Chrześcijaństwo wiosną Europy (Część trzecia i czwarta - fragmenty)

Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa
ISBN: 83-7119-419-06

SPECYFICZNY WKŁAD WIARY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

Wiara nadaje sens...

„Nasza wiara chrześcijańska proponuje nam pewien sens, mogący nadać kierunek całemu życiu osobistemu i zbiorowemu. Człowiek na obraz Boga stworzony, wolny i odpowiedzialny, jest powołany do tego, by kontynuować dzieło Stwórcy, którego ostatecznym horyzontem jest zgromadzenie całej ludzkości w Ciele zmartwychwstałego Chrystusa. W Nim wszyscy będziemy stanowili jedno, będziemy wspólnotą, w której każdy będzie w pełni uznany jako dziecko Boga. Pracując nad urzeczywistnieniem »wspólnego życia« wszystkich ludzi, nad tym, aby ziemia stała się otwarta i gościnna dla wszystkich, już teraz, w samym sercu świata — «jako w niebie, tak i na ziemi» — uprzedzamy komunię osób, do której nieustannie trzeba dążyć, choć zawsze ją osiągamy w sposób niedoskonały”.

„Żaden państwowy system socjalny nie może zastąpić spontanicznych ani zorganizowanych form miłości chrześcijańskiej, a wręcz niszczeje od wewnątrz, jeśli nie otrzymuje inspiracji ze strony pochodzącej z wiary miłości. Wierność Kościoła swej własnej istocie uwidacznia się w zdolności podtrzymywania ludzi w ich powołaniu do miłości, prowadzenia tego powołania ku dojrzałości i kształtowania go jako przeżywanego we wspólnocie. Siłą miłości Kościół ma służyć biednym, chorym, zagubionym, uciśnionym; musi być tak samo obecny zarówno w duchowym, jak cielesnym cierpieniu, aż po mroczną drogę śmierci. Musi dawać siłę przeżycia w obszarach pozbawionych pokoju, jakie zawsze istniały w ludzkości i zawsze będą istnieć, i wraz ze zdolnością przebaczania budzić zdolność rozpoczynania na nowo. Tylko ten, kto umie przebaczać, może budować i utrzymać pokój”.

... daje punkty odniesienia...

„Nasza wiara chrześcijańska daje nam także punkty odniesienia, które oświecają naszą refleksję i inspirują działanie.

Prymat godności osoby ludzkiej: każda instytucja, każda społeczność jest służebna wobec rozwoju człowieka, który jest powołany do tego, by zabierać głos i uczestniczyć. »To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu« (Mk 2, 27).

Szczególne uwrażliwienie na ubogiego, słabego, uciśnionego — ci ludzie są żywymi obrazami wcielonego Chrystusa: »Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili« (Mt 25,40). Wielkość polityki polega na uznaniu i zintegrowaniu najbardziej bezbronnych, wykluczonych, na ułatwianiu im rozwoju oraz radykalnym usuwaniu niegodnych człowieka warunków egzystencji.

Władza rozumiana jako służba, a nie jako panowanie: »Lecz największy między wami niech będzie jak najmłodszy, a przełożony jak sługa« (Łk 22,26).

Szacunek dla przeciwnika, który także ma swoją cząstkę prawdy. Ewangelia nakłania nas nawet do tego, by posunąć się jeszcze dalej: »Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi« (Mt 5,44-45).

Otwarcie na wymiar powszechny, zwłaszcza przez przełamanie wszelkiego nacjonalizmu i rasizmu. »Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie« (Dz 10,34-35).

Dzielenie się dobrami i uznawanie, że są one przeznaczone dla wszystkich: »Jeśliby ktoś posiadał na świecie majątek i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim miłość Boga?« (1 J 3,17). Przecież Bóg »przeznaczył ziemię wraz ze wszystkim, co się na niej znajduje, na użytek wszystkich ludzi i narodów, dlatego też dobra stworzone powinny w słusznej mierze docierać do wszystkich; przewodniczy temu sprawiedliwość, a miłość jej towarzyszy«”.

... nadzieję

„Wiara chrześcijańska zakorzenia nas wreszcie w nadziei daru od Boga, który powołuje nas do tego, byśmy na zawsze mieli pełny udział w Jego życiu. Nadzieja ta, oparta na zmartwychwstaniu Chrystusa, nadaje całą wagę naszym ziemskim zadaniom, poprzez które staramy się uczłowieczyć nasz świat. Jest zbudowaną na Bogu pewnością, że nie zginie nic, co czynimy z miłości, choćby to był »kubek świeżej wody do picia« (Mt 10,42). »Kiedy bowiem w Duchu Pańskim i według Jego polecenia rozkrzewimy na ziemi ludzką godność, braterską wspólnotę i wolność (...), to znów je potem znajdujemy, oczyszczone już jednak z wszelkiej nieczystości (...). Królestwo jest już obecne w misterium; kiedy zaś przyjdzie Pan, osiągnie ono pełnię«”.

(...)

WEZWANIE KOŃCOWE I ROZESŁANIE

„Przyszły los ludzkości spoczywa w rękach tych, którzy zdolni są przekazać przyszłym pokoleniom motywację do życia i do nadziei.”

Gaudium et spes, 31

„Jeszcze dziś Europa zachowała nieporównywalne rezerwy energii ludzkich, zdolne ją zasilać i podtrzymywać w tym historycznym dziele odrodzenia kontynentalnego i służby ludzkości”.

Jan Paweł II

„Aby ożywiać duchem chrześcijańskim doczesną rzeczywistość, służąc — jak zostało powiedziane — osobie i społeczeństwu, świeccy nie mogą rezygnować z udziału w »polityce«, czyli w różnego rodzaju działalności gospodarczej, społecznej i prawodawczej, która w sposób organiczny służy wzrastaniu wspólnego dobra; Ojcowie synodalni stwierdzali wielokrotnie, że prawo i obowiązek uczestniczenia w polityce dotyczy wszystkich i każdego; formy tego udziału, płaszczyzny, na jakich on się dokonuje, zadania i odpowiedzialność mogą być bardzo różne i wzajemnie się uzupełniać. Ani oskarżenia o karierowiczostwo, o kult władzy, o egoizm i korupcję, które nierzadko są kierowane pod adresem ludzi wchodzących w skład rządu, parlamentu, klasy panującej czy partii politycznej, ani dość rozpowszechniony pogląd, że polityka musi być terenem moralnego zagrożenia, bynajmniej nie usprawiedliwiają sceptycyzmu i nieobecności chrześcijan w sprawach publicznych.

Przeciwnie, Sobór Watykański II mówi o tym w sposób niezwykle znaczący: »Kościół uważa za godne pochwały i uznania dzieło tych, którzy w służbie ludziom poświęcają się dla dobra państwa i podejmują ciężar takich obowiązków«”.

„Niechaj zatem wzrasta Europa, niech się rozwija jako Europa ducha, idąc śladem swojej najlepszej tradycji, której najwznioślejszym wyrazem jest właśnie świętość. Jedność kontynentu, dojrzewająca stopniowo w ludzkiej świadomości i nabierająca coraz bardziej wyrazistych kształtów również na płaszczyźnie politycznej, otwiera niewątpliwie rozległe perspektywy nadziei. Europejczycy są powołani, aby raz na zawsze zamknąć rozdział historycznych rywalizacji, które często były przyczyną krwawych wojen na kontynencie. Jednocześnie winni tworzyć warunki dla ściślejszej jedności i współpracy między narodami. Wielkim wyzwaniem dla nich jest kształtowanie kultury i etyki jedności, bez nich bowiem wszelkie działania polityczne na rzecz jedności skazane są prędzej czy później na niepowodzenie.

Aby zbudować nową Europę na trwałych fundamentach, nie można jedynie odwoływać się do interesów ekonomicznych, które czasem łączą, kiedy indziej jednak dzielą, lecz trzeba się oprzeć na autentycznych wartościach, mających podstawę w powszechnym prawie moralnym, wszczepionym w serce każdego człowieka. Gdyby Europa mylnie utożsamiła zasadę tolerancji i szacunku dla wszystkich z obojętnością etyczną i sceptycyzmem wobec nieodzownych wartości, weszłaby na niezwykle niebezpieczną drogę, na której prędzej czy później pojawiłyby się pod nową postacią najbardziej przerażające widma z jej przeszłości.

Wydaje się, że kluczową rolę w zażegnaniu tej groźby znów odegra chrześcijaństwo, które niestrudzenie wskazuje ludziom horyzont ideałów. Liczne elementy wspólne, łączące chrześcijaństwo z innymi religiami, dostrzeżone już przez Sobór Watykański II, pozwalają stwierdzić ponad wszelką wątpliwość, że otwarcie się na transcendencję to żywotny wymiar egzystencji. Jest zatem konieczne, aby wszyscy chrześcijanie, żyjący w różnych krajach Europy, podjęli na nowo wysiłek dawania świadectwa. To oni winni ożywiać nadzieję na pełnię zbawienia, głosząc swoje orędzie, to znaczy Ewangelię, czyli »dobrą nowinę« o tym, że Bóg przyszedł do nas i w swoim Synu Jezusie Chrystusie ofiarował nam odkupienie i pełnię życia Bożego. Mocą Ducha Świętego, który został nam dany, możemy wznosić oczy ku Bogu i wzywać Go poufałym imieniem »Abba« — Ojcze! (por. Rz 8,15; Ga 4,6)”.

„Mocą autorytetu otrzymanego od Chrystusa, Kościół powtarza dzisiejszej Europie: Europo trzeciego tysiąclecia, »niech nie słabną twe ręce!« (Sof 3, 16); nie poddawaj się zniechęceniu, nie przyjmuj sposobów myślenia i działania, które pozbawione są przyszłości, ponieważ nie opierają się na niewzruszonym fundamencie słowa Bożego!

Europo trzeciego tysiąclecia, tobie i twoim dzieciom Kościół chce na nowo ukazać Chrystusa, jedynego Pośrednika zbawienia wczoraj, dziś i na wieki (por. Hbr 13,8). Ukazuje ci Chrystusa, prawdziwą nadzieję człowieka i historii. Ukazuje ci Go nie tylko i nie tyle słowem, ale nade wszystko ponownym świadectwem świętości. Święci i święte bowiem, których życie ukształtowane zostało przez ewangeliczne błogosławieństwa, stanowią najskuteczniejszą i najbardziej wiarygodną awangardę misji Kościoła”.

„Pomoc Boża jest z nami. Towarzyszy nam modlitwa wszystkich wiernych. Obecna jest wśród nas dobra wola wielu ludzi nieznanych, budowniczych pokoju i postępu, stanowiąc gwarancję, że to Orędzie skierowane do Narodów Europy padnie na ziemię żyzną.

Jezus Chrystus, Pan historii, trzyma przyszłość otwartą dla szlachetnych i wolnych decyzji tych wszystkich, którzy przyjmując łaskę dobrego natchnienia, zaangażują się w stanowcze działanie na rzecz sprawiedliwości i miłości pod znakiem pełnego szacunku dla prawdy i dla wolności.

Powierzam te myśli Najświętszej Pannie, ażeby im błogosławiła i by je uczyniła owocnymi. Zaś pomny na cześć, którą się oddaje Matce Boga w tylu sanktuariach Europy, od Fatimy do Ostrej Bramy, od Loreto do Częstochowy, błagam Ją, by przyjęła modlitwy tylu serc: by dobro było nadal radosną rzeczywistością w Europie i by Chrystus zawsze łączył nasz kontynent z Bogiem”.

opr. mg/mg