Ważniejsze daty z historii ekumenizmu

• 1908  r. — duchowni anglikańscy S. Jones i L.T. Wattson zainicjowali modlitwę o jedność wśród Kościołów.
• 1927  r. — powstanie Komisji Wiara i Ustrój — międzykościelnej instytucji skupiającej teologów badających doktryny i struktury różnych Kościołów. Jej celem jest odnajdywanie jedności między Kościołami w prawdzie. Komisja pracowała nad różnymi zagadnieniami doktrynalnymi, a rezultaty prac zostały zebrane w przyjętych w 1974 r. tzw. dokumentach z Akry na temat chrztu, Eucharystii i posługiwań kościelnych.
• 1936  r. — dzięki P. Couturierowi wprowadzona w 1895 r. przez papieża Leona XIII nowenna o powrót braci odłączonych do Kościoła katolickiego, odprawiana przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego, została zamieniona na dni modlitw wspólnie z innymi Kościołami o jedność wyznawców Chrystusa, jakiej chce Bóg. Tak zrodziła się idea Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan.
• 1944  r. — powstanie ekumenicznej wspólnoty z Taizé, zainicjowanej przez Rogera Louisa Schutza — syna protestanckiego pastora, znanego dzisiaj jako brat Roger. Od lat 50. bracia organizują tygodniowe rekolekcje ekumeniczne dla młodzieży, a od 22 lat, na przełomie roku, Międzynarodowe Spotkania Młodych, zwane Pielgrzymką Zaufania przez Ziemię. W 1986 r. Taizé odwiedził Jan Paweł II.
• 1948  r. — powstanie Ekumenicznej Rady Kościołów (zwanej także Światową Radą Kościołów). Siedziba ERK mieści się w Genewie. Obecnie należy do niej ponad 300 Kościołów prawosławnych, protestanckich, anglikańskich i starokatolickich, a na jej czele stoi Konrad Raiser.
• 1960  r. — powstanie Sekretariatu ds. Jedności Chrześcijan — najważniejszej w Kościele katolickim instytucji zajmującej się działalnością ekumeniczną. W 1989 r. został on przekształcony w Papieską Radę Popierania Jedności Chrześcijan. Siedziba Rady mieści się w Watykanie, a jej przewodniczącym jest obecnie kard. Edward I. Cassidy.
• 21 listopada 1964  r. — przyjęcie przez Sobór Watykański II Dekretu o ekumenizmie, określającego katolickie zasady prowadzenia działalności ekumenicznej.
• 1965  r. — odwołanie przez ekumenicznego patriarchę Konstantynopola Dimitriosa I i papieża Pawła VI anatem (klątw), nałożonych po schizmie w 1054 r.; skierowanie przez papieża Pawła VI i ojców soborowych prośby o wybaczenie do braci odłączonych.
• 1967  r. — zainicjowanie wzajemnych odwiedzin delegacji Patriarchatu Konstantynopola w Watykanie z okazji uroczystości ku czci świętych Piotra i Pawła, odbywających się 29 czerwca, oraz przedstawicieli Stolicy Apostolskiej w Konstantynopolu, podczas ochodów ku czci św. Andrzeja 30 listopada.
• 1969  r. — wizyta papieża Pawła VI w siedzibie Światowej Rady Kościołów.
• 1970  r. — prośba o wybaczenie, skierowana do Kościoła katolickiego przez Zgromadzenie Ogólne Światowej Federacji Luterańskiej, skupiajacej Kościoły luterańskie z całego świata.
• 1979  r. — spotkanie Papieża Jana Pawła II z patriarchą ekumenicznymn Konstantynopola Dimitriosem, podczas którego zadecydowano o rozpoczęciu dialogu teologicznego między Kościołami prawosławnym i katolickim. Dialog toczy się od 1980 r.
• 27 października 1986  r. — Światowy Dzień Modlitwy o Pokój w Asyżu z udziałem przedstawicieli wielu Kościołów i Wspólnot chrześcijańskich oraz innych religii.
• 25 maja 1995  r. — ogłoszenie encykliki Jana Pawła II Ut unum sint o działalności ekumenicznej Kościoła.
• 1995  r. — wizyta patriarchy ekumenicznego Konstantynopola Bartłomieja I w Watykanie i spotkanie z Janem Pawłem II.
• 1997  r. — II Europejskie Zgromadzenie Ekumeniczne w Grazu, zorganizowane przez Konferencję Kościołów Europy i Radę Konferencji Episkopatów Europy pod hasłem: „Pojednanie — dar Boga i źródło nowego życia”.
• 31 października 1999  r. — podpisanie w Augsburgu Wspólnej Deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu między Kościołami katolickim i luterańskim, która jest owocem dialogu teologicznego prowadzonego przez Kościoły katolicki i luterański od 1965 r.

oceń artykuł