Świadkowie miłości Dobrego Pasterza

«Katolickie instytucje służby zdrowia są zatem szczególnym świadectwem miłości Dobrego Samarytanina, bowiem gdy leczymy chorych, pełnimy wolę Pana i przyczyniamy się do urzeczywistniania królestwa Bożego» — stwierdził Ojciec Święty w przemówieniu do 700 uczestników XVII Międzynarodowej Konferencji, zorganizowanej przez Papieską Radę ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Jan Paweł II przyjął ich na audiencji 7 listopada 2002 r. w Auli Pawła VI. Tematem obrad była działalność katolickich placówek służby zdrowia. 6038 szpitali, 17189 ambulatoriów, 799 leprozoriów, 13 238 ośrodków dla osób starszych i nieuleczalnie chorych, 8711 sierocińców, 10 368 ośrodków dla dzieci, 10 565 poradni małżeńskich, 18 789 ośrodków wychowawczych i resocjalizacyjnych, 25257 różnych ośrodków duszpasterstwa służby zdrowia składa się na ogólną liczbę 110 954 katolickich instytucji rozsianych na całym świecie, które wymownie świadczą o obecności Kościoła w dziedzinie opieki zdrowotnej. Zaangażowanie to jest odpowiedzią na wyraźne polecenie Chrystusa: «Idźcie (...) uzdrawiajcie chorych» (Łk 10, 3. 9).

Czcigodni Bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy Bracia i Siostry!

1. Z radością spotykam się z wami przy okazji XVII Międzynarodowej Konferencji zorganizowanej przez Papieską Radę ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia.

Pozdrawiam was wszystkich serdecznie. W szczególności zwracam się do abpa Javiera Lozano Barragana, przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia, by podziękować za uprzejme słowa, w których wyraził uczucia wszystkich i przedstawił cele spotkania. Cieszę się, że wasza dykasteria co roku organizuje to ważne spotkanie, które daje możliwość wymiany opinii i pogłębienia dialogu między środowiskiem kościelnym i świeckim w tak doniosłej kwestii, jaką jest problematyka zdrowia.

Temat tegorocznej konferencji: «Tożsamość katolickich instytucji służby zdrowia» — ma duże znaczenie w życiu i misji Kościoła, który zawsze łączył swą działalność ewangelizacyjną, głoszenie Dobrej Nowiny, z leczeniem chorych i opieką nad nimi (por. Motu proprio «Dolentium hominum», 1).

Znak solidarności i miłości

2. Niektórzy święci, wyróżniający się miłosierdziem i duchem opiekuńczym, jak św. Kamil de Lellis, św. Jan Boży, św. Wincenty a Paulo, wierni nauce Chrystusa, Boskiego Lekarza, zakładali hospicja służące leczeniu i opiece, które były niejako prototypami współczesnych szpitali. Tak powstała sieć katolickich instytucji o charakterze socjalno-sanitarnym, będąca wyrazem solidarności i miłości ze strony Kościoła, w odpowiedzi na polecenie Pana, który posłał Dwunastu, by głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych (por. Łk 9, 6).

W tym duchu dziękuję wam za starania, jakie podejmujecie, by ożywić działalność Confederatio internationa-lis catholicorum hospitalium, tej potrzebnej organizacji, pozwalającej coraz lepiej rozwiązywać rozmaite problemy, pojawiające się przed wszystkimi, którzy na różnych płaszczyznach działają w dziedzinie ochrony zdrowia. Dlatego zachęcam Papieską Radę ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia do wspierania działań podejmowanych przez Konfederację, tak by posługa miłości, pełniona w szpitalach katolickich, była nieustannie inspirowana Ewangelią.

3. Aby w pełni zrozumieć tożsamość tego rodzaju instytucji służby zdrowia, trzeba dotrzeć do istoty tego, co stanowi Kościół, dla którego najwyższym prawem jest miłość. Katolickie instytucje służby zdrowia są zatem szczególnym świadectwem miłości Dobrego Samarytanina, bowiem gdy leczymy chorych, pełnimy wolę Pana i przyczyniamy się do urzeczywistniania królestwa Bożego. W ten sposób wyraża się ich prawdziwa tożsamość eklezjalna.

Dlatego też «pod szczególną rozwagę należy wziąć na nowo rolę szpitali, klinik i ośrodków rekonwalescencji: zgodnie ze swoją prawdziwą tożsamością nie są one jedynie instytucjami, w których otacza się opieką chorych i umierających, ale przede wszystkim środowiskami, w których dostrzega się i przeżywa ludzki i prawdziwie chrześcijański sens choroby, cierpienia i śmierci. Ta tożsamość powinna być szczególnie widoczna w instytucjach prowadzonych przez zakony lub w jakiś sposób związanych z Kościołem» (Evangelium vitae, 88).

Nowa «wyobraźnia miłosierdzia»

4. Mówiąc o bardzo licznych potrzebach, które w naszych czasach poruszają wrażliwość chrześcijan, w Liście apostolskim Novo millennio ineunte wspomniałem również tych, którzy nie mają dostępu do najbardziej podstawowej opieki lekarskiej (por. n. 50). Kościół patrzy na tych braci i siostry ze szczególną troską, kierując się nową «wyobraźnią miłosierdzia».

Ufam, że katolickie instytucje służby zdrowia oraz instytucje państwowe potrafią skutecznie współpracować, zjednoczone wspólnym pragnieniem służenia człowiekowi, zwłaszcza najsłabszemu lub w rzeczywistości pozbawionemu zabezpieczenia socjalnego.

Moi drodzy, wyrażając tę nadzieję, zawierzam was wszystkich macierzyńskiej opiece Najświętszej Dziewicy, Salus Infirmorum. Życzę wszelkiej pomyślności w służbie Kościołowi oraz w pracy zawodowej i z serca udzielam wam, jak również waszym rodzinom oraz wszystkim, którzy są wam drodzy, specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego.

opr. mg/mg