Dobry Pasterz

Małe stadko Jezusa powiększyło się i będzie się nieustannie powiększać — możemy już oglądać olbrzymie zgromadzenia wiernych. Arcykapłan Kajfasz, nie wiedząc o tym, prorokował: „Niech jeden człowiek umrze za cały lud!”. Jan zaś doda: „Tak, ażeby zgromadzić wszystkie rozproszone dzieci Boże”. Poprzez wieki ku Jezusowi dąży lud, który przekracza wszelkie wyobrażenie, kiedy pomyśli się o zgromadzeniu na końcu czasów.

W tym wszystkim pojawia się niepokój: jakie jest moje miejsce w tym wielkim tłumie. Powinniśmy uczynić wysiłek — zwłaszcza jeśli przyzwyczajeni jesteśmy myśleć o Jezusie w kategoriach Ty i ja — żeby wpisać się w zamysł Boży: „Chcę, żebyście byli ludem, kocham was jako lud”. Uczestniczymy w niezwykłej przygodzie: cała ludzka historia i zgromadzenie ludzi wokół Jezusa.

Ale co zatem zrobić z tym pięknym obrazem Jezusa, niosącego na swoich ramionach tę jedną owieczkę zagubioną, tę jedną owieczkę ukochaną? Ten obraz pozostaje prawdziwy. Jezus ma podwójną władzę, jakiej nie będzie miał żaden lider: jest przywódcą największego tłumu, ale jednocześnie z każdym z nas potrafi nawiązać najbardziej osobistą i intymną więź.

Na potwierdzenie tego mamy Jego czułe słowa: „Znam owce moje, a moje Mnie znają”. A następne słowa są tak mocne, że zadajemy sobie pytanie, czy dobrze je rozumiemy: jestem dla Jezusa kimś szczególnym i umiłowanym, On pragnie, aby łączyła mnie z Nim więź porównywalna (Janowe jak) z miłością, która jednoczy Go z Ojcem!

Dlaczego nie umiemy powiedzieć całemu światu, że na ziemi żadne dziecko nie jest zgubione, nikt nie jest samotny? Lud gromadzi się, aby tworzyć jedną owczarnię, do której wezwany jest każdy: „Mam także inne owce” — mówi Jezus. Nie zamykajmy owczarni, nie mówmy nigdy: „Ci są z dala od Chrystusa”. W wieczności poznamy, kto — w najgęstszym tłumie — był naprawdę blisko Jezusa.

ANDRÉ SÈVE, Homilie niedzielne Kraków 1999