Chromi

„Niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą".

Biblia wspomina o wielu chorobach, bo choroba od najdawniejszych czasów towarzyszy człowiekowi. W sposób szczególnie wstydliwy podchodzono do niepełnosprawności. Były one z daleka widoczne, a „skazy" na ciele odbierano często jako karę za grzechy.

Wśród ludzi szczególnie dotkniętych cierpieniem Pismo Święte nadmienia o chromych, zwykle wymieniając ich jednym tchem z osobami niewidomymi i głuchymi. Chromy, greckie cholos, to człowiek utykający na nogę, kulawy, obarczony ciężarem niemożności sprawnego chodzenia. Niepełnosprawność ta sprawiała, że chromy nie mógł spełniać żadnych funkcji kapłańskich (Kpł 21, 18). Biblia wskazuje przykłady pomocy udzielanej ludziom chromym. „Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi", wspomina swoje postępowanie Hiob (Hi 29, 15). Meribbaal, syn Jonatana, kiedy miał pięć lat, upadł podczas pośpiesznej ucieczki i pozostał chromy (2 Sm 4, 4), i to na obie nogi (2 Sm 9,13). Dawid, który przyjaźnił się z jego ojcem, oddał mu potem dawne dobra Saula, a Sibę, sługę Saula, uczynił sługą Meribbaala, aby zarządzał mieniem i wraz z całą rodziną, piętnastoma synami i dwudziestoma sługami, opiekował się chromym Meribbaalem.

Na pytanie św. Jana Chrzciciela o posłannictwo mesjańskie, Jezus odpowiada słowami proroka Izajasza o uzdrowieniu niewidomych, chromych, głuchych i niemych. Prorok opisywał nadejście Boga: „Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło krzyknie" (Iz 35, 5-6). Zapowiadał, że Bóg usunie kalectwo i cudownie przywróci ludziom zdrowie. Wypełnienie się tego proroctwa w działalności Chrystusa było dla ludzi wyraźnym znakiem rozpoznawczym czasów mesjańskich.

opr. mg/mg