Od Islandii po Kazachstan. Zakonnicy i siostry zakonne w służbie Polakom mieszkającym za granicą

Wśród zgromadzeń szczególnie dedykowanych Polonii wyjątkowe miejsce zajmuje Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej, którego członkowie potocznie nazywani są chrystusowcami. Zgromadzenie powstało 8 września 1932 r. z inicjatywy kard. Augusta Hlonda, Prymasa Polski, przy znacznym współudziale ks. Ignacego Posadzego. W 1933 r. po raz pierwszy ukazał się dwumiesięcznik poświęcony duszpasterstwu wśród Polaków na wychodźstwie pt. „Głos Seminarium Zagranicznego". W 1937 r. chrystusowcy udali się do pracy poza granicami ojczyzny, do Paryża i Londynu, a rok później do Estonii.

W czasie II wojny światowej chrystusowcy działali konspiracyjnie na terenie Niemiec jako robotnicy, służąc osobom wywiezionym na przymusowe roboty.

Po wojnie nie było łatwo dostać się do pracy zagranicę, ale chrystusowcy o takie prawo się ubiegali, często skutecznie mimo poważnych trudności. Po „odwilży" w 1957 r. było z tym już nieco łatwiej. W 1976 r. zgromadzenie miało już 84 placówki poza granicami Polski.

W 2011 r. działało w 6 prowincjach zagranicznych na wielu placówkach, w 20 krajach świata, w tym we Francji.

Inicjatywa kard. Hlonda

Wspólnotą związaną z chrystusowcami jest Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej, które zrodziło się również z inspiracji kard. Augusta Hlonda, za sprawą o. Ignacego Posadzego. 21 listopada 1959 r. zostało erygowane na prawie diecezjalnym.

Przed długi czas nie była możliwa praca sióstr misjonarek poza granicami Polski. Zakonne marzenie udało się zrealizować 25 lipca 1978 r. Trzy siostry udały się do pracy wśród Polonii w Los Angeles. Stopniowo zgromadzenie rozpoczynało posługę w wielu zakątkach świata: Wielkiej Brytanii, Niemczech, Brazylii, na Białorusi, w Australii, Kanadzie, we Włoszech, na Węgrzech, w Belgii, Grecji i Islandii.

24 listopada 1996 r., w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, Kongregacja wydała dekret, zgromadzenie zostało zatwierdzone na prawie papieskim.

Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu powstało w Rzymie w 1875 r. z inicjatywy Franciszki Siedliskiej (s. Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza). Po 10 latach istnienia zgromadzenia pojawiło się zaproszenie do pracy wśród Polonii, na co założycielka odpowiedziała pozytywnie. Siostry rozpoczęły pracę w Chicago, z czasem także wśród przedstawicieli innych narodowości w Ameryce.

W 1891 r. siostry z tego zgromadzenia udały się też do Paryża, a w 1895 r. zainaugurowano ich działalność w Londynie, co dało początek Polskiej Misji Katolickiej w Anglii.

Na tych placówkach siostry nazaretanki pracowały nie tylko dla Polaków, ale również swoją opieką obejmowały przedstawicieli innych nacji.

Nazaretanki stopniowo wyruszały na placówki w innych zakątkach świata, w krajach takich jak: m.in. Australia, Białoruś, Filipiny, Hiszpania, Izrael, Kazachstan, Włochy, Rosja, Ukraina.

Za Chrystusa i Kościół

Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej (znane jako serafitki) istnieje od 1881 r. Powstało w Zakroczymiu z inicjatywy kapucyna bł. o. Honorata Koźmińskiego i bł. m. Małgorzaty Szewczyk. Celem nowo powstałej wspólnoty była praca na rzecz odrodzenia religijnego i moralnego narodu, przechodzącego przez mroczny czas zaborów.

Pomiędzy 1918 i 1939 r. zgromadzenie rozwijało się intensywnie w Polsce, a już po II wojnie światowej siostry wyjechały do posługi charytatywnej wśród biednych i chorych poza ojczyzną. Obecne były w takich krajach jak Algieria, Francja, Szwecja, USA, Włochy, Białoruś, Ukraina.

Siostry serafitki pracują nadal na rzecz osób niesamodzielnych, nieuleczalnie chorych, starszych i upośledzonych dzieci. Są m.in. katechetkami, pielęgniarkami, przedszkolankami, kancelistkami i organistkami.

Księża Marianie, a właściwie Zgromadzenie Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny zostało założone przez św. Stanisława od Jezusa i Maryi Papczyńskiego w Krakowie w 1670 r. Jego reforma nastąpiła w 1910 r. za sprawą bł. abp. Jerzego Matulewicza. Służą obecnie w wielu krajach świata. Zajmują się pracą m.in. parafialną, misyjną, w sanktuariach, duszpasterstwie specjalistycznym, edukacji, nauce, wydawnictwach. Wszystko czynią w myśl swojej dewizy: za Chrystusa i Kościół.

Apostoł emigracji 

Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej to jedna z czterech gałęzi Sióstr Służebniczek NMP. Korzenie wspólnoty sięgają ziemi wielkopolskiej, dnia 3 maja 1850 r. i bł. Edmunda Bojanowskiego – założyciela. W wyniku nieprzychylnej polityki zaborców od 1891 r. służebniczki przebywające w Dębicy stały się samodzielną gałęzią – Służebniczkami Dębickimi. W czasie I wojny światowej wiele sióstr pracowało jako wykwalifikowane pielęgniarki w szpitalach wojskowych, m.in. w Wiedniu. Oprócz pracy pielęgniarskiej, siostry prowadziły tam kuchnie ludowe i ochronkę dla dzieci przy Domu Polskim.

Pierwsza zagraniczna placówka sióstr służebniczek została otworzona w Danii w 1971 r. Potem powstawały kolejne: we Włoszech, Niemczech, na Białorusi, w Rosji, Boliwii.

Z „apostołem emigracji" w Paryżu Bogdanem Jańskim wiążą się początki Zgromadzenia Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa.

17 lutego 1836 r., Jański i jego towarzysze w jednej z paryskich kamienic rozpoczęli wspólnotowe życie, co uznaje się za początek zgromadzenia. Troszczyli się o ubogich emigrantów. Następnie członkowie nowo powstającego zgromadzenia trafili do Rzymu. Przełożonym został ks. Piotr Semenenko, który dużą wagę przykładał do działalności pisarskiej, kaznodziejskiej i wychowawczej wśród młodzieży na ziemiach polskich i zagranicą. Młode zgromadzenie poświęciło się pracy nad duchowym odrodzeniem rodaków. Księża zmartwychwstańcy poza Francją i Włochami trafili m.in. też do Bułgarii oraz Kanady i USA.

Źródło: polskifr.fr
Dziękujemy za przeczytanie artykułu. Jeśli chcesz wesprzeć naszą działalność, możesz to zrobić tutaj.