Bo świat wciąż potrzebuje miłości – dwa oblicza życia zakonnego

20 lutego Kościół wspomina błogosławioną Amatę z Asyżu, klaryskę, która całkowicie oddała się modlitwie i pokucie. Choć żyła w XIII wieku, jej przykład nadal inspiruje.

Dwie formy życia zakonnego – mniszki klauzurowe, jak bł. Amata, oraz siostry apostolskie, jak bł. Franciszka Siedliska – to żywe świadectwo Bożej miłości, która niezmiennie towarzyszy światu.

Od cichej modlitwy w ukryciu po aktywną służbę rodzinom i młodzieży – te dwa nurty, szczególnie rozwijane od XIX wieku, przypominają, że życie konsekrowane odpowiada na różne potrzeby współczesności.

Błogosławiona Amata – modlitwa, która podtrzymuje świat

Amata z Asyżu, klaryska, była jedną z tych, które wybrały życie w ciszy i skupieniu. Dziś wielu zastanawia się, czy takie powołanie ma jeszcze sens. W czasach, gdy świat tonie w hałasie i pośpiechu, siostry klauzurowe, oddane nieustannej modlitwie, są wiernym głosem Bożej miłości.

Modlitwa od wieków podtrzymuje Kościół – tak było w czasach św. Franciszka i św. Klary i tak jest dziś. Bóg działa przez ciche siostry, które w klasztorach, kaplicach i celach zakonnych codziennie wstawiają się za światem. Gdy ludzkość gubi się w chaosie, brakuje pokoju, a człowiek szuka sensu, to właśnie takie osoby jak błogosławiona Amata – choć niewidoczne – stają się filarem Kościoła, przypominając, że prawdziwa siła rodzi się z pokornej ufności w Bożą Opatrzność.

W dwóch drogach – kontemplacja i służba

Kilkaset lat później zyskała na znaczeniu inna forma życia zakonnego – aktywna służba w świecie. Wiele świętych założycielek i założycieli odczytywało powołanie zakonne właśnie w ten sposób. Jedną z nich była błogosławiona Franciszka Siedliska, założycielka sióstr nazaretanek, która swój charyzmat odnalazła w służbie rodzinom oraz wychowaniu dzieci i młodzieży.

Choć błogosławioną Amatę i błogosławioną Franciszkę dzielił czas oraz forma życia, łączyło je jedno: całkowite zawierzenie Bogu i gotowość do realizacji Jego woli.

Błogosławiona Amata i błogosławiona Franciszka Siedliska ukazują dwie drogi życia zakonnego. Jedne siostry wybierają klauzurę, poświęcając się modlitwie, inne wychodzą do świata, by pomagać, uczyć i wspierać potrzebujących. Tworzą szkoły, internaty, domy pomocy. Obie drogi pokazują, że Bogu potrzebne są zarówno ciche głosy modlitwy, jak i konkretne czyny miłości.

W czym są potrzebne Bogu?

Błogosławiona Amata i błogosławiona Franciszka Siedliska ukazują dwa wymiary życia konsekrowanego: kontemplację i służbę. Oba wymiary są obecne w każdej formie życia zakonnego, ale inne są akcenty. Jedne siostry wybierają klauzurę, oddając się głównie modlitwie i wypraszaniu łask dla świata, inne działają wśród ludzi – ucząc, pomagając i niosąc pocieszenie.

Bóg działa przez siostry zakonne na wiele sposobów. Jedne w ciszy klasztoru trwają na modlitwie, inne służą w szkołach, szpitalach i domach opieki, wspierając najbardziej potrzebujących. Są także te, które głoszą Ewangelię w mediach i na misjach, przypominając, że Boża miłość przekracza wszelkie cierpienie i samotność.

Obecność sióstr zakonnych to przedłużenie Bożej troski o człowieka. Często to one jako pierwsze przytulają porzucone dzieci, opatrują rany chorych, pocieszają samotnych i przywracają nadzieję tym, którzy ją utracili.

Świadectwo, które trwa

Bł. Amata z Asyżu i bł. Franciszka Siedliska przypominają, że w każdej epoce Bóg powołuje ludzi do szczególnej misji. Każda z nich, na swój sposób, odpowiedziała na Jego wezwanie, zostawiając po sobie światło, które nie gaśnie.

Dziś ich duchowe dziedzictwo jest nadal żywe. Siostry klaryski kontynuują cichą modlitwę, a nazaretanki wciąż służą dzieciom, rodzinom i potrzebującym. Są potrzebne Bogu, bo świat wciąż potrzebuje miłości, która nie oczekuje niczego w zamian.

Źródło: Sisters News Service

Dziękujemy za przeczytanie artykułu. Jeśli chcesz wesprzeć naszą działalność, możesz to zrobić tutaj.