Kardynałowie Kościoła Katolickiego

Krótkie biografie 20 kardynałów kreowanych na konsystorzu 21.02.1998

Poniżej podano biografie 20 kardynałów kreowanych na konsystorzu 21.02.1998 (w porządku alfabetycznym)

Kard. Aloysius Matthew Ambrozic	Arcybiskup Toronto, urodził się 27 stycznia 1930 r. w Gabrje w Słowenii. W 1945 r. jego rodzina wyemigrowała najpierw do Austrii, a po trzech latach przeniosła się do Kanady. 4 czerwca 1955 r., po ukończeniu seminarium św. Augustyna w Toronto, przyjął święcenia kapłańskie. Po dwóch latach wyjechał na studia do Rzymu, gdzie uzyskał doktorat z teologii na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu Angelicum i z nauk biblijnych w Papieskim Instytucie Biblijnym. W latach 1960-1967 wykładał nauki biblijne w seminarium św. Augustyna w Toronto. Następnie kontynuował w Niemczech studia teologiczne zakończone doktoratem, który uzyskał na uniwersytecie w Würzburgu. Od 1970 do 1976 r. wykładał egzegezę Nowego Testamentu w Studium Teologicznym w Toronto oraz piastował stanowisko prefekta ds. studiów w seminarium św. Augustyna. W 1976 r. został mianowany biskupem pomocniczym Toronto. Sakrę biskupią otrzymał 27 maja 1976 r., a w 1986 r. objął urząd arcybiskupa koadiutora w tej archidiecezji. Ordynariuszem Toronto został w 1990 r. Stojąc na czele archidiecezji bardzo zróżnicowanej etnicznie (na jej terenie odprawia się Msze św. w 25 językach), zdobył bogate doświadczenie w pracy duszpasterskiej ze społecznościami imigranckimi. Jest członkiem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych, Kongregacji ds. Duchowieństwa i Papieskiej Rady ds. Kultury. W 1994 r. uczestniczył w Zgromadzeniu Synodu Biskupów poświęconym życiu konsekrowanemu. Wydał kilka książek o tematyce biblijnej, także w języku słoweńskim. Jest stałym współpracownikiem miesięcznika «The Catholic Register».
Kard. Lorenzo Antonetti	Przewodniczący Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej, urodził się 31 lipca 1922 r. w Romagnano Sesia we Włoszech. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 maja 1945 r. Studiował teologię na rzymskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu Angelicum, a następnie kontynuował studia na Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. Po wstąpieniu do korpusu dyplomatycznego Stolicy Apostolskiej pracował kolejno w Libanie, w Wenezueli, w watykańskim Sekretariacie Stanu, we Francji i w USA. 23 lutego 1968 r. został mianowany arcybiskupem tytularnym Roselle, a 12 maja tego samego roku otrzymał sakrę biskupią. W latach 1968-1973 był nuncjuszem apostolskim w Nikaragui i Hondurasie, a w latach 1973-1977 w Zairze. W 1977 r. powierzono mu stanowisko sekretarza Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej. W 1988 r. został mianowany nuncjuszem apostolskim we Francji i pełnił tę funkcję aż do 1995 r. Od czerwca tego roku do chwili obecnej był proprzewodniczącym Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej. Jest członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego.
Kard. Serafim Fernandes de Araújo	Arcybiskup Belo Horizonte, urodził się 13 sierpnia 1924 r. w Minas Novas w diecezji Araçuaí w Brazylii. 12 marca 1949 r. otrzymał święcenia kapłańskie w Rzymie, gdzie studiował teologię i prawo kanoniczne na Uniwersytecie Gregoriańskim, uzyskując doktorat z tych dyscyplin. Po powrocie do rodzinnej diecezji pracował jako proboszcz oraz wykładał prawo kanoniczne w tamtejszym seminarium duchownym. Kierował również urzędem katechetycznym i był wykładowcą religii w miejscowym seminarium nauczycielskim. W 1959 r. został mianowany biskupem pomocniczym Belo Horizonte. 7 maja tegoż roku przyjął sakrę biskupią. Od 1982 r. był arcybiskupem koadiutorem, a w 1986 r. objął rządy diecezją jako trzeci z kolei arcybiskup od jej założenia. Polem jego szczególnej troski duszpasterskiej była oświata i środki społecznego przekazu. W 1992 r. Jan Paweł II mianował go jednym z trzech przewodniczących IV Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej, która zebrała się w Santo Domingo.
Kard. Jean Balland	Arcybiskup Lyonu, urodził się 26 lipca 1934 r. w Bué we Francji. Po ukończeniu studiów teologicznych na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie otrzymał święcenia kapłańskie 3 września 1961 r. Następnie studiował filozofię na paryskiej Sorbonie, a w kolejnych latach wykładał w seminariach w Bourges, Tours i Poitiers oraz pracował jako duszpasterz. Pełnił m.in. funkcję wikariusza generalnego Bourges. 6 listopada 1982 r. został mianowany biskupem Dijon; sakrę biskupią otrzymał 12 grudnia tegoż roku. W 1988 r. objął rządy archidiecezją w Reims. W 1995 r. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem Lyonu. Był członkiem Kongregacji ds. Biskupów oraz licznych komisji Konferencji Episkopatu Francji. Kongregacja ds. Wychowania Katolickiego powierzyła mu w latach 1992-1994 odpowiedzialną funkcję wizytatora apostolskiego dla seminariów duchownych we Francji. 1 marca 1998 r., po powrocie z Konsystorza w Rzymie, kard. Balland zmarł.
Kard. Alberto Bovone	Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, urodził się 11 czerwca 1922 r. we Frugarolo we Włoszech. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 maja 1945 r. Studiował prawo kanoniczne na rzymskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu Angelicum, gdzie uzyskał doktorat. W 1951 r. rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej w Kongregacji ds. Soboru (obecnie Kongregacji ds. Duchowieństwa). Pełnił funkcję sekretarza specjalnego Synodu Biskupów w 1971 r., który obradował na temat posługi kapłańskiej. W 1973 r. został mianowany podsekretarzem Kongregacji Nauki Wiary, a w 1984 r. sekretarzem tej dykasterii, otrzymując jednocześnie godność arcybiskupa tytularnego Cesarea di Numidia. Sakrę biskupią otrzymał 12 maja 1984 r. z rąk kard. Josepha Ratzingera. W 1995 r. został mianowany proprefektem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
Kard. Norberto Rivera Carrera	Arcybiskup Meksyku, urodził się 6 czerwca 1942 r. w La Purísima w Meksyku. Po ukończeniu seminarium w Durango, studiował teologię na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie 3 lipca 1966 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Po powrocie do macierzystej diecezji był wikariuszem oraz wykładowcą teologii dogmatycznej w wyższym seminarium duchownym, w którym pełnił też obowiązki prefekta. W 1982 r. objął stanowisko profesora eklezjologii na Papieskim Uniwersytecie w Meksyku. 5 listopada 1985 r. został mianowany biskupem Tehuacán. Sakrę biskupią otrzymał 21 grudnia tego samego roku. W latach 1989-1995 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Rodziny Episkopatu Meksyku. W latach 1993-1995 był przewodniczącym Sekcji ds. Rodziny Rady Episkopatów Ameryki Łacińskiej (CELAM). W 1995 r. został wyniesiony do godności arcybiskupa stolicy Meksyku. Jest także członkiem Papieskiej Rady ds. Rodziny i wizytatorem apostolskim seminariów duchownych.
Kard. Giovanni Cheli	Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych, urodził się 4 października 1918 r. w Turynie we Włoszech. 21 czerwca 1942 r. otrzymał święcenia kapłańskie i został inkardynowany do diecezji Asti. Uczył w tamtejszym seminarium duchownym i był kapelanem młodzieżowego oddziału Akcji Katolickiej. Po studiach specjalistycznych zakończonych licencjatem z teologii i doktoratem z prawa kanonicznego rozpoczął służbę w korpusie dyplomatycznym Stolicy Apostolskiej. Pracował w nuncjaturach w Gwatemali, Hiszpanii i Włoszech. W 1967 r. podjął pracę w Radzie Publicznych Spraw Kościoła. W 1973 r. został mianowany stałym obserwatorem z ramienia Stolicy Apostolskiej przy ONZ. 16 września 1978 r., mianowany arcybiskupem tytularnym Santa Giusta, otrzymał sakrę biskupią. Po 13 latach pracy w Nowym Jorku objął urząd wiceprzewodniczącego Papieskiej Komisji ds. Emigracji i Turystyki, która po reorganizacji Kurii Rzymskiej w 1988 r. została przekształcona w Papieską Radę ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych.
Kard. Francesco Colasuonno	Nuncjusz apostolski we Włoszech, urodził się 2 stycznia 1925 r. w Grumo Appula we Włoszech. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 września 1947 r. Studiował teologię i prawo kanoniczne w Rzymie. Rozpoczął pracę jako wykładowca w wyższym seminarium duchownym archidiecezji Bari i nauczyciel w liceum. W 1958 r. wstąpił do korpusu dyplomatycznego Stolicy Apostolskiej. Najpierw pracował w Sekretariacie Stanu w Sekcji Nadzwyczajnych Spraw Kościoła, a potem na placówkach w USA, Indiach i na Tajwanie. W 1974 r. został mianowany arcybiskupem tytularnym Tronto i pierwszym apostolskim delegatem w Mozambiku. Sakrę biskupią przyjął 9 lutego 1975 r. W 1981 r. jako pronuncjusz udał się do Zimbabwe, a w 1985 r. objął to samo stanowisko w Jugosławii. Od 1986 r. stał na czele watykańskiej delegacji do stałych kontaktów roboczych z rządem PRL. W latach 1990-1994 był reprezentantem (w randze nuncjusza) Stolicy Apostolskiej w Moskwie. W tym okresie przyczynił się do odrodzenia Kościoła katolickiego na terenach byłego Związku Radzieckiego, czego wyrazem było m.in. mianowanie przez Ojca Świętego administratorów apostolskich europejskiej części Rosji, Syberii i Kazachstanu. W 1994 r. objął urząd nuncjusza apostolskiego we Włoszech, a w następnym roku także w Republice San Marino.
Kard. Jorge Arturo Medina Estévez	Prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, urodził się 23 grudnia 1926 r. w Santiago de Chile. 12 czerwca 1954 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Po ukończeniu studiów teologicznych wykładał filozofię w seminarium duchownym i teologię na Katolickim Uniwersytecie Chilijskim, a od 1974 r. do 1985 r. pełnił funkcję wicekanclerza tej uczelni. Uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II jako ekspert. Był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej i Komitetu Redakcyjnego Katechizmu Kościoła Katolickiego. W 1984 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji Rancagua; sakrę biskupią otrzymał z rąk Jana Pawła II 6 stycznia 1985 r. W 1993 r. został mianowany ordynariuszem Valparaíso. W 1996 r. objął stanowisko proprefekta Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oraz otrzymał (19 września) godność arcybiskupią.
Kard. Francis Eugene George OMI	Arcybiskup Chicago, urodził się 16 stycznia 1937 r. w Chicago w USA (w historii tej archidiecezji jest pierwszym ordynariuszem pochodzącym z tego miasta). W 1957 r. wstąpił do Zgromadzenia Oblatów Misjonarzy Niepokalanej Maryi Panny. Po studiach teologicznych na uniwersytecie w Ottawie (Kanada) otrzymał święcenia kapłańskie 21 grudnia 1963 r. Kontynuował studia filozoficzne w Waszyngtonie i w Ottawie, a następnie uzyskał doktorat z teologii na uniwersytecie Urbanianum w Rzymie. Wykładał filozofię w seminarium oblatów w Pass Christian i na uniwersytetach w Nowym Orleanie (Luizjana) i w Omaha (Nebraska). W latach 1973-1974 był przełożonym Prowincji Środkowego Zachodu swojego zgromadzenia w St. Paul (Minnesota), a następnie wikariuszem generalnym zakonu oblatów w Rzymie (1974-1986). Pracował także w Centrum Studiów Wiary i Kultury w Cambridge (Massachusetts). 10 lipca 1990 r. został mianowany biskupem diecezji Yakima w stanie Waszyngton. Sakrę biskupią otrzymał 21 września 1990 r. W 1996 r. objął stolicę arcybiskupią Portland w Oregonie. W niecały rok później Jan Paweł II mianował go arcybiskupem Chicago, gdzie otworzył się wakans po śmierci kard. Josepha Bernardina. Od 1990 r. jest moderatorem z ramienia Episkopatu i członkiem rady Krajowego Biura Katolickiego ds. Osób Niepełnosprawnych (sam cierpi na niedowład nóg po przebytej w dzieciństwie chorobie Heinego-Medina). Pełni funkcję honorowego kapelana Zakonu Kawalerów Maltańskich, jest też członkiem Zakonu Grobu Świętego. W listopadzie 1997 r. brał udział w Specjalnym Zgromadzeniu Synodu Biskupów poświęconym Ameryce.
Kard. Salvatore de Giorgi	Arcybiskup Palermo, urodził się 6 września 1930 r. w Vernole we włoskim regionie Apulia. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1953 r. z rąk biskupa diecezji Lecce, którego sekretarzem był przez następnych pięć lat. W 1958 r. został proboszczem parafii Matki Bożej Łaskawej w Lecce. Kierował diecezjalnym oddziałem Związku Nauczycieli wchodzącego w skład Akcji Katolickiej. Był również dyrektorem diecezjalnego Centrum Duszpasterskiego. Paweł VI mianował go w 1973 r. biskupem tytularnym Tulany i biskupem pomocniczym Orii (sakrę biskupią otrzymał 27 grudnia tegoż roku). W 1978 r. objął rządy diecezji Oria jako jej ordynariusz. W 1981 r. został przeniesiony na stolicę arcybiskupią w Foggi (od 1986 r. Foggia-Bovino), a w 1987 r. objął Kościół metropolitalny w Tarencie. Mianowany w 1990 r. asystentem kościelnym włoskiej Akcji Katolickiej, zrezygnował z rządów tą diecezją. W 1996 r. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem Palermo, po czym wybrano go przewodniczącym Konferencji Episkopatu Sycylii.
Kard. Darío Castrillón Hoyos	Prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa, urodził się 4 lipca 1929 r. w Medellín w Kolumbii. Po otrzymaniu święceń kapłańskich 26 października 1952 r. kontynuował studia teologiczne na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał stopień doktora prawa kanonicznego. Po powrocie do kraju pracował jako wikariusz w dwóch parafiach wiejskich, a następnie pełnił funkcję dyrektora ruchu «Cursillos de Cristianidad» i delegata Akcji Katolickiej. Był później wykładowcą prawa kanonicznego oraz sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Kolumbii. W 1971 r. został mianowany biskupem koadiutorem Pereiry (sakrę biskupią otrzymał 18 lipca 1971 r.), a w 1976 r. ordynariuszem tej diecezji. W latach 1983-1987 był sekretarzem generalnym Rady Episkopatów Ameryki Łacińskiej (CELAM), a w latach 1987-1991 przewodniczącym tego zgromadzenia. W 1992 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą Bucaramangi, a w 1996 r. Papież powołał go na stanowisko proprefekta Kongregacji ds. Duchowieństwa.
Kard. Adam Kozłowiecki SJ	Urodził się 1 kwietnia 1911 r. w Hucie Komorowskiej koło Kolbuszowej. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 30 lipca 1929 r. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1937 r. w Lublinie. W latach 1939-1945 był więziony w Krakowie, Wiśniczu, Oświęcimiu i Dachau. W 1946 r. udał się na misje do Rodezji Północnej (obecnie Zambia). W 1955 r. został mianowany pierwszym biskupem Lusaki, a w 1959 r. podniesiony do godności arcybiskupa metropolity. Po rezygnacji z urzędu w 1969 r. pracuje jako zwykły misjonarz na różnych placówkach misyjnych. (Obszerny życiorys kard. Adama Kozłowieckiego zamieściliśmy w numerze 3/1998, s. 51-53).
Kard. Paul Shan Kuo-hsi SJ	Biskup Kaohsiung na Tajwanie, urodził się 2 grudnia 1923 r. w Puyang w Chinach. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Pekinie (1946 r.), gdzie złożył również pierwsze śluby zakonne. Filozofię i teologię studiował na Filipinach. Po otrzymaniu święceń kapłańskich 18 marca 1955 r. kontynuował studia teologiczne na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Następnie był dyrektorem chińskiego oddziału Szkoły Najświętszego Serca Jezusa w Cebu City (Filipiny) oraz socjuszem magistra nowicjatu w Thu-duc w Wietnamie. W latach 1963-1970 był magistrem nowicjatu jezuickiego i rektorem wspólnoty «Manresa House» w Changhua na Tajwanie, a w okresie 1970-1976 rektorem gimnazjum św. Ignacego w Tajpej. W 1976 r. Ojciec Święty mianował go wikariuszem biskupim w tym mieście. W 1979 r. został mianowany biskupem Hualien. Sakrę biskupią otrzymał 14 lutego 1980 r. W 1991 r. objął rządy diecezją Kaohsiung. Przez trzy kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Regionalnej Konferencji Episkopatu Chin. Jest członkiem kilku dykasterii Kurii Rzymskiej: Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego, Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu oraz Komitetu Przygotowawczego Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Azji; został mianowany relatorem generalnym tego Zgromadzenia. Jest promotorem kontaktów międzyreligijnych, piastuje m.in. funkcję przewodniczącego stowarzyszenia, które rozwija kontakty między religiami chińskimi.
Kard. Dino Monduzzi	Były prefekt Domu Papieskiego, urodził się 2 kwietnia 1922 r. w Brisighelli we Włoszech. Po studiach w diecezjalnym seminarium duchownym w Faenzy otrzymał święcenia kapłańskie 22 lipca 1945 r. Następnie studiował prawo kanoniczne i cywilne na Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Kierował działalnością społeczną Akcji Katolickiej w Kalabrii i na Sardynii. Pracował też w Agencji Reformy Rolnej w Fucino. W 1959 r. został sekretarzem w urzędzie Mistrza Domu Papieskiego. W wyniku reformy Kurii Rzymskiej, dokonanej w 1967 r. przez Pawła VI, nazwa piastowanego przez niego urzędu została zmieniona na: sekretarz i regent Pałacu Apostolskiego. 18 grudnia 1986 r. Jan Paweł II mianował go biskupem tytularnym Capri i prefektem Domu Papieskiego. Sakrę biskupią otrzymał 6 stycznia 1987 r. Uczestniczył w organizowaniu 130 pozarzymskich podróży papieskich i 286 wizyt duszpasterskich w rzymskich parafiach.
Kard. Polycarp Pengo	Arcybiskup Dar es-Salaam, urodził się 5 sierpnia 1944 r. w Mwazye w Tanzanii. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 czerwca 1971 r. w diecezji Sumbawanga po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w wyższym seminarium duchownym w Kipalalpala. Przez następne dwa lata pracował jako sekretarz miejscowego biskupa, a potem studiował teologię moralną na rzymskim Uniwersytecie Laterańskim. Po powrocie do Kipalalpala wykładał w tamtejszym seminarium, a w latach 1978-1983 był rektorem wyższego seminarium duchownego w Segerea. Pod koniec 1983 r. został mianowany biskupem Nachingwea. Sakrę biskupią otrzymał 6 stycznia 1984 r. W latach 1986-1990 był ordynariuszem nowo utworzonej diecezji Tunduru-Masasi, a w 1990 r. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem koadiutorem Dar es-Salaam. Rządy tą diecezją objął w 1992 r. po rezygnacji kard. Laureana Rugambwy.
Kard. Christoph Schönborn OP	Arcybiskup Wiednia, urodził się 22 stycznia 1945 r. w miejscowości Skalsko, leżącej na terenie dzisiejszych Czech. W 1963 r. wstąpił do zakonu dominikanów. Studiował teologię w Le Saulchoir, filozofię i psychologię na Uniwersytecie Wiedeńskim, chrześcijaństwo słowiańskie i bizantyjskie na paryskiej Sorbonie oraz teologię w Instytucie Katolickim w Paryżu. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 grudnia 1970 r. Był duszpasterzem akademickim w Grazu, wykładał dogmatykę i teologię wschodniochrześcijańską na uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii. Był członkiem Komisji Teologicznej Konferencji Episkopatu Szwajcarii, Szwajcarskiej Komisji ds. Dialogu między Kościołem Prawosławnym i Katolickim, Szwajcarskiej Komisji ds. Dialogu między Katolikami i Innymi Chrześcijanami, Międzynarodowej Komisji Teologów i Fundacji «Pro Oriente». Od 1980 r. jest również członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej. W latach 1987-1992 był sekretarzem Komisji Redakcyjnej Katechizmu Kościoła Katolickiego. 11 lipca 1991 r. został mianowany biskupem pomocniczym Wiednia (tyt. Sutri). Sakrę biskupią otrzymał 29 września, a w kwietniu 1995 r. został arcybiskupem koadiutorem tego miasta. We wrześniu 1995 r. przejął obowiązki arcybiskupa. W 1996 r. głosił w Watykanie rekolekcje wielkopostne. Jest autorem licznych publikacji naukowych, m.in. z dziedziny teologii ikony, oraz kilku książek poświęconych Katechizmowi Kościoła Katolickiego.
Kard. James Francis Stafford	Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich, urodził się 26 lipca 1932 r. w Baltimore w USA. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 grudnia 1957 r. po ukończeniu studiów w Rzymie. Po powrocie do diecezji przez pewien czas pracował jako wikariusz w kilku parafiach. W 1976 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji Baltimore. Sakrę biskupią otrzymał 29 lutego 1976 r. W latach 1982-1986 był ordynariuszem diecezji Memphis, a w 1986 r. objął stolicę arcybiskupią w Denver. Jako ordynariusz tej diecezji był gospodarzem VIII Światowego Dnia Młodzieży, pełnił również funkcję przewodniczącego Komisji Episkopatu Stanów Zjednoczonych ds. Ekumenizmu i Dialogu Międzyreligijnego oraz Komisji ds. Małżeństwa i Życia Rodzinnego, był także członkiem Komisji Episkopatu ds. Nauki Wiary. W 1996 r. Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Świeckich.
Kard. Dionigi Tettamanzi	Arcybiskup Genui, urodził się 14 marca 1934 r. w Renate we Włoszech. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1957 r., po czym kontynuował studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał stopień doktora teologii. Przez ponad 20 lat wykładał teologię fundamentalną w wyższym seminarium duchownym w Venegono Inferiore i teologię pastoralną w Instytucie Kapłańskim Maryi Niepokalanie Poczętej oraz w Lombardzkim Instytucie Regionalnym Studiów Duszpasterskich w Mediolanie. W latach 1987-1989 był rektorem Kolegium Lombardzkiego w Rzymie. W 1989 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą Ancona-Osimo i 23 września tego roku otrzymał sakrę biskupią. W tym czasie był także przewodniczącym Komisji Episkopatu Włoch ds. Rodziny. W 1991 r., po wyborze na stanowisko sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Włoch, zrezygnował z urzędu ordynariusza archidiecezji Ancona-Osimo. Jest członkiem i konsultorem licznych dykasterii Kurii Rzymskiej. W 1995 r. Ojciec Święty mianował go arcybiskupem metropolitą Genui. W tym samym roku objął stanowisko wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Włoch.
Kard. Antonio María Rouco Varela	Arcybiskup Madrytu, urodził się 24 sierpnia 1936 r. w Villalba w Hiszpanii. Po ukończeniu studiów teologicznych na Papieskim Uniwersytecie w Salamance przyjął święcenia kapłańskie 28 marca 1959 r. Następnie studiował w Monachium prawo kanoniczne i uzyskał doktorat na podstawie pracy na temat relacji między państwem a Kościołem w Hiszpanii w XVI w. Po powrocie do kraju wykładał teologię i prawo kanoniczne w seminarium duchownym w Montońedo oraz na uniwersytetach w Monachium i w Salamance. Od 1973 r. jest konsultorem Kongregacji ds. Duchowieństwa. W 1976 r. został mianowany biskupem pomocniczym Santiago de Compostela (sakrę biskupią otrzymał 31 października 1976 r.), a w 1984 r. ordynariuszem tej archidiecezji, która w sierpniu 1989 r. gościła uczestników IV Światowego Dnia Młodzieży. Od czerwca 1994 r. jest członkiem Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego. 28 lipca 1994 r. Jan Paweł II mianował go arcybiskupem Madrytu.