22. rocznica święceń biskupich metropolity krakowskiego abpa Marka Jędraszewskiego

Arcybiskup Marek Jędraszewski urodził się 24 lipca 1949 roku w Poznaniu. Po maturze wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu, studiując na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. Święcenia kapłańskie przyjął 24 maja 1973 roku z rąk arcybiskupa Antoniego Baraniaka. Pierwsze dwa lata kapłaństwa spędził w parafii św. Marcina w Odolanowie koło Ostrowa Wielkopolskiego. Jako młody kapłan wyjechał do Rzymu, gdzie studiował na Wydziale Filozofii Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego. Po powrocie do Polski, w latach 1980-1996, był adiunktem na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. Pełnił równocześnie funkcję prefekta Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu (1980-1987). 17 maja 1997 roku papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji poznańskiej i tytularnym Forum Popilii (dzisiaj miasto Forlimpopoli w regionie Emilia-Romania we Włoszech). Sakrę biskupią otrzymał 29 czerwca 1997 roku.

W homilii, skierowanej do biskupa nominata Janusza Mastalskiego, arcybiskup przypominał, że posługa biskupia jest przedłużeniem historii apostołów.

– W życiu świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła ma zatem znaleźć swój nowy etap historia tych ludzi, którzy w swej wierze nie tylko jako pierwsi przyjęli Boski Logos, Przedwieczne Słowo Ojca, ale którzy z przedziwną mocą, daną im przez Ducha Świętego, tę wiarę głosili całemu światu, nauczając wszystkie narody. Ponieważ ich wiara stała się wiarą całego Kościoła, dlatego też stali się oni jego fundamentem – mówił wtedy metropolita podkreślając, że fundamentem biskupiego pasterzowania musi być, urzeczywistniona przez czyn i prawdę, miłość oraz zatroskanie o zbawienie wiernych.

Na herbie biskupim Marka Jędraszewskiego widnieje złoty łaciński krzyż, biała róża – symbol Matki Boskiej Róży Duchownej czczonej od wieków w sanktuarium na Świętej Górze koło Gostynia Wielkopolskiego i złoty lew św. Marka. W dole tarczy jest wstęga z jego dewizą SCIRE CHRISTUM. Kolorystyka herbu: niebieski, zielony i czerwony nawiązuje do trzech cnót teologalnych: wiary, nadziei, miłości.

Liturgia święceń biskupich rozpoczyna się od hymnu do Ducha Świętego. Następnie, biskupowi elektowi zadaje się pytania, dotyczące jego pasterskiej posługi, wierności Ewangelii, obrony wiary, budowania Chrystusowego Kościoła, posłuszeństwa papieżowi, troski o zbawienie wiernych. Po obrzędzie konsekracji biskup otrzymuje insygnia, zwane również pontyfikaliami. Są one widzialnymi znakami jego biskupiej władzy. Pierścień symbolizuje zaślubiny z Kościołem i diecezją, nawiązując do oblubieńczej miłości Chrystusa do Kościoła. Mitra – zakładana na czas głoszenia homilii, udzielania błogosławieństwa i podczas procesji – jest liturgicznym nakryciem głowy biskupa. Pastorał – znak władzy pasterskiej – to pamiątka laski, którą w czasach biblijnych posługiwali się paserze i wezwanie do czuwania nad Chrystusową owczarnią. Biskup otrzymuje również piuskę – małą okrągłą czapkę, okrywającą czubek głowy i pektorał – noszony na piersi krzyż.