Leon XIV o Kościele synodalnym w duchu św. Augustyna: prawdy musimy szukać pokornie i szukać jej razem

Na wstępie Ojciec Święty przypomniał, że Kościół jest widzialnym znakiem jedności między Bogiem a ludzkością. W tej perspektywie zaznaczył, że zespoły synodalne i organy uczestnictwa wyrażają, iż relacje w Kościele odpowiadają logice miłości.

„Nikt nie jest powołany do rozkazywania, wszyscy są powołani do służenia; nikt nie może narzucać swoich idei, wszyscy musimy wzajemnie siebie słuchać; nikt nie jest wykluczony, wszyscy jesteśmy powołani do uczestnictwa; nikt nie posiada całej prawdy, wszyscy musimy szukać jej pokornie i szukać jej razem” – powiedział Leon XIV. Dodał, iż podążanie razem oznacza budowanie jedności.

Następnie papież nawiązał do czytanego dziś fragmentu Ewangelii o modlitwie faryzeusza i celnika (Łk 18, 9-14). Podkreślając pychę faryzeusza, zauważył, że może mieć też ona miejsce we wspólnocie chrześcijańskiej. „Dzieje się tak, gdy «ja» przeważa nad «my», rodząc osobowości, które uniemożliwiają autentyczne i braterskie relacje; gdy roszczenie bycia lepszym od innych – jak to czyni faryzeusz wobec celnika – stwarza podziały i zamienia wspólnotę w miejsce osądzające i wykluczające; gdy wykorzystuje się swoją rolę, aby sprawować władzę i zajmować miejsca” – wskazał Ojciec Święty. Zachęcił, by naśladować celnika i uznać, że potrzebujemy Boga i potrzebujemy siebie nawzajem, ćwicząc się we wzajemnej miłości, wzajemnym słuchaniu, radości wspólnego podążania.

„Pomóżcie nam zrozumieć, że w Kościele, przed wszelkimi różnicami płci i ról, jesteśmy wezwani do wspólnego podążania w poszukiwaniu Boga, odrzucając klerykalizm i chełpliwość, aby przyoblec się w uczucia Chrystusa; pomóżcie nam poszerzyć przestrzeń eklezjalną, aby stała się ona kolegialna i gościnna” – prosił Leon XIV. Zaznaczył, iż bycie Kościołem synodalnym oznacza uznanie, że prawdy się nie posiada, ale szuka się jej wspólnie.

Papież zaapelował do zgromadzonych, aby marzyć i budować Kościół pokorny. Kościół, który pochyla się, by umywać stopy ludzkości; staje się miejscem gościnnym dla wszystkich, trwa w słuchaniu Boga, aby w ten sam sposób móc słuchać wszystkich. „Starajmy się budować Kościół w pełni synodalny, w pełni posługujący, całkowicie pociągnięty przez Chrystusa, a zatem nastawiony na służbę światu” – zachęcił Ojciec Święty.

Na zakończenie Leon XIV modlił się: „Niech Pan udzieli nam tej łaski: abyśmy byli zakorzenieni w miłości Boga, by żyć we wspólnocie między sobą. I abyśmy jako Kościół byli świadkami jedności i miłości”.

Nie sposób nie odczytać w tym przesłaniu myśli zaczerpniętych ze św. Augustyna, dla którego wspólnota jest nie tylko środowiskiem, ale także narzędziem i znakiem poszukiwania prawdy. To we wspólnocie człowiek otwiera się na Boga, a poprzez miłość i dialog może dojść do poznania, że Prawda to sam Chrystus: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14,6). Wspólnota uczy pokory wobec prawdy. Nikt nie ma jej na własność – wszyscy razem są pielgrzymami w drodze do pełni poznania. Wspólne słuchanie Słowa, modlitwa i dzielenie się doświadczeniem są formami uczestnictwa w Prawdzie.

W „Wyznaniach” Augustyn opisuje, jak jego własne poszukiwanie prawdy prowadziło przez różne wspólnoty: manichejczyków, przyjaciół filozofów, a w końcu wspólnotę chrześcijan. To właśnie dzięki relacjom i wspólnemu poszukiwaniu odkrywał, że prawda nie jest jedynie ideą, ale Osobą – Bogiem.

Św. Augustyn odkrył także, że wspólnota jest prawdziwa tylko wtedy, gdy łączy ją caritas – miłość, która jednoczy ludzi w drodze ku prawdzie. Augustyn pisze w „De civitate Dei”, że społeczeństwo oparte na miłości własnej prowadzi do rozproszenia, a oparte na miłości Boga – do jedności i poznania prawdy. 

W tym rozumieniu Kościół synodalny, to Kościół, który razem, pokornie, we wzajemnej miłości szuka prawdy, którą jest Jezus.

 Dziękujemy za przeczytanie artykułu. Jeśli chcesz wesprzeć naszą działalność, możesz to zrobić tutaj.