Ku niemieckiej schizmie? Profesor z Fryburga punktuje teologiczne problemy

Po pierwsze, jak zauważa Hoping, żadne z forów synodalnej drogi Kościoła w Niemczech nie mówi wprost o Eucharystii, a jej temat przewija się jedynie jako tło dla innych dyskusji.

Profesor Hoping wyjaśnia w wywiadzie dla CNA Deutsch, że „punktem wyjścia Drogi Synodalnej, prowadzonej pod auspicjami Centralnego Komitetu Katolików Niemieckich (ZdK) i Konferencji Episkopatu Niemiec (DBK), było ujawnienie nadużyć wobec dzieci i młodzieży przez duchownych w Kościele katolickim, jak również tuszowanie nadużyć seksualnych przez władze diecezji”.

Kwestia nadużyć jest omawiana na jednym z forów synodalnych „Władza i separacja władzy w Kościele. Wspólne uczestnictwo i udział w misji”. Niewłaściwe podejście, oparte na fałszywych założeniach filozoficznych, przekłada się na błędne postrzeganie samego problemu, a także propozycje jego rozwiązania, które mogą przynieść jeszcze więcej szkód. Według uczestników forum powodem nadużyć są przede wszystkim złe struktury władzy w Kościele – i to je należy zmienić w pierwszej kolejności.

Jak zauważył prof. Hoping, „jest jasne, że nadużycia seksualne wymagają struktur władzy, ale dotyczy to także nadużyć seksualnych wobec dzieci i młodzieży poza Kościołem”, jednocześnie jednak „samo nadużycie władzy nie wyjaśnia nadużyć seksualnych; rolę odgrywa raczej niedojrzałość seksualna i określone skłonności seksualne”. Nie chodzi tu wyłącznie o zjawisko pedofilii, ale także „wymuszone akty homoseksualne (efebofilia)”.

„Ostatecznie co najmniej dyskusyjna” teza Drogi Synodalnej, wyjaśnia Hoping, jest taka, że „nadużyciom seksualnym ze strony duchownych w Kościele katolickim można zapobiec jedynie poprzez radykalny demontaż struktur władzy, fundamentalną zmianę katolickiej moralności małżeńskiej i seksualnej, zniesienie lub przynajmniej złagodzenie celibatu oraz wprowadzenie święceń kobiet”. Byłyby to zasadnicze zmiany zarówno w doktrynie, jak i dyscyplinie kościelnej, choć członkowie Drogi Synodalnej wolą nie mówić o zmianach, a raczej o „aktualizacji kościelnego nauczania”.

Hoping zauważa także, że żadne z forów Drogi Synodalnej „nie dotyczy celebracji Eucharystii i teologii Eucharystii”. Tematy związane z Eucharystią są „poruszane tylko pośrednio” na forum „Kapłańska egzystencja dzisiaj”, ale nie odgrywają istotnej roli. Na plan dalszy schodzi także kwestia ewangelizacji i katechezy. Jeśli mowa jest o Eucharystii, to jest to w kontekście zbyt silnej roli kapłana w liturgii. Jest ona również postrzegana jako jedna z przyczyn nadużyć seksualnych. Pojawiają się głosy, jakoby dominująca rola kapłana-celebransa miała sprzyjać nadużyciom tego rodzaju.

Na forum „Żyć w udanych związkach” omawiana jest kwestia sakramentu małżeństwa. Tu również „większość jego uczestników opowiedziała się za zmodyfikowanym spojrzeniem teologicznym na związki nieślubne i błogosławienie par tej samej płci oraz rozwodników żyjących w ponownych związkach małżeńskich”.  Jak zauważa niemiecki teolog, „błogosławieństwa dla związków niesakramentalnych od dłuższego czasu mają miejsce w ramach celebracji nabożeństw, a forma celebracji jest wyraźnie podobna w zarysach do celebracji małżeństwa sakramentalnego, co rodzi niebezpieczeństwo zamieszania”.

Takie też jest źródło inicjatywy #liebegewinnt, która wzywa do błogosławienia związków pozamałżeńskich, zwłaszcza par tej samej płci. Takie błogosławieństwa odbyły się w wielu niemieckich kościołach 10 maja, jako zapowiedź „umożliwienia zawierania sakramentu małżeństwa przez pary tej samej płci w dłuższej perspektywie czasowej”.

Śledząc postępy Drogi Synodalnej i wczytując się w jej postulaty trudno oprzeć się wrażeniu, że jej uczestnicy traktują nauczanie Kościoła jako zbędny balast, a inspiracji szukają raczej w postmodernistycznych teoriach dotyczących struktur władzy lub innych modnych obecnie teoriach psychologicznych.