Informacja o karach kanonicznych, którym podlegają biskupi konsekrujący bez zezwolenia biskupów

Informacja o karach kanonicznych, którym podlegają biskupi konsekrujący bez zezwolenia biskupów, Exc. mus Dominus, 12.03.1983

INFORMACJA O KARACH KANONICZNYCH, KTÓRYM PODLEGAJĄ BISKUPI KONSEKRUJĄCY BEZ ZEZWOLENIA BISKUPÓW
Exc. mus Dominus^()*

W styczniu 1976 r. Bp Pietro Martino Ngo-dińh-Thuc, Arcybiskup tytularny Bulla Regia, bez zezwolenia konsekrował różnych kapłanów i biskupów w miejscowości Palmar de Troya w Hiszpanii. Z tego powodu Święta Kongregacja Nauki Wiary, 17 września tego samego roku, wydała Dekret, w którym przypomina kary kanoniczne, którym podlega zarówno on, jak i ci, którzy w sposób niedozwolony przyjęli święcenia.

Następnie ten sam Biskup prosił i otrzymał zwolnienie z ekskomuniki zarezerwowanej specialissimo modo Stolicy Świętej, w którą popadł.

Ostatnio Kongregacja dowiaduje się, że J. Eksc. Bp Ngo-dińh-Thuc, począwszy od 1981 r., ponownie konsekrował innych kapłanów wbrew przepisowi Kan. 955. Co więcej - i co jest jeszcze gorsze - w tym samym roku, naruszając Kan. 953, udzielił, bez zlecenia apostolskiego i aprobaty kanonicznej, święceń biskupich zakonnikowi M.-L. Guérard des Lauriers OP, narodowości francuskiej, oraz kapłanom Mos Carmona i Adolfo Zamora, pochodzącym z Meksyku; następnie Mos Carmona udzielił święceń biskupich kapłanom meksykańskim: Benigno Bravo i Roberto Martinez, oraz kapłanowi amerykańskiemu George Musey.

Bp Ngo-dińh-Thuc zamierzał ponadto potwierdzić prawomocność wypełnionych aktów, przede wszystkim przez publiczną deklarację uczynioną w Monachium, 25 lutego 1982 r., w której stwierdzał, że "Stolica Kościoła katolickiego wakowała" i dlatego on jako biskup "uczynił wszystko, by Kościół rzymskokatolicki mógł kontynuować zbawienie wieczne dusz".

Święta Kongregacja Nauki Wiary, po ocenie wielkości tych przewinień i błędnych twierdzeń, na specjalne zlecenie Ojca Świętego Jana Pawła II, uważa za konieczne odnowić postanowienia Dekretu z 17 września 1976 r., które w pełni odnoszą się do tego przypadku, to znaczy:

1) Biskupi, którzy wyświęcili innych biskupów, a także biskupi wyświęceni, popadają, oprócz sankcji, o których mowa w Kan. 2370 oraz 2373, § 1, 3 Kodeksu Prawa Kanonicznego, w ekskomunikę ipso facto, zarezerwowaną specialissimo modo Stolicy Apostolskiej, o której mowa w Dekrecie Kongregacji Świętego Oficjum z 9 kwietnia 1951 r. (AAS 43 [1951] 217n). Karę, o której mowa w Kan. 2370, stosuje się także do kapłanów towarzyszących, jeśli byli przy tym obecni.

2) Kapłani wyświęceni w sposób niedozwolony, według Kan. 2373 są ipso facto odsunięci od wykonywania święceń, a w wypadku, gdyby podjęli akt święceń, podlegają nieregularności (Kan. 985, § 7).

3) W końcu, w sprawie tych, którzy przyjęli już święcenia w ten niedozwolony sposób lub którzy może zamierzają je przyjąć, chociaż święcenia byłyby ważne, Kościół nie uznaje i nie uzna ich święceń oraz wstrzymuje wszystkie skutki prawne, które każdy z nich miał poprzednio; przypomniane wyżej sankcje karne zostają utrzymane aż do czasu przyznania się do winy.

Kongregacja uważa ponadto za swój obowiązek upomnieć wszystkich wiernych chrześcijan, by wystrzegali się uczestniczenia bądź popierania w jakikolwiek sposób czynności liturgicznych lub jakichkolwiek innych działań, podejmowanych przez tych, o których wyżej mowa.

Rzym, w siedzibie Świętej Kongregacji Nauki Wiary, 12 marca 1983 r.