Dziś przypada wspomnienie św. Bedy, jednego z najważniejszych doktorów Kościoła. „Módlmy się, aby także dzisiaj znaleźli się ludzie na miarę wielkości Bedy, aby utrzymywać w jedności cały kontynent” – zachęcał Benedykt XVI.
Beda urodził się w 673 r. w Anglii, w hrabstwie Northumbria. Wtedy był zwyczaj, że rodzice chętnie posyłali swoje dzieci do klasztoru na naukę i na wychowanie w charakterze oblatów, czyli przyszłych kandydatów. Tak też zrobili rodzice Beda. Kiedy miał 7 lat, powierzono jego wychowanie i wykształcenie opactwu benedyktyńskiemu św. Piotra w Weartmouth. Dwa lata później Beda przeniósł się do nowo powstałego opactwa św. Pawła w Jarrow. Z czasem oba opactwa cieszyły się uznaniem, nie tylko w Anglii, ale i za granicą. O założeniu tych dwóch opactw Beda napisał osobną historię.
W 703 roku, czyli w wieku 30 lat przyjął święcenia kapłańskie. Odtąd swoje życie dzielił między modlitwę i studia. Znał język łaciński, grecki i hebrajski, co ułatwiało mu studia nad Pismem Świętym i dziełami ojców Kościoła. Beda zostawił po sobie wiele pism. Wśród nich na pierwszym miejscu stawia się napisaną przez niego historię Anglii. Zostawił także żywot św. Kutberta (+ 678), św. Feliksa z Noli (+ ok. 260) i św. Atanazego (+ 373). Dziełem wyjątkowej wagi jest Martyrologium Bedy, które posłużyło później do przygotowania wykazów świętych Kościoła.
Komentarze do ksiąg Starego i Nowego Testamentu czynią św. Bedę największym egzegetą średniowiecza. Ciekawe są jego homilie, których ocalało 50, i bardzo obfita korespondencja, która rzuca światło nie tylko na osobisty charakter Świętego, ale także na stosunki polityczne i religijne, jakie za jego czasów panowały w Anglii.
Beda był wszechstronnie utalentoany. Pisał nie tylko o tematyce religijnej, ale także o gramatyce, ortografii, o naturze rzeczy, o czasie itp. Swoje dzieła i rozprawy ilustrował często odpowiednimi rysunkami. Był także uzdolnionym poetą. Zostawił hymny i pieśni poetyckie.
Zmarł 26 maja 735 r. Jego ciało złożono w Jarrow, w kościele opackim. W roku 1030 przeniesiono je jednak wraz z relikwiami św. Kutberta do katedry w Durham. W roku 1155 wydzielono je i relikwie św. Bedy złożono w nowym relikwiarzu wysadzanym drogimi kamieniami, a w roku 1373, w 700-lecie jego urodzin, wystawiono mu wspaniały grobowiec w katedrze w Durham. W czasie odstępstwa od wiary króla Henryka VIII sprofanowano śmiertelne szczątki św. Bedy i rozsypano je. Udało się jednak ich część uratować.
Nauczanie św. Bedy do dziś w pamięci
Niejednokrotnie do nauk św. Bedy odwoływały się Głowy Kościoła Katolickiego, m.in. papież Sergiusz I, papież Benedykt XVI czy papież Franciszek.
„Sława świętości i mądrości jaką Beda cieszył się jeszcze za życia, słusznie przyniosła mu tytuł Czcigodnego” – napisał papież Benedykt XVI.
„Po śmierci jego pisma krążyły szeroko po kraju i na kontynencie europejskim. Wielki misjonarz Niemiec, św. bp Bonifacy (†754) prosił wielokrotnie arcybiskupa Yorku i opata z Wearmouth, aby doprowadzili do przepisania niektórych jego dzieł i przesłania mu, aby on i jego towarzysze mogli korzystać ze światła duchowego, jakie z nich promieniuje. W następnym stuleciu Notker Galbul, opat z Sankt Gallen (†912), zdając sobie sprawę z niezwykłego wpływu Bedy, porównał go do nowego słońca, któremu Bóg kazał wzejść nie tylko na Wschodzie, ale również na Zachodzie, aby oświecić świat” – zauważa papież.
„Niezależnie od patosu retorycznego, faktem jest, że swymi dziełami Beda przyczynił się skutecznie do budowy chrześcijańskiej Europy, w której różne ludy i kultury są wymieszane między sobą, nadając im jednolite oblicze, inspirowane wiarą chrześcijańską. Módlmy się, aby także dzisiaj znaleźli się ludzie na miarę wielkości Bedy, aby utrzymywać w jedności cały kontynent; módlmy się, abyśmy wszyscy byli gotowi do ponownego odkrycia naszych wspólnych korzeni, celem budowania Europy głęboko ludzkiej i prawdziwie chrześcijańskiej” – zachęcał Benedykt XVI.
Również dla papieża Franciszka św. Beda jest bardzo bliski, ponieważ po wyborze zachował swoje biskupie zawołanie „Miserando atque eligendo”, które zaczerpnął z 21. Homilii św. Bedy Czcigodnego o powołaniu celnika Mateusza.
Boże, Ty dałeś swojemu Kościołowi jako nauczyciela wiary świętego Bedę, kapłana, † spraw łaskawie, niech nas oświeca światło jego mądrości * i wspomagają jego zasługi. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Źródło: Niedziela.pl, kerygma.pl, zbawiciel.ostroleka.pl
