Kanonizacja Matki Urszuli Ledóchowskiej

„Święty to przyjaciel, pocieszyciel, to brat kochający, odczuwa nasze biedy, troski, modli się za nas, pragnie dobra naszego i szczęścia, bo łączy go z nami świętych obcowanie” - takimi słowami bł. Urszula Ledóchowska komentowała kanonizację Andrzeja Boboli, w której to uroczystości brała udział.

Gdy wierni zgromadzą się 18 maja 2003 r. na Placu św. Piotra w Rzymie, będą świadkami uroczystego ogłoszenia Świętą Kościoła Katolickiego Urszuli Ledóchowskiej - Założycielki Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego.

Urszula (Julia ) Ledóchowska ur. się 17.04.1865 r. w Loosdorf (Austria). Głębokie życie religijne rodziców, umiłowanie obowiązku i otwartość na potrzeby innych sprzyjały w rodzinie Ledóchowskich rozwojowi wybitnych osobowości. Spośród siedmiorga rodzeństwa troje Bóg powołał do swojej służby: Maria Teresa (beatyfikowana w 1973 r.) założyła Sodalicję św. Piotra Klawera dla Misji Afrykańskich; Julia (beatyfikowana w 1983 r.); Włodzimierz TJ (w latach 1915 - 1942 generał jezuitów). W roku 1883 rodzina Ledóchowskich przeprowadziła się do Lipnicy Murowanej koło Bochni.

Mając 21 lat Julia rozpoczęła życie zakonne w klasztorze Sióstr Urszulanek w Krakowie. Jako siostra Urszula zajęła się przede wszystkim pracą pedagogiczną. Z niezwykłą odwagą podejmowała realizację śmiałych jak na owe czasy inicjatyw apostolskich. Otworzyła pierwszy w Polsce internat dla studentek, zorganizowała dla nich Sodalicję Mariańską oraz kursy światopoglądowe prowadzone przez wybitnych teologów. W 1907 r. matka Urszula objęła kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny w Petersburgu. Następnie założyła nad Zatoką Fińską szkołę z internatem. W 1914 r. zmuszona do opuszczenia Rosji, przebywała kolejno w krajach skandynawskich - Szwecji i Dani - tworząc tam żywe ośrodki polskości. Włączyła się w działalność założonego w Szwajcarii przez H. Sienkiewicza Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce (1915). Z ramienia Komitetu wygłosiła w krajach skandynawskich kilkadziesiąt odczytów po francusku, niemiecku, szwedzku, angielsku - poświęconych dziejom narodu polskiego, prawu polskiego narodu do niepodległości. Pisała artykuły w tamtejszej prasie, spotykała się z wybitnymi osobistościami ze świata nauki, sztuki, polityki, religii - wszędzie mówiąc o Polsce i budząc sumienie politycznej Europy. Sama bardzo skromnie oceniała swoje działania. „Cóż mogę zrobić ja, słaba kobieta, dla mojej Ojczyzny? Zyskać dla niej sympatię, miłość, uznanie, zapewnić jej przyjaciół. Oto moje pragnienie i cel tych konferencji”. W Danii m. Urszula założyła Instytut Języków Obcych i ochronkę dla sierot po polskich emigrantach.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. m. Urszula Ledóchowska uważała powrót wraz z grupą sióstr i sierotami do kraju za swój obywatelski obowiązek - osiedliła się w 1920 r. w Pniewach k. Poznania. Wkrótce potem wspólnota sióstr otrzymała zgodę Stolicy Apostolskiej na przekształcenie się w nowe Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego - żyjącego duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej jako uprzywilejowanymi narzędziami ewangelizacji, szukając równocześnie form odpowiadających nowym potrzebom, szczególnie pomoc ubogim.

Matka Urszula zmarła 29 maja 1939 r. w Rzymie i tam została pochowana. Świętość m. Urszuli Bóg potwierdził rozmaitymi łaskami i cudami, które otrzymali ludzie proszący ją o wstawiennictwo. Beatyfikowana została przez Jana Pawła II w Poznaniu 20.06.1983 r. W maju 1989 - w pięćdziesiątą rocznicę śmierci - jej doczesne szczątki wróciły do Polski, do Pniew pod Poznaniem, gdzie ma siedzibę dom macierzysty Zgromadzenia, którego zręby materialne i duchowe tam właśnie tworzyła.

Impulsem do podjęcia kolejnych kroków w kierunku kanonizacji stało się cudowne uratowanie od śmierci 14-letniego Daniela G. (1996 r.). „Kanonizacja daje najwyraźniejszy dowód, że większego nic nie ma na ziemi i niebie niż świętość” tak mówiła ta, której celem życia było umiłowanie nade wszystko Boga, Kościoła i Ojczyzny.

s. Urszula Myjak, USJK

opr. ab/ab