Znaleziono 944 wyników
Ks. Krzysztof Grzywocz: ksiądz od nadziei. To 8. rocznica jego zaginięcia w górach
Kapłan diecezji opolskiej, ceniony kierownik duchowy i rekolekcjoista, autor książek. „Pomimo konfrontowania się na co dzień z bardzo trudnymi sytuacjami: czy to podczas spowiedzi, czy różnych rozmów jako terapeuta, czy w roli egzorcysty, miał dużo okoliczności, tym wszystkim rzucić – a jednak dawał innym nadzieję” – tak pisze o nim Ryszard Paluch, przyjaciel i autor książek przybliżających sylwetkę i duchowość ks. Grzywocza.
Dlaczego wszechmocny Bóg, który jest Miłością, dopuszcza zło?
W Kościele katolickim zdecydowanie wierzymy, że Bóg jest Miłością. Toteż w różnych sytuacjach, kiedy nas (lub kogokolwiek) spotyka jakieś przekraczające nas zło, jedno wiemy na pewno: że nie wyrwało się ono spod rządów Bożej Opatrzności. Zatem choćby nie wiem jakie zło nas spotkało, starajmy się trwać w postawie „Jezu, ufam Tobie!” – pisze o. Jacek Salij OP.
Polski ksiądz z Charkowa: tak wielu ludzi puka do naszych drzwi. Potrzebujemy cudu rozmnożenia chleba
Sytuacja w ostrzeliwanym Charkowie jest coraz trudniejsza. „Pomocy humanitarnej jest bardzo mało, a potrzeby rosną. Codziennie potrzebujemy cudu rozmnożenia chleba” – mówi ks. Wojciech Stasiewicz. Pochodzący z Polski kapłan, który kieruje miejscową Caritas Spes, prosi o żywność, lekarstwa, ciepłe koce oraz materace potrzebne szczególnie dla uchodźców wciąż napływających do miasta z terenów najbardziej atakowanych przez Rosjan.
Pomnik dla kuglarzy i grajków: niech celebryci ze złamanym życiem nie pouczają innych, jak mają żyć
Kim jest artysta? Człowiekiem wrażliwym, zdolnym, utalentowanym. I jeśli tak go traktujemy, wszystko jest w porządku. Problem zaczyna się, gdy ktoś zaczyna twierdzić, że artysta nie podlega tym samym zasadom moralnym, co my – szaraczkowie. A jeszcze większy problem – gdy artysta zaczyna pouczać innych, jak mają żyć i staje się „autorytetem moralnym”.
O czci Jezusa Eucharystycznego raz jeszcze
Najświętszemu Sakramentowi należy się taka cześć, jak samemu Chrystusowi – tak naucza Kościół. Cześć i kult to przede wszystkim postawa serca, postawa uwielbienia, szacunku i adoracji. Za naszym sercem jednak powinno iść ciało i nie jest obojętne to, w jaki sposób wyrażamy na zewnątrz to, co jest w naszym sercu – zauważa o. Jan Strumiłowski.
Napędzany bluźnierstwem walec rozpędza się – to właśnie prawdziwe, ohydne oblicze „kultury tolerancji”
Dyskusja na temat pseudoartystycznych wyobrażeń uderzających bezpośrednio w chrześcijan, takich jak parodia Ostatniej Wieczerzy będzie wracać raz za razem. „Tolerancyjna” kultura nie może znieść tego, że inni myślą i czują inaczej i będzie nieustannie prowokować, szokować, uderzać w czułe punkty. Im bardziej dosadnie, im bardziej boli innych, tym lepiej, według wyznawców „tolerancjonizmu”. Wszyscy muszą ich tolerować – oni zaś – nie tolerują nikogo.
