiko) Argüello, pani Carmen Hernández i ks. Mario Pezzi, członkowie międzynarodowego zespołu odpowiedzialnych za Drogę Neokatechumenalną, z prośbą o zatwierdzenie Statutów Drogi Neokatechumenalnej;

zgodnie z art. 131 i 133, § 1 i § 2 konstytucji apostolskiej Pastor Bonus o Kurii Rzymskiej, Papieska Rada ds. Świeckich

POSTANAWIA

zatwierdzić ad experimentum na okres pięciu lat Statuty Drogi Neokatechumenalnej, których kopia należycie uwierzytelniona przez dykasterię zdeponowana jest w jej archiwum. Czyni to w nadziei, że przepisy Statutów staną się trwałymi i niezawodnymi wskazaniami dla działalności Drogi oraz będą cenną pomocą dla pasterzy, otaczających czujną ojcowską opieką wspólnoty neokatechumenalne.

Watykan, 29 czerwca 2002 r., w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, Patronów Rzymu.

Kard. James Francis Stafford
Przewodniczący

Bp Stanisław Ryłko
Sekretarz

opr. mg/mg