Mieć czy być?

Każdy człowiek zdrowy na umyœle odpowie na to pytanie jednoznacznie, że lepiej być niż tylko mieć. Jednakże w życiu nie zawsze jest tak jak podpowiada nam trzeŸwe myœlenie, bo właœnie to, co nazywamy — mieć, przesłania nam to, co nazywamy — być.

Na poczštku tego krótkiego rozważania trzeba odpowiedzieć na pytanie, co to znaczy - mieć, a co — być? Otóż, mieć, kojarzy się z tym co posiadamy, z wszelkimi materialnymi dobrami, jak: dom, samochód, pienišdze. Także do — mieć, można zaliczyć posiadanie: rodziny, przyjaciół, znajomych, wiedzy, aczkolwiek to posiadanie ma już cechy duchowe. Natomiast — być, to sprawa jakby wyższego rzędu. Do być, zaliczamy to, kim człowiek jest i jaki jest. Zatem być to sprawa duchowa, bo upodmiotawia nas, sprawia że stajemy się godni miana człowieka, a w przypadku chrzeœcijaństwa godni miana dziecka Bożego, a w konsekwencji dziedzica królestwa niebieskiego.

„Mieć” i „być” może istnieć wspólnie, albo też oddzielnie. Wspólnie występuje wówczas, kiedy człowiek dorasta do œwiadomoœci, kim jest i jaki powinien być, jednoczeœnie właœciwie używa tego, co nazywamy — mieć. Dobra materialne, a także duchowe nie przeszkadzajš mu w tym aby — być. Być człowiekiem dobrym, dobrodusznym, łagodnym, cierpliwym, pokornym, a przede wszystkim miłujšcym Boga i bliŸniego swego. Korzysta i  użycza swoich dóbr w taki sposób, że nie razi to innych, szczególnie tych, którzy tych dóbr nie posiadajš, a potrzebujš. Zatem nie przykłada do nich większej wagi, traktujšc dobra materialne tak, jak winno się je traktować, jako coœ co przemija i nie ma większej wartoœci o ile nie służy bliŸnim.

Oddzielnie istnieje „mieć” i „być” wówczas, kiedy człowiek zbyt dużš wagę przykłada do tego, aby coraz więcej posiadać dóbr doczesnych, a więc przemijajšcych. Nadmierne skupienie się na tym, co nazywamy — mieć, najczęœciej kończy się tym, że człowiek nie dorasta do tego, co nazywamy — być. Bywa też tak, że człowiek pod wpływem dóbr materialnych, choć wczeœniej był człowiekiem zacnym, zaczyna tracić to co nazywamy — być. Owocem takiej postawy jest: chciwoœć, zazdroœć, zachłannoœć, egoizm. Zatem cechy, które degradujš człowieka i sprawiajš, że choć posiada wiele dóbr, to jest ubogi w dobra wyższego rzędu, w dobra duchowe. Zamiast się rozwijać i dorastać do miary pełni człowieczeństwa, zwija się, degraduje swoje człowieczeństwo niezależnie od posiadanej wiedzy. Wiedza w tym przypadku, tym bardziej techniczna, użyteczna, w niczym się nie przydaje, natomiast humanistyczna o tyle, o ile odnosi się jš do Bytu nadrzędnego i najwyższego, do Boga.

Można też, kosztem dóbr materialnych, a nawet kosztem znajomych, przyjaciół, czy nawet rodziny, czy też kosztem skupienia się na samym sobie, dochodzić do tego aby - być. Wówczas człowiek œwiadomie odrzuca wszystko to, co kojarzy się z przyziemnoœciš i doczesnoœciš, a zatem przemijalnoœciš, a skupia się na wartoœciach najwyższych, jak: miłoœć Boga i człowieka, dobroć, mšdroœć, życzliwoœć i uprzejmoœć, znoszenie i wybaczanie słaboœci własnych i cudzych.

Oczywiœcie, życie według tych wartoœci wymaga  nieustannej pracy nad sobš, zapierania się własnych słaboœci, czy nieuporzšdkowanych skłonnoœci. Wymaga czystej i nieobłudnej wiary w Boga, w człowieka, w dobro, a także krytycznego spojrzenia na to co przemijajšce, na to co nazywamy — mieć, aby to mieć, nie ogarnęło człowieka, ale aby człowiek nad tym panował oraz z ich powodu się nie wynosił.

Być jest dużo bardziej ważniejsze niż mieć, choć czasami to — mieć, może pomagać w tym, aby — być. Najczęœciej jednak to — mieć, przeszkadza w tym aby — być.

opr. mg/mg