Gotowi do startu

Para jest piękna. W różnorodnej eseistyce na temat więzi i relacji uczuciowych obserwuje się wyraźną zmianę: od negatywnego postrzegania pary jako stałej organizacji własnego życia uczuciowego po odkrycie jej wartości. Ostatnie refleksje na temat pary potwierdzają zatem statystyki znane od dawna i sprawdzone na przestrzeni lat, zwłaszcza w krajach anglosaskich, mówiące o tym, że osoby w stałym związku żyją dłużej, rzadziej chorują, mają pewniejsze sytuacje ekonomiczne i społeczne i deklarują, że są bardziej szczęśliwe od tych, którzy, przeciwnie, żyją w sytuacji singleness. Pełne życia i pod pewnymi względami zaskakujące jawią się w tej materii eseje wywodzące się ze środowisk kulturowych dalekich od pozycji wyznaniowych, które jeszcze parę lat temu zajmowały się pracami ukazującymi single jako wyraz modelu życia szczególnie postępowego i o bogatych możliwościach. Dzisiaj natomiast właśnie te stanowiska są obalane, między innymi przez uczonych, jak Claude Habib (specjalistka w zakresie literatury Oświecenia i wykładowca na uniwersytecie Paris III) w jej ostatniej książce Il gusto della vita insieme. Elogio della coppia — Smak życia razem. Pochwała pary (Florencja, Ponte alla Grazie, 2014 r., ss. 142, 14 euro). „Wychwalanie autonomii uczuciowej jako takiej jest puste i prowadzi donikąd”, stwierdza Habib, przypominając, że czynienie ideału indywidualistycznego „celem życia oznacza zadekretowanie wiecznej zimy”.

Obserwacja relacji mężczyzny i kobiety we własnym życiu i w doświadczeniu innych (a także w wątkach dobrej literatury) prowadzi autorkę do zarysowania cech laickiej moralności pary, która okazuje się szczególnie podobna do moralności wielkich tradycji religijnych i chrześcijańskich. Wielka siła i rola pary upatrywana jest zatem w „doświadczeniu afektywnym troski o drugiego”, której „realnym skutkiem” jest „przyzwyczajenie do dobra”.   

opr. mg/mg