Dziedzictwo Świętych Piotra i Pawła

Przemówienie podczas Audiencji generalnej - 1 III 1967

Wszystkich chrześcijan wzywamy do złożenia tym dwom wielkim Chrystusowym uczniom, których nazywać możemy niejako założycielami i obrońcami Kościoła, hołdu tej wiary, którą oni głosili słowem i krwią i której dziedzictwo nam zostawili.

Pojęcie "depozytu" u świętego Pawła.

Temat ten wybraliśmy dla uczczenia tej apostolskiej rocznicy i pamiątki, gdyż może on nam posłużyć jako najpewniejszy i najbardziej bezpośredni środek do nawiązania duchowej łączności z tymi wiekami apostołami. Od nich samych mamy w tej sprawie naglące zalecenia; święty Piotr mówi na przykład w swym pierwszym liście do pierwszych chrześcijan: "Wy bowiem jesteście przez wiarę mocą Bożą strzeżeni do zbawienia" (1,5), i żąda od nich, aby byli "mocni we wierze" (5,9). A święty Paweł, wyłożywszy szeroko i po wielekroć swoją naukę o wierze, szczególnie w słynnych listach do Galarów i do Rzymian, troszczy się o zabezpieczenie nienaruszalności wiary (Gal 1,8) i o zachowanie wiary, głównie w swoich bardzo osobistych listach, zwanych pasterskimi. Zaleca unikanie i odrzucanie wszelkiego błędu (por. Tt 1,10 - 16; i 2 Tm) i strzeżenie "depozytu" (1 Tm 6,20) przez Ducha Świętego (2 Tm 1,12 i 14). To słowo "depozyt", wielekroć przez świętego Pawła powtarzane, oznacza na pewno prawdy wiary przez Apostoła nauczane i stanowiące całość nauki, którą pasterze Kościoła mają zachować, bronić i przekazywać (por. De Ambroggi, Commentaire des Epitres pastorales, Marietti, 1953, s. 175). To pojęcie "depozytu" u świętego Pawła daje nam bardzo ważne pouczenia. Wskazuje ono na to, że już od czasów apostolskich istniał pewien zbiór dokładnie określony i niedwuznaczny prawd objawionych, jakaś synteza, coś w rodzaju katechizmu, którego należało uczyć i nauczyć się zgodnie z określoną formułą i który następnie z największą wiernością należało przekazywać. W ten sposób już z góry jest założona tradycja, tzn. ustne i przez Kościół pierwotny potwierdzone nauczanie (por. 2 Tm 2,2 ; 1 Kor 11,2 i 23 ; 15, 1 - 3); rodzi się jeszcze inna rzecz: przekazywanie "depozytu" przy zawsze uważnym czuwaniu, aby pierwotnego nauczania nie naruszyć, wraz z troską i wysiłkiem, aby przez nieustanne rozważanie i zgłębianie czynić wyrazistym to, co jest pośrednio zawarte w nauce wiary, teologicznym to, co biblijne, zawsze aktualnym to, co jest autentyczne (por. św. Tomasz II, IIae, 1,7).

Przeżywać wiarę apostołów w identyczny a oryginalny sposób

W taki to sposób, trwając przy wierze, którą nam Kościół podaje, nawiązujemy łączność bezpośrednią z tymi apostołami, a przez nich z Jezusem. Chrystusem, naszym pierwszym i jedynym nauczycielem; udajemy się do ich szkoły, usuwamy tę odległość wieków, jakie nas od nich dzielą, a z chwili obecnej czynimy historię żywą, historię zawsze wierną sobie, jaka cechuje Kościół; przeżywamy zatem w identyczny a zarazem oryginalny sposób tę samą wiarę w prawdę objawioną, niewzruszoną, a zawsze promieniującą. Jedynie Kościół może pisać, czytać, przeżywać swe dzieje w ten sposób, pozostawiając biegowi wieków odmierzanie ich trwania, niezmiennej zaś wieczności określanie ich wiekuistej tożsamości.

Wiara zasadą misji apostołów

Może ktoś zapyta Nas, dlaczego te przewidziane uroczystości uwagę swoją skupiają szczególnie na wierze, a nie na innych aspektach apostolskiego świadectwa, na przykład na ich roli w początkach Kościoła, czy na ich miłości bliźniego. Ten wybór wiary, jako pierwszego i pewnego daru apostolskości tłumaczy się podwójnym motywem: wiara jest zasadą ekonomii naszego zbawienia i jest ona zasadą misji apostołów; są oni świadkami (por. Dz 1,8; 2,32; 3,15; 5,32); ich pierwszy mandat, ich misja zaczyna się wraz z głoszeniem Ewangelii, która ma być przyjęta z wiarą (por. Vat. II, Lumen gentium, 24,50); funkcja zaś nauczania, właściwa apostołom i urzędowi nauczycielskiemu Kościoła, który od nich pochodzi, jest pierwszą z władz, jakie rządzą Kościołem. Kiedy Pan Jezus wysłał apostołów z misją do świata, rzekł im: "Idźcie i nauczajcie..." (Mt 28,19). Wiara jest również zasadą naszego włączenia się w plan powzięty przez Boga dla wyniesienia nas do życia nowego, życia nadprzyrodzonego. Zapewne wiecie coś z nauki o konieczności wiary, "bez wiary powtarzamy wraz z autorem Listu do Hebrajczyków - nie można podobać się Bogu". Sobór nam to przypomina (tamże, n. 14) ; a może nawet słyszeliście o wielkiej debacie na ten temat, właśnie w sprawie nauki świętego Pawła, jak toczyła się na Soborze Trydenckim (por. Denz. Schöen., 1532, [801]) i która została podjętą na I Soborze Watykańskim (tamże, 3008 [1789]), w której zawsze powraca to zdanie: wiara jest "podstawową zasadą zbawienia człowieka".

Źródło: Paweł VI - Trwajcie Mocni w wierze t.1 - wyd. Apostolstwa Młodych - Kraków 1970

opr. kk/mg

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama

reklama