Kard. Paul Josef Cordes

Biogram kard. Paula J. Cordesa, mianowanego kardynałem 24.10.2008

Kard. Paul Josef Cordes, przewodniczący Papieskiej Rady «Cor Unum», urodził się w Kirchhunden, w archidiecezji Paderborn (Niemcy) 5 września 1934 r.

Po ukończeniu szkoły rozpoczął studia medyczne, z których zrezygnował w 1956 r., by wstąpić do seminarium duchownego w Paderborn. Święcenia kapłańskie przyjął 21 grudnia 1961 r. Po okresie pracy duszpasterskiej w kilku parafiach diecezji, w 1969 r. zaczął studiować teologię dogmatyczną na Uniwersytecie w Moguncji.

W 1972 r. kard. Julius Döpfner, ówczesny przewodniczący Konferencji Episkopatu Niemiec, mianował go sekretarzem Komisji Duszpasterskiej tej Konferencji. Zaczął wówczas współpracować ze stowarzyszeniami, ruchami i różnymi instytucjami kościelnymi w Niemczech. Doświadczenie to wykorzystał podczas Synodu diecezji RFN (1972-1975).

27 października 1975 r. Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym (tyt. Naisso) w Paderborn. Święcenia biskupie przyjął 1 lutego 1976 r. W 1980 r. Jan Paweł II mianował go wiceprzewodniczącym Papieskiej Rady ds. Świeckich. Został również konsultorem innych dykasterii Kurii. Papież powierzył mu ad personam pieczę nad apostolatem International Catholic Charismatic Renewal Office (Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej) i Drogi Neokatechumenalnej. Funkcję tę pełnił do grudnia 1995 r. Był inicjatorem powstania Międzynarodowego Ośrodka Młodzieżowego San Lorenzo w Rzymie, otwartego 13 marca 1983 r. Właśnie podczas spotkania w tym ośrodku — z okazji obchodów nadzwyczajnego Roku Świętego 1983 — zrodziła się idea zorganizowania światowego spotkania młodzieży. Spotkanie to odbyło się w Niedzielę Palmową 1984 r. i w praktyce stało się początkiem Światowych Dni Młodzieży.

2 grudnia 1995 r. został podniesiony do godności arcybiskupa i mianowany przewodniczącym Papieskiej Rady «Cor Unum».

Jako wysłannik papieski wielokrotnie udawał się do krajów dotkniętych kataklizmami czy konfliktami zbrojnymi.

Jest autorem wielu publikacji, powstałych dzięki znajomości nowych ruchów i wspólnot kościelnych. Niektóre z nich zostały przetłumaczone również na język polski: Czynne uczestnictwo w Eucharystii. Sprawowanie Eucharystii w małych wspólnotach (1996); Znaki nadziei (1998); Zagubione ojcostwo (2002).

opr. mg/mg

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama