Papieska hospitalizacja przypomniała o cierpieniu dzieci

Szpital ten udziela pomocy rodzinom, które przyjmują dziecko cierpiące na rzadkie choroby czy mające wrodzone upośledzenia.

Rozmawiając z Radiem Watykańskim, dyrektor ośrodka, który specjalizuje się w opiece nad takimi dziećmi, zauważa, że ludzie często nie rozumieją dramatu takich rodzin. Powszechnie przypuszcza się, że śmierć upośledzonego dziecka, takiego jak 4-letnia Angelica, powinna być odbiera jako swoiste wyzwolenie, a w rzeczywistości jest odwrotnie. Kiedy rodzina przyjmuje dziecko z upośledzeniem, całe jej życie koncentruje się właśnie na nim, a kiedy odchodzi, poczucie pustki jest przeogromne – mówi prof. Giuseppe Zampino.

Przypomina on, że troska o takie dziecko wymaga wielkich poświęceń. Rodzice podejmują się tego z powodów religijnych, światopoglądowych, ale najsilniejszą motywacją okazuje się poczucie rodzicielstwa, świadomość, że opiekują się własnym dzieckiem. Prof. Zampino zwierzył się również, jak on sam traktuje dramat cierpienia u dzieci, z którym spotyka się na co dzień.

„Cierpienie dziecka to coś bardzo mocnego, trudniej je zaakceptować niż w przypadku dorosłego człowieka, ponieważ jest to o wiele bardziej wstrząsające. Kim jest ostatecznie takie dziecko, które cierpi jak ta Angelica. To cierpienie ma swój początek już w pierwszych chwilach jej istnienia. To dziecko od początku istnieje w takiej postaci, że nie będzie mogło decydować o swej przyszłości. Ta patologia nie pozwala mu stać się w przyszłości kimś wielkim, świętym czy naukowcem, przestępcą czy zwykłym człowiekiem. Odebrano mu tę możliwość wyboru. Pojawia się więc pytanie: «o co tu chodzi, jaki sens może mieć to wszystko?». Ja myślę, że z punktu widzenia antropologicznego i teologicznego, znaczenie dziecka z dużym upośledzeniem, takim, jakie miała Angelica, polega na świętości. Moim zdaniem te dzieci są prawdziwymi, żywymi świętymi, ponieważ są najbliżej krzyża Chrystusa, z najmniejszą winą i z największym cierpieniem. Myślę, że musimy w nich widzieć świętych.“