Wezwani do radości

Otwarcie Drzwi Świętych w bazylikach Wiecznego Miasta, które jako pierwszy przekroczył Jan Paweł II, było symbolicznym zaproszeniem ochrzczonych i wszystkich ludzi dobrej woli do przekroczenia progu nadziei nadchodzącego trzeciego tysiąclecia. Każdy rok jubileuszowy jest jakby zaproszeniem na ucztę weselną. Kościół pragnie przygarnąć wszystkich ludzi dobrej woli, aby ofiarować im radość pojednania. Z okazji tego wielkiego święta zostają zaproszeni do udziału w naszej radości także wyznawcy innych religii, jak również ci, którzy dalecy są od wiary w Boga. Jako bracia należący do jednej ludzkiej rodziny jesteśmy zaproszeni, by przekroczyć razem próg nowego tysiąclecia, które od nas wszystkich wymagać będzie wysiłku i odpowiedzialności.

„Pospieszmy wszyscy — wzywa Jan Paweł II — z różnych Kościołów i Wspólnot kościelnych rozsianych po całym świecie na przygotowane dla nas święto; przynieśmy ze sobą to, co już nas jednoczy, a spojrzenie utkwione tylko w Chrystusie niech nam pozwoli wzrastać w jedności, która jest owocem Ducha”.

Czyż Jubileusz nie jest okazją do mówienia i praktykowania cnoty chrześcijańskiej radości? Wśród owoców Ducha Świętego Apostoł Paweł radość wymienia tuż po miłości (por. Ga 5,22—23). Co jest źródłem tej niezwykłej radości Kościoła? Warto sięgnąć do tekstu orędzia ogłaszającego Wielki Jubileusz. Na wzór paschalnego hymnu „Exultet” diakon ogłaszał: „Zwiastuję wam radość wielką: dzisiaj narodził się w ludzkim ciele nasz Pan Jezus Chrystus”. Do udziału w tej radości wezwany jest każdy: „Niech się raduje święty, bo już blisko jest wieńca nagrody. Niech się weseli grzesznik, bo Pan niesie mu przebaczenie. Niech rozraduje się ten, co jeszcze nie zna Boga, bo On wzywa go do życia”.

Czym jest czas Jubileuszu? W orędziu słyszeliśmy słowa: „Kościół ogłasza Rok Jubileuszowy, rok łaski Pana, rok zmiłowania i dobroci, rok pojednania i przebaczenia, rok zbawienia i pokoju. Świętujmy przeto dzieło naszego Odkupienia”.

Z okazji Roku Świętego 1975 wydano adhortację apostolską o radości „Gaudete in Domino”. Wezwanie, które wtedy skierował do Kościoła papież, jest aktualne i dziś. „Bracia i synowie najmilsi — wzywał Paweł VI — czyż to nie jest słuszne, że wtedy radość mieszka w nas, gdy serca nasze w świetle wiary rozważają i na nowo odnajdują jej główne racje? Są one proste: »Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał«. On, poprzez swego Ducha, nigdy nie zaprzestaje obejmować nas swoją dobrocią i wlewać w nas swoje życie; my zaś dążymy do błogosławionej przemiany życia, obierając drogę zmartwychwstania Jezusa. Byłoby rzeczą zaskakującą, gdyby ta »radosna nowina«, co rozbrzmiewa w Kościele, nie stawiała nam przed oczy tych ludzi, którzy już dostąpili zbawienia”.

Z tej radości rodzi się w Roku Świętym nieprzerwany hymn uwielbienia Boga w Trójcy Jedynego. Ojciec Święty w bulli ogłaszającej Wielki Jubileusz cytuje pełne poezji słowa świętego Grzegorza z Nazjanzu: „Chwała Bogu Ojcu i Synowi, Królowi wszechświata. Chwała Duchowi, bo godzien jest czci i wszystek święty. Trójca jest jedynym Bogiem, który wszystko stworzył i napełnił: niebo istotami niebieskimi, a ziemię istotami ziemskimi. Morze, rzeki i strumienie napełnił zwierzętami wodnymi, ożywiając wszystko swoim Duchem, aby wszelkie stworzenie śpiewało hymn chwały mądremu Stwórcy, jedynej przyczynie życia i trwania. Nade wszystko zaś niech zawsze wielbi Go stworzenie rozumne jako wielkiego Króla i dobrego Ojca”.

Pomocą w radosnym świętowaniu Jubileuszu jest księga „Pan Błogosławiony na wieki. Celebracje i modlitwy na Rok Święty”, która wkrótce dotrze do wszystkich parafii. Zawiera ona formularze mszalne, bogaty wybór modlitw i czytań biblijnych. W celebracjach jubileuszowych ma się objawić radosna prawda, że „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem”.