List Motu Proprio "Sollicitudo Omnium Ecclesiarum"

TROSKA O WSZYSTKIE KOŚCIOŁY, do ujawnienia której zostaliśmy powołani tajemnym zamiarem Bożym, z czego też kiedyś zdamy sprawę - domaga się od nas, abyśmy, zgodnie z posłannictwem Chrystusowym, które pełnimy w sposób powszechny, byli obecni w odpowiedni sposób w różnych częściach globu ziemskiego i dobrze orientowali się w stanie i warunkach każdego Kościoła.

Rzeczywiście, Biskup Rzymski, na podstawie swego urzędu, "posiada w Kościele władzę pełną, najwyższą i powszechną, którą może zawsze wykonywać w sposób wolny"⁽¹⁾, ponieważ jest ona zwyczajna bezpośrednia⁽²⁾. Ponadto "jako następca Piotra, jest trwałym i widzialnym źródłem oraz fundamentem jedności, zarówno biskupów jak rzeszy wiernych"⁽³⁾. Stąd jego głównym zadaniem w Kościele jest to, aby sam Episkopat był jeden i nie podzielony"⁽⁴⁾. Wiekuisty bowiem Pasterz, przekazując swojemu Zastępcy Klucze Królestwa niebieskiego oraz ustanawiając go fundamentem Kościoła⁽⁵⁾ polecił mu, by "utwierdzał swoich braci"⁽⁶⁾, czyli kierował nimi i prowadził do jedności w jego imieniu oraz wspomagał ich i pocieszał, mianowicie słowem pewną swoją obecnością.

Nie można też pominąć milczeniem obowiązku, jakim jesteśmy związani wobec Dobrego Pasterza, przyciągającego do siebie owce, własne wprawdzie, chociaż nie są jeszcze z tej owczarni: i do nich także skierowujemy swoją myśl i pasterską troskę, ażeby wreszcie - zgodnie z życzeniem Pana - "nastała jedna owczarnią i jeden Pasterz"⁽⁷⁾. Rzeczywiście bowiem "Jezus Chrystus chce, by za sprawą Ducha Świętego lud jego pomnażał się przez to, że Apostołowie i ich następcy, czyli Biskupi z następcą Piotra na czele, wiernie głoszą Ewangelię, i przez udzielanie sakramentów i przez pełne miłości rządy, a jego wspólnotę doskonali w jedności"⁽⁸⁾. Ale i miłość Chrystusa przynagla Nas. Przynagla Nas także nałożony przez Boga obowiązek "rozkrzewiania wiary i zbawienia Chrystusowego"⁽⁹⁾: winniśmy przecież "nieustannie zwiastować Chrystusa, który jest droga, prawdą i życiem"⁽¹⁰⁾.

Abyśmy zaś mogli właściwie wypełnić ten wieloraki obowiązek, zachodzi potrzeba utrzymywania ścisłych powiązań między Nami i Braćmi w Episkopacie oraz Kościołami powierzonymi ich pieczy. Może się to dokonywać nie tylko przez wymianę listów, lecz także przez przybywanie biskupów do progów apostolskich oraz przez wysyłanie mężów kościelnych, występujących w naszym Imieniu, których posyłamy albo w celu wypełnienia jakiegoś szczególnego zadania albo w celu pełnienia stałej funkcji przy biskupach różnych krajów.

Trzeba wprawdzie przyznać, że współczesny postęp dostarczył nam odpowiednich środków przy pomocy których udajemy się osobiście do odległych krańców ziemi, aby nawiedzić Synów i Braci naszych. Dostarczono przez to naszemu apostolskiemu posługiwaniu pewien nowy środek działania. Jednakże, ponieważ liczne i poważne obowiązki, zatrzymujące nas w Stolicy Apostolskiej, nie pozwalają nam zbyt często korzystać z tego wspaniałego środka, stąd jesteśmy przekonani, że należy jak najbardziej docenić te środki, którymi posługiwali się nasi poprzednicy, a o których co dopiero wspominaliśmy.

Sam Powszechny Sobór Watykański II, doceniając znaczenie i użyteczność tej praktyki dwukrotnie ją potwierdził, gdyż z jednej strony wyraził życzenie, ażeby zarówno biskupi, kapłani czy świeccy, pochodzący z różnych krajów, licznie uczestniczyli w pracach Kurii Rzymskiej, a z drugiej strony wysunął postulat, by dokładniej określić pozycję naszych Legatów⁽¹¹⁾.

Pragnąc przeto zadośćuczynić temu postulatowi Kościoła, ustanowiliśmy Synod Biskupów, aby, spełniając nasze wezwanie, wspierali nas radami własnymi i Braci, których reprezentują oraz orientowali nas w sytuacji każdego Kościoła⁽¹²⁾. Pragnąc też wypełnić życzenie Soboru, wydaliśmy Konstytucję Apostolską, na podstawie której mogą biskupi różnych krajów na sposób stały uczestniczyć w radach Dykasteriów i Urzędów Naszej Kurii Rzymskiej⁽¹³⁾.

Sądzimy więc, że spełniamy słuszną nadzieję Naszych Braci w Episkopacie przez wydanie niniejszego Pisma, dotyczącego funkcji naszych Legatów ustanawianych przy różnych Kościołach i w Krajach na całym okręgu ziemskim. Jest rzeczą zrozumiałą, że temu strumieniowi, jaki płynie do centrum, a więc jakby do serca Kościoła, winien towarzyszyć inny strumień, który by płynął od centrum do najdalszych krańców i w ten sposób dosięgał wszystkie i poszczególne Kościoły, wszystkich i poszczególnych Pasterzy oraz wiernych, tak, by oznaczał i wskazywał skarbiec prawdy, łaski i jedności, którego Chrystus Pan i Zbawiciel uczynił nas uczestnikiem, stróżem i rozdawcą.

Przez naszych Legatów, ustanawianych w różnych krajach, uczestniczymy w samym życiu naszych Braci i jak gdyby wszczepiamy się w nie, jak również łatwiej i dokładniej poznajemy ich potrzeby oraz najskrytsze pragnienia.

Rzeczywiście, urząd papieskiego Legata jest w pierwszym rzędzie pomocą dla Biskupów, kapłanów, zakonników i wszystkich wiernych, którzy w tym urzędzie znajdują oparcie i obronę, a to dlatego, ponieważ Legat papieski reprezentuje najwyższą Władzę, powołaną do osiągnięcia wspólnego dobra. Funkcja Legata nie jest ponad władzą biskupią, nie zastępuje jej, ani jej też nie ogranicza; przeciwnie strzeże jej oraz braterską i roztropną radą wspomaga i wzmacnia. Zawsze bowiem było zasadą Stolicy Apostolskiej przestrzegać w rządzeniu Kościołem tego, co powiedział Nasz Poprzednik, św. Grzegorz Wielki: "gdy nie pozostawia się każdemu biskupowi jego własnej jurysdykcji, wtedy ma miejsce naruszenie porządku kościelnego przez Nas, którzy winniśmy go strzec"⁽¹⁴⁾.

Jednakże przez tego rodzaju urząd Naszych Legatów, chociażby z szerokimi uprawnieniami, wykonywany przy poszczególnych Kościołach (lokalnych), nie wyczerpuje się bynajmniej całości tej funkcji (legata). W rzeczywistości bowiem, na skutek prawa związanego z naszym duchowym urzędem, a także na skutek sprzyjających w ciągu wieków okoliczności, wysyłamy naszych Legatów do najwyższych Władz Państwowych (krajów), w których Kościół już jak gdyby zapuścił korzenie lub w których jest przynajmniej w jakiś sposób obecny.

Nie da się zaprzeczyć, że cel stojący przed Kościołem i Władzą publiczną jest różny i że Kościół oraz Państwo, każde w swoim porządku, są społecznościami doskonałymi, a więc posiadającymi własne uprawnienia i środki, kierującymi się prawami, jakich wymaga ich natura. Jednakże i to również jest prawdą, że obydwie społeczności działają na korzyść wspólnego podmiotu, mianowicie człowieka, powołanego przez Boga do osiągnięcia wiecznego zbawienia, a umieszczonego na ziemi, aby wsparty niebiańską łaską osiągał je (zbawienie) swoim działaniem, przez które przyczynia się także do pomyślności własnej i innych ludzi, w pokojowym współżyciu wszystkich.

Z tego wynika, że Kościół i Państwo mają czasem wspólne cele i że dla osiągnięcia dobra czy to pojedynczych osób czy też społeczności ludzkiej winny prowadzić otwarty dialog i osiągać szczerą jedność, aby obustronne stosunki układały się, rozwijały oraz umacniały we współpracy i wzajemnym powiązaniu - i przeciwnie, by unikać i rozładowywać rozbieżności, jakie przypadkiem mogą powstać. To wszystka zaś zmierza do spełnienia wreszcie wielkiej nadziei ludzi, wyrażającej się w dążeniu do pokoju międzynarodowego, spokoju w poszczególnych krajach oraz powszechnego postępu⁽¹⁵⁾.

Tak więc tego rodzaju dialog, gdy ma na uwadze obronę wolnej działalności Kościoła, pozwalającej wypełnić powierzone Mu przez Boga zadanie, pozwala jednocześnie rządzącym Państwami zorientować się w pokojowych i pożytecznych zadaniach (celach) Kościoła oraz sprawia, że dla osiągnięcia wspólnego dobra społeczności może być wykorzystana owa niezwykłej wartości pomoc, jaką zaofiarowuje Kościół przez swoje moce duchowe, swoją organizację i instytucje. Dialog zaś oparty na wzajemnym zaufaniu, podejmowany na skutek owych powiązań między obiema społecznościami, które zostały wprowadzone przez praktykę prawa narodów i zwyczaje, prowadzi rzeczywiście do tego, że można powziąć bardzo korzystne wnioski i podjąć prawdziwie zbawienne dla wszystkich poczynania.

Życzenie wszystkich ludzi dobrej woli, dotyczące pokojowego współżycia narodów i rozwoju wszystkich ludów, wyrażają obecnie również Organizacje Międzynarodowe, których kompetencja, doświadczenie i powaga są oczywiste dla wszystkich, ponieważ nie szczędzą wysiłków, mających na uwadze zabezpieczenie pokoju i postępu narodów. Liczne zaś są powiązania między Stolicą Apostolską a Organizacjami Międzynarodowymi i przybierają różną; formę prawną. Do niektórych z nich wysłaliśmy stałych naszych Legatów, ażeby wobec wszystkich ludzi podkreślić troskę, z jaką Kościół Katolicki odnosi się do ogólnoludzkich problemów i chętnie niesie pomoc w ich rozwiązywaniu.

Z tej to racji, pragnąc właściwie naświetlić funkcje naszych Legatów, dotyczące różnych obowiązków związanych z zarządem Kościoła, oraz dostosować obowiązki te do współczesnych potrzeb, biorąc także pod uwagę posługę pasterską właściwą biskupom⁽¹⁶⁾ - postanowiliśmy wydać następujące normy mające na uwadze funkcje Legatów papieskich. Jednocześnie uchylamy obowiązujące dotychczas przepisy, w jakikolwiek sposób przeciwne niniejszym normom.

I

1. Przez Legatów Biskupa Rzymskiego rozumie się tutaj osoby, posiadające najczęściej sakrę biskupią, którym zleca Papież funkcję reprezentowania Go na sposób stały w różnych krajach lub regionach kuli ziemskiej.

2. Pełnią oni papieskie poselstwo albo tylko przy różnych Kościołach lokalnych albo jednocześnie przy Kościołach i państwach oraz przy ich rządach cywilnych. Ci, którzy pełnią posłannictwo tylko przy Kościołach lokalnych nazywają się Delegatami Apostolskimi. Jeżeli zaś do tego poselstwa o charakterze religijnym i kościelnym dochodzi także funkcja utrzymywania stosunków dyplomatycznych z Państwami i rządami cywilnymi, wtedy Legaci otrzymują tytuł Nuncjuszy, Pronuncjuszy lub Internuncjuszy, w zależności od tego czy należą do grupy ambasadorów z prawem pełnienia funkcji Dziekana w Korpusie Dyplomatycznym czy też nie mają tego prawa, ewentualnie zaliczani są do grupy Legatów i nadzwyczajnych lub Urzędników posiadających pewne pełnomocnictwa.

3. Na skutek szczególnych okoliczności miejsca lub czasu Legat papieski może mieć inną nazwę, jak np. "Delegat Apostolski i Poseł Stolicy Apostolskiej do Rządu". W innych wypadkach dołącza się do poselstwa papieskiego, wprawdzie na sposób stały, ale z funkcją uzupełniającą "urząd Legata: "Regensa" (Zastępcę) lub "Charge d'affaires" (Pełnomocników do pewnych spraw).

II

1. Stolicę Apostolską reprezentują także ci duchowni lub świeccy, którzy są dobierani czy to w charakterze przewodniczących czy członków, do papieskiego przedstawicielstwa w Organizacjach Międzynarodowych, na Kongresach lub Konferencjach. Nazywa się ich Delegatami lub Obserwatorami, w zależności od tego czy Stolica Apostolska jest lub nie członkiem Organizacji Międzynarodowej oraz posiada w danej Konferencji udział z prawem głosu lub bez prawa głosu.

2. Podobnie reprezentują Stolicę Świętą ci członkowie papieskiego poselstwa, którzy, w wypadku gdy w ogóle nie ma lub jest nieobecny w czasie tegoż poselstwa, zastępują przewodniczącego w Kościele lokalnym lub wobec Rządu danego państwa. Nazywa się ich "Pełnomocnikami do załatwienia pewnych spraw".

3. Przepisy zawarte w niniejszym dokumencie nie dotyczą Delegatów i Obserwatorów Stolicy Apostolskiej oraz "Pełnomocników do załatwienia pewnych spraw", chyba że jest o nich specjalna wzmianka.

III

1. Biskupowi Rzymskiemu przysługuje naturalne i niezależne prawo mianowania w sposób wolny, wysyłania, przenoszenia i odwoływania swoich legatów, z zachowaniem przepisów prawa międzynarodowego, gdy chodzi o wysyłanie i odwoływanie legatów, ustanawianych w poszczególnych państwach.

2. Funkcja papieskiego Legata nie wygasa w czasie wakansu Stolicy Apostolskiej. Wygasa natomiast po wypełnieniu zlecenia, przez odwołanie podane do wiadomości zainteresowanemu i na skutek zrzeczenia przyjętego przez Papieża.

3. Zachowując w mocy możliwość wydania innej decyzji przez papieża, papieskiego Legata dotyczy także norma ustanowiona w ogólnym Regulaminie Kurii Rzymskiej, przewidująca zakończenie urzędowania w 75 roku życia.

IV

1. Głównym i właściwym zadaniem Legata papieskiego jest coraz większe umacnianie i utwierdzanie więzów łączących Stolicę Apostolską z Kościołami lokalnymi.

2. Staje się on ponadto jakby wykładnikiem troski Papieża o dobro kraju, w którym pełni swą misję. Powinny mu też w specjalny sposób leżeć na sercu sprawy dotyczące pokoju, postępu, zgodnej współpracy narodów, a to w tym celu, by wzrastało dobro duchowe, moralne i ekonomiczne całej rodziny ludzkiej.

3. Legat papieski winien także, w zgodnej współpracy z miejscowymi biskupami bronić wobec rządu kraju, w którym pełni swoją funkcje, tego wszystkiego co ma na uwadze misję Kościoła i Stolicy Apostolskiej. Tego rodzaju funkcja należy również do tych Legatów, którzy nie są akredytowani przy rządzie danego Państwa: winni zatem podtrzymywać z władzami cywilnymi owocne kontakty.

4. Ponieważ Legat papieski reprezentuje najwyższego Pasterza, dlatego powinien zgodnie z otrzymywanymi od kompetentnych Urzędów Stolicy Apostolskiej poleceniami i instrukcjami, jak również po porozumieniu się z miejscowymi biskupami a więc w regionach wschodnich głównie z patriarchami - nawiązywać kontakty między Kościołem Katolickim i innymi wspólnotami chrześcijańskimi oraz podtrzymywać kontakty oparte na miłości z Religiami niechrześcijańskimi.

5. Legat Papieski pełni swoją wieloraką funkcję pod kierownictwem i zgodnie z poleceniami kardynała Sekretarza Stanu i zarazem Prefekta Urzędu dla Międzynarodowych Spraw Kościelnych, któremu też winien składać bezpośrednio sprawozdanie z wykonania funkcji zleconej przez Papieża.

V

1. Do zwyczajnych obowiązków legata papieskiego; należy informowanie, w określonym terminie, Stolicy Apostolskiej, zgodnie z prawdą, słusznością, na temat warunków, w jakich znajdują się Kościoły, do których został posłany jak również na temat tego wszystkiego co dotyczy życia Kościoła i dobra dusz.

2. Legat papieski z jednej strony powiadamia Stolicę Apostolską o sugestiach i wnioskach biskupów, kleru, zakonników i świeckich swojego terytorium, a z drugiej strony staje się pośrednikiem w przekazywaniu osobom zainteresowanym akt, dokumentów, informacji i poleceń, pochodzących od Stolicy Apostolskiej.

3. Z tej racji Dykasteria i Urzędy Kurii Rzymskiej powinny przekazywać papieskiemu Legatowi poczynione spostrzeżenia i z zasady korzystać z jego pośrednictwa, aby wspomniane wnioski (spostrzeżenia) dotarły do zainteresowanych. Podobnie należy się także konsultować z legatem papieskim na temat spraw i zarządzeń dotyczących terytorium, na którym przebywa.

VI

1. Gdy chodzi o nominację biskupów i innych ordynariuszów zrównanych z biskupami, to z zasady jest obowiązkom papieskiego Legata przeprowadzić proces informacyjny dotyczący kandydatów oraz przedstawić kompetentnym Dykasteriom Kurii Rzymskiej listę kandydatów lub poszczególne nazwiska odpowiednich kandydatów łącznie z dokładną relacją, podając w obliczu Pana, własne zdanie i wniosek na temat, który z kandydatów wydaje mu się bardziej odpowiedni.

2. Wypełniając to zadanie Legat papieski:

• poprosi o opinię, według uznania i z zachowaniem koniecznej ostrożności - osoby duchowne, a nawet roztropne osoby świeckie, które wydadzą mu się bardziej przydatne do wyrażenia użytecznych i wiarogodnych opinii. Nałoży też na nich obowiązek zachowania tajemnicy, jaki nakazuje szacunek należna tym, z którymi się konsultuje lub których dotyczy konsultacja i natura konsultacji;
• będzie działał zgodnie z przepisami ustalonymi przez Stolicę Apostolską w zakresie przedstawiania kandydatów do posługi biskupiej w Kościele oraz będzie miał na uwadze kompetencję Konferencji Biskupiej;
• zachowa prawne przywileje udzielone lub prawnie nabyte oraz wszelki specjalny sposób postępowania, zatwierdzony przez Stolicę Apostolską.

3. Zawsze zachowują swoją moc zarówno prawo obowiązujące w Kościołach wschodnich a dotyczące wyboru biskupów jak i praktyka przedstawiania kandydatów dla tych okręgów kościelnych, które są powierzane zakonnikom i podlegają władzy Kongregacji Ewangelizowania Narodów.

VII

Nie naruszając kompetencji Konferencji Biskupich w zakresie zgłaszania wniosków i Insynuacji gdy chodzi o erekcję, rozgraniczanie i znoszenie diecezji oraz prowincji kościelnych, jak również pozostawiając w mocy dyscyplinę Kościołów Wschodnich - Legat papieski winien sam, gdy zachodzi potrzeba zbadać te sprawy i to, co zaproponuje w tej sprawie Konferencja Biskupia, przesłać razem z własnym wnioskiem do kompetentnego Dykasterium Stolicy Apostolskiej.

VIII

1. Gdy idzie o stosunek do Biskupów, którym na podstawie Bożego polecenia została przekazana w poszczególnych diecezjach troska o dusze, to Legat papieski, nie naruszając jurysdykcji biskupów, winien nieść pomoc, doradzać i zaofiarowywać swoje usługi będąc chętnie i wspaniałomyślnie przepojony braterskim duchem zgodnej współpracy.

2. Jeżeli chodzi o stosunek do Konferencji Biskupich, to Legat papieski winien pamiętać, że Ich zadania i obowiązki są wielkiej wagi i dlatego należy z nimi utrzymywać ścisłą współpracę i świadczyć wszechstronną pomoc. Chociaż na mocy prawa Legat nie jest członkiem Konferencji, jednakże będzie obecny na pierwszym posiedzeniu każdej sesji generalnej.

Ma też prawo uczestniczenia w innych posiedzeniach albo na zaproszenie Biskupów albo na wyraźne zlecenie Stolicy Apostolskiej. Ponadto będą mu udostępniane w odpowiednim czasie sprawy jakie mają być rozpatrywane na danej sesji oraz przesyłany odpis akt, by sam się z nimi zapoznał i przesłał je do Stolicy Apostolskiej.

IX

1. Mając na uwadze naturę prawną wspólnot zakonnych na prawie papieskim, potrzebę wzmacniania ich wewnętrznej jedności oraz powiązań w obrębie kraju i poza jego granicami, jest obowiązkiem Legata papieskiego służyć radą i pomocą wyższym przełożonym zamieszkującym na terytorium jego poselstwa. Chodzi mianowicie o to, by się rozwijały i wzmacniały Konferencje zakonników i zakonnic oraz, by koordynować we właściwy sposób działalność instytutów zakonnych dotyczącą duszpasterstwa, wychowania, niesienia pomocy potrzebującym jak również spraw społecznych, zachowując w pełni zarówno dyrektywy wydane przez Stolicę Apostolską jak i wytyczne miejscowych Konferencji Biskupich.

2. Stąd też Legat papieski będzie obecny na pierwszym posiedzeniu Konferencji zakonów męskich i żeńskich, jak również w czasie tych aktów, które - po porozumieniu się z wyższymi przełożonymi - będą się wydawały postulować jego obecność. Natomiast w odpowiednim czasie będzie powiadomiony o sprawach, które mają być rozpatrywane na sesji oraz będzie przesyłany do niego odpis akt, by mógł się z nimi zapoznać i przesłać do kompetentnego Dykasterium Kurii Rzymskiej.

3. Konieczna jest opinia Legata papieskiego, razem z opinią zainteresowanych Biskupów, ilekroć Kongregacja zakonna, której główny dom jest położony na terytorium jego poselstwa, pragnie uzyskać zatwierdzenie Stolicy Apostolskiej i tytuł (Kongregacji) "na prawie papieskim".

4. Co się tyczy Instytutów świeckich, to Legat papieski ma takie same obowiązki, o jakich była mowa w nn. 1,2,3, z zastawaniem odpowiednich modyfikacji.

X

1. Powiązania zachodzące między Kościołem a Państwem są z zasady podtrzymywane przez Legata papieskiego, któremu zleca się właściwe i szczególne zadanie, działania w imieniu i autorytetem Stolicy Apostolskiej:

• ma rozwijać i podtrzymywać więzy łączące Stolicę i Apostolską z Rządem kraju, w którym pełni swoją misję;
• ma przeprowadzać rokowania w zakresie spraw dotyczących stosunku Kościoła do Państwa;
• ma wreszcie, w specjalny sposób pertraktować, gdy idzie o umowy dotyczące współżycia, paktów i konkordatów jak również układów odnoszących się do spraw z zakresu prawa publicznego.

2. W załatwianiu tych spraw - w sposób, jaki doradzają okoliczności - Legat papieski ma korzystać z opinii i rady biskupów oraz powiadamiać ich o przebiegu oprawy.

XI

1. W wypadku, gdy przy organizacjach międzynarodowych nie ma Delegata lub Obserwatora Stolicy Świętej do Legata papieskiego należy dokładne analizowanie programów ustalonych przez te organizacje. Ponadto będzie jego zadaniem:

• regularnie Informować Stolicę Apostolską o działalności tych organizacji;
• popierać w zgodności z miejscowymi biskupami owocna i wzajemną współpracę między instytucjami zajmującymi się niesieniem pomocy i wychowaniem prowadzonymi przez Kościół czy to państwowymi czy nie;
• popierać i rozwijać działalność Katolickich Organizacji Międzynarodowych.

2. Delegaci i Obserwatorzy Stolicy Świętej akredytowani przy Organizacjach międzynarodowych winni wypełniać swoją funkcję po uzgodnieniu sprawy z Legatem papieskim Kraju, na terenie którego przebywają.

XII

1. Siedziba papieskiego poselstwa jest wyjęta spod jurysdykcji miejscowego ordynariusza.

2. Legat papieski może w kaplicy swojej siedziby udzielać kapłanom władzy spowiadania, korzystać z własnych uprawnień, jak również sprawować w niej kult Boży, oraz święte ceremonie, zawsze jednak w godności z obowiązującymi na danym terytorium przepisami i - gdy tak wypada - po powiadomieniu zainteresowanej władzy kościelnej.

3. Legatowi papieskiemu, wolno - po powiadomieniu, gdy to będzie możliwe, miejscowych ordynariuszów, udzielać wiernym błogosławieństwa we wszystkich kościołach na terytorium jego poselstwa oraz sprawować funkcje liturgiczne, także w pontyfikaliach.

4. Na terytorium swego poselstwa Legat Biskupa Rzymskiego ma pierwszeństwo przed arcybiskupami i biskupami, ale nie przed członkami Kolegium Kardynalskiego ani nie przed patriarchami, czy to występującymi na własnym terytorium, czy też sprawującymi gdzie indziej czynności liturgiczne we własnym obrządku.

5. Prawa i przywileje, związane już to z osobą już z siedzibą Legata papieskiego zostały udzielone w tym celu, by legat, korzystając z nich w sposób umiarkowany i roztropny, wyraźniej ujawnił charakter swego poselstwa i łatwiej mógł wypełnić powierzone mu zadanie.

Co zaś zostało przez Nas zarządzone niniejszym pismem, wydanym z własnej woli, to wszystko zatwierdzamy, bez względu na przeciwne zarządzenia, chociażby były godne specjalnej wzmianki.

Dan w Rzymie, dnia 24 czerwca 1969 roku, siódmego naszego pontyfikatu.

PAULUS PP. VI