Wzbogacajcie przyjaźń

Chrystus wielokrotnie przestrzegał swoich wyznawców, by byli gotowi na różne cierpienia i ofiary z powodu wiary.

Dzisiejsze pierwsze czytanie liturgiczne mówi nam, na jaką próbę była wystawiona wiara Abrahama, jak wiele go kosztowało dochowanie wierności Bogu. Czy ja znam cenę swojej wiary; czy jestem gotów zapłacić za nią każdą cenę, by wytrwać przy Bogu? Tak jak to było w przypadku Abrahama i tylu żarliwych wyznawców Chrystusa?

Warto tu wspomnieć o ofierze, na jaką się zdobył ojciec Jan Bejzym (1850—1912), jezuita, dziś kandydat na ołtarze. Miał 48 lat, mógł spokojnie pracować w Polsce jako kapłan. Ale poczuł w sobie łaskę powołania misyjnego, chęć poświęcenia się — na wzór Chrystusa — ludziom najbardziej potrzebującym pomocy, bo chorym na trąd. Opuszcza ojczyznę i udaje się na Madagaskar, do pracy wśród trędowatych. Robi wszystko, aby ulżyć ich doli i to mu się udaje. Po kilku latach sam zaraża się trądem; cierpi z cierpiącymi; wie, że już nie powróci do kraju, że przyjdzie mu umrzeć na obcej ziemi. W listach do bliskich nie ukrywa, że bardzo cierpi.

Śmierć O. Jana Bejzyma, spowodowana trądem, była ceną, jaką zapłacił za swoją wiarę. Była potwierdzeniem jego miłości do Boga i do człowieka.

Św. Paweł w Liście do Rzymian wzywa swoich adresatów do zaufania Bogu: „Bracia, jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?”

Tego zaufania potrzeba nam zwłaszcza w obliczu zbliżającej się śmierci, która zawsze wydaje się przedwczesną. Zawsze bowiem jest jeszcze coś do zrobienia. Niekiedy jakaś poważna praca czeka na zakończenie.

Tak było w przypadku wybitnego historyka, ze Zgromadzenia XX. Zmartwychwstańców, ks. Waleriana Kalinki (1816—1886). Obok innych wybitnych historyków XIX wieku, Szujskiego i Bobrzyńskiego, ks. Kalinka reprezentował pogląd, że Polska upadła politycznie w XVIII wieku w następstwie upadku moralnego. Jeszcze na łożu śmierci (zmarł we Lwowie 14 grudnia 1886 r.) wśród kilku ostatnich wypowiedzianych zdań jedno brzmiało: „Polska nierządem upadła”. Temu poglądowi dał wyraz w wielu dziełach historycznych, szczególnie w utworze poświęconym Sejmowi Czteroletniemu. Ten ostatni traktował jako dzieło swego życia, zaplanował je na kilka tomów, pisał przez kilkanaście lat i nie dokończył z braku czasu i sił. Jedynym jego pragnieniem w ostatnich latach i miesiącach życia było ukończenie dzieła na temat Sejmu Czteroletniego.

Gdy podczas choroby, która miała zakończyć się śmiercią, życzono mu zdrowia, odpowiadał z poddaniem się woli Bożej: „To nic nie znaczy, czy wyzdrowieję, czy nie: rzecz główna, by się stała wola Boża”.

J. Mrówczyński CR, Ks. Walerian Kalinka. Życie i działalność, Poznań 1972, s. 651.

Św. Marek ewangelista opisuje nam przeżycie, jakiego doznała trójka apostołów będących świadkami przemiany, jaka dokonała się w zewnętrznym wyglądzie Chrystusa.

Przemienienie Pańskie, bo tak nazywamy to, co miało miejsce na Górze Tabor, jest wezwaniem skierowanym do nas, byśmy i my ciągle się przemieniali, stając się coraz doskonalszymi jako ludzie, a także pod względem zawodowym i religijnym.

Wzorem takiego przemienienia się może być nasz wielki pisarz, Władysław Reymont. Jego życie przypada na lata 1867—1925. Urodził się w Kobielach Wielkich jako syn organisty. Jako młody człowiek był kolejno czeladnikiem krawieckim w Warszawie, kolejarzem, aktorem w teatrze wędrownym, później znów urzędnikiem kolejowym na stacji Krosnowa. W czasie wykonywania tych zawodów próbował pisać wiersze i nowele. Wreszcie w listopadzie 1893 roku postanowił poświęcić się pracy pisarskiej i w tym celu przeniósł się do Warszawy, mając zaledwie 3 ruble w kieszeni. Zamieszkał w ciemnej izbie na poddaszu, którą wynajmował razem z trzema młodymi rzemieślnikami. W poszukiwaniu wygodniejszego miejsca do pisania książek trafił do katedry św. Jana, gdzie na ławce rozkładał niezbędne przybory i pisał. Lepsze warunki materialne mógł sobie stworzyć dopiero w roku 1899, gdy poszkodowany w katastrofie kolejowej we Włochach pod Warszawą otrzymał 40 tys. rubli odszkodowania.

Spod jego pióra wyszło wiele wspaniałych powieści i nowel. Nieśmiertelną sławę zapewniła mu epopeja chłopska pt. „Chłopi”, za którą otrzymał Nagrodę Nobla. Droga Reymonta do sławy i do pożytecznej pracy dla narodu była długa i ciężka: zaczynał od czeladnika krawieckiego, by po latach znaleźć się wśród laureatów Nagrody Nobla.

Za: Kalendarium duszpasterskie, t. II, s. 251—252.