Materiały pomocnicze do lektury Ewangelii wg. św. Mateusza (program duszpasterski "Czytamy Ewangelię")
Zgromadzeni na Łamaniu Chleba zanieśmy do Chrystusa Zmartwychwstałego ufne wołania:
Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie
Propozycja do ogłoszeń parafialnych:
W odpowiedzi na List Ks. Biskupa podjęliśmy zadanie przeczytania czterech ewangelii w ciągu bieżącego roku. Od kwietnia do czerwca jesteśmy zaproszeni do lektury Ewangelii wg św. Mateusza. Niech to będzie naszym zadaniem, ale i radością, by na nowo odkrywać osobę Chrystusa.
Zachęcamy do sięgnięcia po Słowo Boże.
EWANGELIA WG ŚW. MATEUSZA
SPOTKANIE W GRUPACH
Temat: Jezus Mateusza
CEL:
Ukazać tytuły Jezusa czyli wypełnienie w Nim zapowiedzi Starego Przymierza.
Wprowadzenie
Jezus Mateusza
Jezus jest Chrystusem (Mesjaszem, namaszczonym) wypełniającym zapowiedzi Proroków.
Należy uczestnikom podać sygnatury starotestamentalnych zapowiedzi i polecić, aby odnaleźli ich wypełnienie u Mateusza.
Zapowiedzi do punktu 1 i 3 podać — NA PODSTAWIE ART. KS MALINY
Konkluzja: W Jezusie wypełniają się wszystkie Boże obietnice.
Aktualność obietnic + wierność Boga = doświadczenie działania Boga w codziennym życiu.
I my możemy stawać się uczestnikami Bożej historii zbawienia.
Potrzeba więc z naszej strony wiary (wzór w Abrahamie) jako odpowiedzi na Boże obietnice oraz oczekiwania na modlitwie wypełnienia słów Boga.
MODLITWA
Propozycje tekstów do Gazetki parafialnej.
EWANGELIA WG ŚW. MATEUSZA
Każda z czterech Ewangelii akcentuje inny aspekt misji Jezusa. Mateusz, pisząc dla swoich rodaków, Żydów, widzi w Jezusie przede wszystkim długo oczekiwanego Mesjasza, Chrystusa zapowiedzianego w Starym Testamencie. Wielu Żydów oczekiwało politycznego przywódcy, który wyzwoli ich spod rzymskiej dominacji. Mateusz więc skrupulatnie zapisuje to, co Jezus powiedział o swoim królestwie niebieskim. Przekazuje nam wiele nauk Jezusa, które grupuje w pięć większych części, przeplatanych fragmentami narracyjnymi. Jedną z nich stanowi słynne Kazanie na Górze. Ewangelia Mateusza, bardziej niż inne, jest ogniwem między Starym a Nowym Testamentem, Izraelem a powszechnym Kościołem ludu Bożego.
Ewangelia nie podaje imienia autora, ale od początku przypisywano ją Mateuszowi, apostołowi i byłemu poborcy podatkowemu. Nie wiemy o nim wiele. Ponadto nie wiemy, gdzie i kiedy Ewangelia została napisana, oprócz tego, że powstała między rokiem 60 a 80. W znacznej części jej treść jest prawie identyczna z treścią Ewangelii Marka, dla której źródłem informacji był Piotr. Większość egzegetów jest dzisiaj przekonana, że Mateusz opierał się na Marku, co oznaczałoby, iż ostatecznej redakcji dokonał „Mateusz”, uczeń Mateusza. (Choć nie brak zwolenników długoletniej tradycji utrzymującej, że Mateusz był pisany pierwszy — być może po hebrajsku!).
OPOWIADANIA I WYDARZENIA WYSTĘPUJĄCE TYLKO U MATEUSZA | |
Przypowieści | Wydarzenia |
Chwasty | Sen Józefa |
Ukryty skarb | Przybycie mędrców |
Perła | Ucieczka do Egiptu |
Sieć | Rzeź niemowląt |
Nielitościwy sługa (dłużnik) | Sen żony Piłata |
Robotnicy w winnicy | Śmierć Judasza |
Dwaj synowie | Święci powstają z martwych w Jerozolimie |
Dziesięć panien | Przekupienie straży |
Talenty | Nakaz misyjny |
Cuda | Niektóre nauki Jezusa przekazuje tylko Mateusz, na |
Dwaj niewidomi | przykład cudowne zaproszenie: „Przyjdźcie do mnie |
Opętany niemowa | wszyscy". |
Moneta w pyszczku ryby |
STRUKTURA MATEUSZA
Prolog. Przedstawienie tajemnicy Jezusa (1-2)
Część I. JEZUS GŁOSI WSZYSTKIM KRÓLESTWO BOŻE I PRZYGOTOWUJE KOŚCIÓŁ (3-16).
Przejście. Ojciec ogłasza Go swoim Synem - Jezus jest kuszony przez szatana r (3-4)
1. KRÓLESTWO BOŻE NADESZŁO (5-9) Jezus świadczy o nim
• słowami: kazanie na górze (5-7) • czynami: dziesięć cudów (8-9)
2. JEZUS POSYŁA SWYCH UCZNIÓW, BY NAUCZALI I SAM WYRUSZA GŁOSIĆ KRÓLESTWO (10-12)
• Mowa rozesłania (10) • Jezus naucza (11-12)
3. KONIECZNOŚĆ PODJĘCIA DECYZJI W OBLICZU GŁOSZONEGO KRÓLESTWA (13,1-16,12).
• Mowa z siedmiu przypowieściami (13,1-52)
• ku wyznaniu Piotra (13,53-16,12).
Część II. JEZUS PRZYGOTOWUJE KOŚCIÓŁ DO JEGO ROLI W KRÓLESTWIE BOŹYM (17-28).
Przejście. Kościół wyznaje i kusi swego Pana (16,13-17,27)
4. KRÓLESTWO BOŻE PRZECHODZI OD LUDU ŻYDOWSKIEGO, DO KOŚCIOŁA (18-23).
• Mowa: „reguła życia wspólnego" (18) • Od Galilei do Jerozolimy (19-23)
5. OSTATECZNA INAUGURACJA KRÓLESTWA BOŻEGO W WYDARZENIU PASCHALNYM (24-28).
• Mowa apokaliptyczna: ostateczne nadejście Królestwa Bożego w Jezusie (24-25) • Śmierć i wywyższenie Jezusa otwierają ostateczne przyjście Królestwa (26-28). Kościół wyrusza w świat przepowiadać koniec czasów.
Kilka cech charakterystycznych dla Mateusza
Mt jest nauczycielem. Zebrał słowa Jezusa w pięć wielkich mów, zapewne po to, by ukazać Go jako nowego Mojżesza. Podkreśla konieczność rozumienia, a nie tylko słuchania słowa (13,19-23). Skraca opowieści o cudach, często pozostawiajac tylko dwóch aktorów: Jezusa i osobę zainteresowana; w ten sposób opowiadanie traci coś ze swej barwności, staje się za to bardziej pouczające.
Jest on uczonym w Piśmie, dobrze obeznanym z żydowskimi metodami interpretacji Biblii, umiejącym wydobywać ze swego skarbca rzeczy nowe i stare (13,52).
W Jezusie z Nazaretu jego chrześcijańska wiara pozwala mu widzieć Pana uwielbionego. Od samego początku i często także później ogłasza Go Synem Bożym, którego majestatu i władzy nie można nie dostrzegać.
Jego Ewangelia rozgrywa się cala w atmosferze liturgii: poprzez uczniów, chodzących za Jezusem po drygach Palestyny, ukazują się nam uczniowie oddający cześć Panu w gminach chrześcijańskich.
Punktem ciężkości tej Ewangelii jest Królestwo Boże i pierwsza próba jego realizacji w Kościele. Nazwano ja Ewangelią Kościelną i wywarta też wielki wpływ na zachodnie chrześcijaństwo.
Pascha i Ostatnia Wieczerza
Uczta paschalna przebiega według ustalonego wzoru w każdej rodzinie żydowskiej. Rozpoczyna ją modlitwa - pobłogosławienie kielicha (pierwszy z czterech kielichów wina krążących wokół stołu podczas ceremonii). Następnie każdy z uczestników bierze porcję ziół i macza je w solonej wodzie (zob. Mt 26,23). Ojciec rodziny bierze jeden z trzech kawałków niekwaszonego chleba, łamie i część odkłada na bok. Później, na pytanie najmłodszego członka rodziny, ojciec opowiada historię pierwszej Paschy, po czym wszyscy śpiewają Psalmy 113 i 114. Napełnia się drugi kielich (zob. Łk 22,17), który krąży wokół stołu.
Przed właściwą ucztą wszyscy obmywają ręce (prawdopodobnie w tym momencie Jezus obmył uczniom nogi, J 13,4-12), odmawiają modlitwę dziękczynną, łamią się chlebem. Rozdziela się gorzkie zioła maczane w sosie (wtedy właśnie Jezus podał kawałek chleba Judaszowi, J 13,26). Punktem kulminacyjnym ceremonii jest uroczyste spożywanie pieczonego barana.
Właśnie po tej czynności Jezus ustanowił Eucharystię, Wieczerzę Pańską, łamiąc chleb odłożony wcześniej i podając uczniom trzeci kielich wina, „kielich błogosławieństwa".
Uczta kończy się odśpiewaniem pozostałej części „Hallelu" (Ps 115-118) i „Wielkiego Hallelu" (Ps 136). Hymny, o których wspomina Mt 26,30, to prawdopodobnie te właśnie psalmy. W tym momencie wypijano też ostatni kielich wina.
Ustanowienie Eucharystii przy wieczerzy święta Paschy wskazuje na jej znaczenie. Jezus identyfikuje się z barankiem paschalnym, ofiarowanym na odkupienie grzechów ludzi. Wino mówi o Jego śmierci i o nowym przymierzu, jakie zawiera za cenę swojej krwi, jednając nas z Bogiem. Aż do ponownego przyjścia Jezusa musimy pamiętać to, co On uczynił dla nas.
opr. mg/mg