Proszę o arcymodlitwę

Drogi Księże Biskupie,

Wyższe Seminarium Duchowne w Opolu świętuje Jubileusz 50-lecia swojego istnienia. Z tej okazji pragnę przesłać całej wspólnocie seminaryjnej wyrazy serdecznej więzi. Uczestniczę duchowo w tych uroczystościach z tym większą radością, że sprawa formacji przyszłych kapłanów w Kościele leży mi bardzo na sercu.

Jubileusz ten nabiera szczególnego znaczenia dla diecezji opolskiej ze względu na rolę, jaką odgrywa seminarium w życiu tego Kościoła. Powołanie do istnienia przed pięćdziesięciu laty Wyższego Seminarium Duchownego Śląska Opolskiego miało wielkie znaczenie historyczne. Stało się bowiem znakiem samodzielności Kościoła opolskiego, który po zakończeniu drugiej wojny światowej był najpierw odrębną administracją apostolską z siedzibą w prastarym Opolu, a w 1972 roku został pełnoprawną diecezją. Niełatwe były początki tego seminarium, które borykało się z wielkimi trudnościami ze strony ówczesnych komunistycznych władz państwowych. Nie mogła zostać zrealizowana, między innymi, wielkoduszna inicjatywa księcia metropolity krakowskiego kardynała Adama Sapiehy, który chciał przekazać pomieszczenia krakowskiego klasztoru augustianów z kościołem św. Katarzyny na potrzeby seminarium opolskiego. Służby Bezpieczeństwa przeszkodziły temu planowi. Powołanie własnego seminarium duchownego dla Śląska Opolskiego było dla pierwszego administratora ks. Bolesława Kominka, późniejszego arcybiskupa wrocławskiego i kardynała, sprawą najważniejszą. Pragnę podkreślić jego wielkie zasługi nie tylko dla seminarium, ale i dla całego Kościoła na Śląsku, o czym mogłem osobiście przekonać się w latach mojej posługi w archidiecezji krakowskiej. Dzisiaj za to jego wielkie oddanie sprawie Kościoła w Polsce dziękuję mu z całego serca. Wspominam również z uznaniem i wzruszeniem księdza biskupa Franciszka Jopa, za którego pasterzowania seminarium, pomimo ustawicznych przeszkód i doznawanych krzywd, realizowało wytrwale swoje zadania. W szczególny sposób pragnę wyrazić moją wdzięczność Księdzu Biskupowi Alfonsowi, który przez ponad dwadzieścia lat swojej pasterskiej służby nieprzerwanie otacza seminarium opolskie ojcowską troską i miłością.

Przez pięćdziesiąt lat służy seminarium temu Kościołowi. Dzięki solidnej, wytrwałej i ofiarnej pracy wychowawców, profesorów i wykładowców, Kościół opolski zyskał gorliwych i dobrze przygotowanych duszpasterzy, tak bardzo potrzebnych Ludowi Bożemu ziemi śląskiej. Dziękuję dzisiaj Bożej Opatrzności wraz z całą diecezją za to bezcenne dobro duchowe, jakie się dokonało i wciąż dokonuje w murach tego seminarium, za wielki cud łaski powołania do kapłaństwa i za to, że ten Boży dar, jak dobre ziarno może w tym domu zakorzeniać się i rozwijać w sercach młodych ludzi, by przynosić obfity owoc dla dobra Kościoła. Polecam również w modlitwie Bogu tych, którzy już od nas odeszli, a którzy dla tego seminarium trudzili się, poświęcali swoje siły i zdolności, aby mogło ono należycie funkcjonować i rozwijać się.

Cieszę się, że z okazji uroczystości pięćdziesięciolecia Wyższego Seminarium Duchownego w Opolu mogę podnieść Księdza Biskupa do godności arcybiskupa tytularnego. Mam nadzieję, że cała diecezja przyjmie ten gest w stosunku do osoby Księdza Arcybiskupa z radością i uznaniem dla swojego Pasterza.

Zawierzając Maryi - Matce Kapłanów - Wyższe Seminarium Duchowne oraz Wydział Teologiczny w Opolu, z serca udzielam Księdzu Arcybiskupowi, Profesorom, Wychowawcom, Alumnom i Dobrodziejom apostolskiego błogosławieństwa: w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Jan Paweł II, papież
Watykan, 13 listopada 1999