Szczypta surowości

Ewangelista Mateusz rzuca dzisiaj jasne światło na postać Jana Chrzciciela – postać tajemniczą, niepokojącą, ale jednocześnie fascynującą. Jego drogi były nieszablonowe, jego nauczanie – naznaczone gwałtowną żarliwością i może dlatego ludzie tak licznie schodzili się do niego. Janowy styl życia skupia całą uwagę na oczekiwaniu Tego, który ma przyjść. I nie ma tu mowy o jakichś kiepskich kompromisach. W tym, co mówi i w tym, jak postępuje, Jan jest jednoznaczny, jest cały głosem obwieszczającym nadejście Tego, który ma w ręku wiejadło.

Symboliczny obraz ze świata rolników może być rozumiany w różny sposób. Jeżeli chcemy zaaplikować to słowo do naszego życia, obraz oczyszczania plonu za pomocą wiejadła może być odniesiony do tego, co człowiek nagromadził w swej duszy poprzez własne wybory: jest tam sporo wartościowej „pszenicy”, ale są też pozbawione znaczenia plewy, które zapychają duchowe wnętrze. Wiejadło  pozwala oddzielić jedno od drugiego, by pozostało tylko to, co jest naprawdę cenne. 

Jedną z cnót człowieka wierzącego, którą by można nazwać „cnotą adwentową”, jest szczypta surowości wobec własnych zachcianek i słabości. „Szczypta” – bo nie chodzi o jakąś autoagresję, o sztuczne pomniejszanie swoich zdolności i zasług, o przesadną podejrzliwość wobec własnych pragnień czy też o potępianie każdej przyjemności. Istnieje jednak granica, za którą zbytnie pobłażanie sobie zaczyna przejmować władzę nad człowiekiem. Wtedy w spotkaniu z trudnościami w życiu duchowym jesteśmy ospali i czujemy się bezradni, chociaż jednocześnie potrafimy zainwestować wiele trudu w coś, co daje nam wymierne korzyści, przyjemność lub przynosi poklask otoczenia.

Nikt nie doświadczy rozwoju swojego życia duchowego, kto nie potrafi stawiać sobie wymagań, wyznaczać sobie ambitnych duchowych celów, kto nie jest gotów zmagać się z powracającą jak bumerang tendencją do „równania w dół”, do bylejakości. Postawa Jana jest dla nas napomnieniem, aby miejsce kapitulacji zajęło w nas waleczne zdecydowanie.