Kraków: o. Piotr Jackowski nowym prowincjałem karmelitów bosych

W czasie sesji popołudniowej zgromadzeni na kapitule zakonnicy dokonali wyboru Rady Prowincjalnej: o. Piotr Hensel, o. Stanisław Fudala, o. Tadeusz Florek, o. Grzegorz Tyma. Do obowiązków radnych prowincjalny należy wspomaganie prowincjała w zarządzaniu prowincją w obszarach formacji początkowej i permanentnej, duszpasterstwa.

W drugiej części obrad podjęto sprawy wniesione do kapituły przez członków krakowskiej prowincji, nad którymi podjęto pogłębioną refleksje.

Od 21 lipca w Wadowicach trwa X Kapituła Prowincjalna Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych pod hasłem „Być karmelitami bosymi dzisiaj”. Kapituła to najwyższy organ władzy prowincji, w trakcie obrad wybierany jest nowy przełożony prowincjalny, przełożeni lokalni. To pociąga za sobą również rewizję odpowiedzialnych za formacje i dzieła prowincji, takie jak wydawnictwo, Karmelitański Instytut Duchowości, domy rekolekcyjne-pielgrzymkowe.

W 1562 r. hiszpańska karmelitanka Teresa od Jezusa, w odpowiedzi na kryzys zakonu, zdecydowała się założyć pierwszy klasztor karmelitanek zwanych bosymi, co było odpowiedzią na pragnienie większej doskonałości w duchu ewangelicznego radykalizmu. Sześć lat później św. Teresa przy współudziale św. Jana od Krzyża doprowadziła do założenia pierwszego klasztoru karmelitów bosych w Duruelo. Nowy Zakon Braci Bosych Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel (Zakon Karmelitów Bosych – OCD), z żeńską gałęzią mniszek bosych (żyjących w zamkniętych klasztorach klauzurowych) w 1593 r został zatwierdzony przez Stolicę Apostolską.

W Polsce karmelici bosi pojawili się już w roku 1605, zakładając pierwszy klasztor w Krakowie. W 1612 r. do Polski przybyły karmelitanki bose. W następnych latach karmelici założyli kilkanaście klasztorów m.in. w Lublinie, Poznaniu, Lwowie, Przemyślu, Wilnie (Ostra Brama), Warszawie, Berdyczowie. W 1633 r. powstał klasztor eremicki w Czernej pod Krakowem. Czas rozbiorów przyniósł kasatę prawie wszystkich klasztorów z wyjątkiem konwentu w Czernej, który pod koniec XIX w., dzięki działalności św. Rafała Kalinowskiego (1835-1907), stał się zaczynem odnowy Karmelu na ziemiach polskich. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wskrzeszono w roku 1920 prowincję polską. W roku 1993 nastąpił podział Karmelu polskiego na prowincję krakowską i warszawską.

Posługa karmelitów bosych jest różnorodna. Priorytetowym zadaniem jest apostolstwo życia duchowego, zgodnie z zasadą św. Teresy: „vivir y comunicar – żyć i dzielić się z innymi”. Karmelici czynią to poprzez słowo głoszone i pisane. Prowadzą domy rekolekcyjne, domy modlitwy i centra duchowości. Angażują się w posługę rekolekcyjną, głoszą konferencje duchowe i dni skupienia, wiele godzin poświęcają posłudze w konfesjonale i kierownictwu duchowemu. Obecność karmelitów zauważyć można także w aulach uniwersyteckich, w duszpasterstwie parafialnym i na misjach.

Na wszystkich kontynentach świata jest w sumie ponad 4 tysiące zakonników, kapłanów i braci zakonnych. Szczególnie żywo Karmel bosy rozwija się w Indiach i w Afryce. W Polsce, od roku 1993, istnieją dwie prowincje: krakowska i warszawska. Ta pierwsza liczy 218 braci, a druga – 115.

pra / Kraków