Krajowe Centrum Powołań a towarzyszenie powołaniowe młodzieży

Towarzyszenie powołaniowe w odniesieniu do dzieci i młodzieży jest podstawowym zadaniem duszpasterstwa powołań. W związku z tym również Krajowe Centrum Powołań (KCP) powinno służyć pomocą w tym względzie. Bezpośrednie oddziaływanie na młodych ze strony KCP z oczywistych względów może dokonywać się jedynie na zasadzie wyjątku. Dla przykładu KCP może co jakiś czas organizować spotkania dla młodzieży z całego kraju z racji krajowego kongresu powołań. Może też przygotowywać publikacje adresowane bezpośrednio do młodzieży oraz oddziaływać na młodych za pomocą stron internetowych i poczty elektronicznej.

Jednak główne zadanie KCP to nie bezpośredni kontakt z młodzieżą, lecz promocja kultury powołaniowej w skali kraju i Kościoła lokalnego, a także formacja animatorów powołaniowych. Podejmując te dwa zadania, KCP pomaga wychowawcom w adekwatnym towarzyszeniu powołaniowym w odniesieniu do dzieci i młodzieży. Gdy chodzi o specyficzne zadania KCP w tej dziedzinie, to należy do nich wypracowanie teologicznych i psychopedagogicznych zasad pogłębionego i odnowionego duszpasterstwa powołań, zwłaszcza w oparciu o dorobek I Europejskiego Kongresu w Rzymie (5-10 maja 1997 r.) i najnowsze dokumenty Kościoła. Pragnę przedstawić teologiczne i psychopedagogiczne zasady w tym względzie.

Zasada pierwsza to prymat modlitwy przed działaniem. Zasada ta wynika z faktu, że każde powołanie do życia i miłości jest darem Bożym, a nie dziełem czy zasługą człowieka. Odnosi się to zwłaszcza do powołań kapłańskich i zakonnych. Chrystus wzywa wierzących najpierw do wytrwałej modlitwy o powołania. Stąd zadaniem KCP jest przygotowanie pełnych ducha modlitwy materiałów na Światowy Dzień Modlitw o Powołania, a także opracowanie innych pomocy modlitewnych i liturgicznych np. na pierwsze czwartki miesiąca, dni skupienia, rekolekcje, pielgrzymki z udziałem ludzi młodych. Towarzyszenie powołaniowe to wprowadzanie młodych w modlitwę z powołanymi i za powołanych.

Zasada druga to prymat osób przed strukturami. Konieczne i cenne są struktury narodowe, diecezjalne, dekanalne i parafialne, związane z duszpasterstwem powołań. Jednak to nie struktury lecz osoby odgrywają decydującą rolę w towarzyszeniu powołaniowym. Tak było w czasach Chrystusa i tak będzie zawsze. Towarzyszenie powołaniowe to fascynowanie młodych osobistym świadectwem wiary w Chrystusa, pociąganie ich radosną wiernością własnemu powołaniu oraz żywą miłością do Boga i ludzi. Tylko osoby silne wiarą, nadzieją i miłością mogą tworzyć dynamiczne, pełne pomysłów i owocnie działające struktury powołaniowe.

Zasada trzecia to prymat osób przed programami. Potrzebne są ciągle nowe programy towarzyszenia powołaniowego, oparte na pogłębionej analizie teologicznej oraz na adekwatnym rozumieniu współczesnego wychowanka i form przekazu, które on rozumie. Jednak nawet najlepsze programy pozostają jedynie na papierze, jeśli nie są one realizowane przez dojrzałe i kompetentne osoby. Towarzyszenie powołaniowe to spotkanie twarzą w twarz animatora powołaniowego z wychowankiem. To kroczenie obok niego jako starszy brat czy starsza siostra w wierze, nadziei i miłości. Młodzi potrzebują bardziej świadków, autorytetów i przyjaciół niż podręczników i teoretycznych pouczeń. Bóg stworzył człowieka nie z niczego, lecz z miłości i dlatego ludzie młodzi potrzebują świadków miłości, aby uwierzyć, że i oni żyją po to, by kochać.

Zasada czwarta to prymat treści przed metodami w towarzyszeniu powołaniowym. Dysponujemy coraz bardziej nowoczesnymi formami przekazu: video, Internet, techniki multimedialne, metody aktywizujące. Niestety często za pomocą nowoczesnych metod wychowawcy — w tym także wychowawcy powołaniowi - przekazują wychowankom coraz bardziej banalną treść, związaną bardziej z humanistycznym przesłaniem i emocjonalnym wzruszeniem niż z radykalizmem Ewangelii. Towarzyszenie powołaniowe to odwaga proponowania młodym życia w świętości, miłości i wolności na wzór Chrystusa czystego, posłusznego i ubogiego.

Zasada piąta to prymat formacji wychowawców przed formacją wychowanków. Tak, jak kryzys dzieci i młodzieży zaczyna się od kryzysu dorosłych, tak formacja młodego pokolenia zaczyna się od formacji wychowawców. Towarzyszenie powołaniowe to podejmowanie przez animatorów powołaniowych codziennie na nowo wysiłku osobistego nawrócenia i świadomość, że zmartwychwstały Chrystus powraca do nas, aby każdego dnia postawić nam pytanie: czy kochasz mnie bardziej niż inni? Czy kochasz mnie bardziej niż wczoraj?

Zasada szósta to prymat duszpasterstwa ogólnego przed specyficznymi formami towarzyszenia powołaniowego. Trudno towarzyszyć powołaniowo tym młodym, którzy w domu się nie modlą, którzy mają błędnie uformowane sumienie, którzy nie spotykają się z Chrystusem w Eucharystii i sakramencie pokuty. Towarzyszenie powołaniowe to tworzenie wspólnoty parafialnej, która ma charakter chrystocentryczny, służebny i misyjny i w której wszyscy ochrzczeni czują się odpowiedzialni za wszystkie rodzaje powołań.

Rolą KCP jest nie tylko konsekwentne wskazywanie powyższych zasad, ale formowanie takich animatorów powołaniowych, którzy są zdolni do ich realizacji. W tym celu w Polsce KCP organizuje każdego roku wiosną i jesienią trzydniowe spotkania formacyjne dla przedstawicieli diecezjalnych i zakonnych centrów duszpasterstwa powołań. Przygotowuje też publikacje książkowe na ten temat. Ponadto wspiera merytorycznie diecezjalne ośrodki powołań, które zwracają się o pomoc w przygotowaniu i przeprowadzeniu lokalnych kongresów powołań oraz teologicznych i psychopedagogicznych szkoleń dla animatorów powołaniowych.

opr. mg/mg