Świat potrzebuje naszej jedności

W dniach 2-5 października 2003 r. przebywał w Rzymie arcybiskup Canterbury Rowan Williams, prymas Wspólnoty anglikańskiej. Złożył m.in. wizytę Papieskiej Radzie ds. Popierania Jedności Chrześcijan, spotkał się z przewodniczącym tej dykasterii kard. Walterem Kasperem, a następnie z przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego abpem Michaelem Louisem Fitzgeraldem. W sobotę 4 października arcybiskup Williams został przyjęty na audiencji przez Jana Pawła II. W przemówieniu Papież stwierdził, że «świat potrzebuje świadectwa naszej jedności», a «wierność Chrystusowi przynagla nas do dalszej pracy na rzecz pełnej, widzialnej jedności».

Wasza Wielebność Rowanie Williamsie, arcybiskupie Canterbury!

Pierwsza wizyta Waszej Wielebności w Stolicy Apostolskiej jako arcybiskupa Canterbury jest dla mnie źródłem wielkiej radości. Podtrzymujesz bowiem tradycję, która została zainicjowana na krótko przed Soborem Watykańskim II wizytą abpa Geoffreya Fishera. Jesteś czwartym arcybiskupem Canterbury, którego mam przyjemność przyjmować w czasie mojego pontyfikatu. Bardzo dobrze pamiętam moją wizytę w Canterbury w 1982 r. oraz wzruszające przeżycie, jakim była wspólna modlitwa z abpem Robertem Runcie'em u grobu św. Tomasza Becketa.

Przez cztery stulecia, w następstwie smutnego wydarzenia, jakim było zerwanie łączącej nas więzi, nasi poprzednicy niemal nie utrzymywali ze sobą kontaktów; później jednak nastąpił okres obfitujących w łaskę spotkań między Biskupem Rzymu, następcą św. Piotra, a arcybiskupem Canterbury. Celem owych spotkań było odnowienie relacji pomiędzy Arcybiskupstwem Canterbury a Stolicą Apostolską, nawiązanych pod koniec VI w., kiedy to papież Grzegorz Wielki posłał św. Augustyna, pierwszego arcybiskupa Canterbury, do królestw anglosaskich. W obecnych czasach spotkania te stały się także wyrazem naszej nadziei na osiągnięcie pełnej komunii, której pragnie dla nas i domaga się od nas Duch Święty.

Dziękując za postęp, jaki już się dokonał, musimy jednocześnie stwierdzić, że na naszej drodze ku jedności pojawiły się nowe poważne trudności. Nie są to trudności jedynie natury dyscyplinarnej; niektóre dotyczą zasadniczych kwestii wiary i moralności. Zważywszy na to, musimy ponownie potwierdzić, że jesteśmy zobowiązani do uważnego i uczciwego wsłuchiwania się w głos Chrystusa, który przemawia do nas za pośrednictwem Ewangelii oraz apostolskiej Tradycji Kościoła. Kościół, świadom coraz bardziej szerzącego się sekularyzmu we współczesnym świecie, musi czuwać, by depozyt wiary przekazywany był w sposób pełny, wolny od błędnych i zwodniczych interpretacji.

Nawiązując dialog teologiczny, nasi poprzednicy, papież Paweł VI oraz abp Michael Ramsey, nie znali oczywiście dokładnego przebiegu ani długości drogi prowadzącej do pełnej komunii; wiedzieli jednak, że osiągnięcie tego celu będzie wymagało cierpliwości i wytrwałości, i że będzie ono możliwe jedynie jako dar Ducha Świętego. Dialog, jaki zainicjowali, miał być «oparty na Ewangeliach i dawnych wspólnych tradycjach»; towarzyszyć mu miało rozwijanie współpracy, która «zaowocuje lepszym zrozumieniem i głębszą miłością». Wyrażono również nadzieję, że wraz z postępem na drodze ku jedności «umacniać się będzie pokój na świecie, pokój, jakiego udzielić może jedynie Ten, który daje 'pokój przewyższający wszelki umysł'» (Wspólna Deklaracja, 1966 r.).

Musimy nadal wytrwale rozwijać to, co zostało już dokonane przez Międzynarodową Komisję Anglikańsko-Rzymskokatolicką (ARCIC), oraz rozszerzać inicjatywy powołanej niedawno wspólnej Komisji ds. Jedności i Misji (IARCCUM). Świat potrzebuje świadectwa naszej jedności, zakorzenionej w naszej wspólnej miłości i posłuszeństwie wobec Chrystusa oraz Jego Ewangelii. To wierność Chrystusowi przynagla nas do dalszej pracy na rzecz pełnej, widzialnej jedności oraz do poszukiwania właściwych sposobów angażowania się, zawsze, kiedy to możliwe, we wspólne świadectwo i misję.

Otuchą napawa mnie fakt, że Wasza Wielebność zechciał złożyć mi wizytę wkrótce po objęciu urzędu arcybiskupa Canterbury. Łączy nas pragnienie pogłębienia naszej komunii. Modlę się o nowe wylanie Ducha Świętego na ciebie oraz twoich bliskich, na tych, którzy przybyli tu wraz z tobą, a także na wszystkich członków Wspólnoty anglikańskiej. Niech Bóg ma cię w swojej opiece, niech zawsze czuwa nad tobą i pomaga ci dobrze wypełniać zaszczytne obowiązki. Dziś, w święto św. Franciszka z Asyżu, apostoła pokoju i pojednania, módlmy się wspólnie, aby Chrystus Pan uczynił nas narzędziami swojego pokoju; abyśmy nieśli przebaczenie, tam gdzie dzieje się krzywda; abyśmy siali miłość, tam gdzie panuje nienawiść; aby nasze pokorne dążenie do jedności przyniosło nadzieję, tam gdzie ludzie pogrążeni są w rozpaczy.

opr. mg/mg