Eucharystia - sakramentem ofiary

Oto nadchodzą dni,
kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim
nowe przymierze.
Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami,
kiedy ująłem ich za rękę,
by wyprowadzić z ziemi egipskiej.
To moje przymierze złamali,
mimo że byłem ich Władcą
— wyrocznia Pana.
Lecz takie będzie przymierze,
jakie zawrę z domem Izraela
po tych dniach — wyrocznia Pana:
Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa
i wypiszę na ich sercu.
Będę im Bogiem,
oni zaś będą Mi narodem.
I nie będą się musieli wzajemnie pouczać
jeden mówiąc do drugiego:
„Poznajcie Pana!”
Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego
poznają Mnie — wyrocznia Pana,
ponieważ odpuszczę im występki,
a o grzechach ich nie będę już wspominał.

Prorok Jeremiasz zapowiada nastanie nowego przymierza między Bogiem a Izraelem. Poprzednie przymierze, zawarte na Synaju za czasów Mojżesza, było łamane przez ludzi. Jego łamanie przez ludzi karał Bóg klęskami spadającymi na państwo żydowskie. Mówi o tym historia Izraela. Około roku 1000 przed Chrystusem król Dawid uczynił z ludu izraelskiego duże, polityczne i militarnie znaczące królestwo. Nie przetrwało ono jednak długo. Już po śmierci Salomona, syna Dawida, około roku 930 przed Chrystusem rozpadło się na Królestwo Północne Izraela ze stolicą w Samarii i Królestwo Południowe ze stolicą w Jerozolimie. W drugiej połowie VIII wieku Asyryjczycy podbili Królestwo Północne. Przy końcu VII wieku znów Babilończycy zaczęli zagrażać Królestwu Południowemu. W roku 587 lub 586 zostało ono podbite, a Jerozolima zdobyta i zburzona.

Wydarzenia te obudziły u Żydów wątpliwości co do Bożej obietnicy zawartej w przymierzu: czyżby Bóg porzucił swój lud? Na tym tle zrozumiałą jest działalność proroka Jeremiasza, przypadająca na okres poprzedzający upadek Królestwa Południowego z Jerozolimą. Przez niego to zapowiada Bóg zawarcie z Izraelem nowego przymierza: będzie ono przymierzem przebaczającej miłości. Ze strony ludzi warunkiem tego przymierza jest nawrócenie i wewnętrzna odnowa — nowe serce. Jedno i drugie będzie darem Boga. Zapowiedź ta spełniła się, kiedy Jezus zawarł z ludzkością nowe i wieczne przymierze, będące z Jego strony dziełem odkupienia dokonanym przez mękę i śmierć krzyżową.

Autor Listu do Hebrajczyków stwierdza, że Chrystus „stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają”.

Nasze życie jest więc na zawsze związane z Chrystusem. Od Niego zależy wszystko, bo nasz los ostateczny. O doniosłości naszego związku z Chrystusem Michel Quoist pisze:

„Czy wierzymy w to centralne wydarzenie historii, we Wcielenie Boga...? Czy naprawdę wierzymy w Jezusa Chrystusa, Boga, który przyszedł na spotkanie człowieka, aby go zbawić, by zbawić cały świat? Czy wierzymy, że w Nim jest jedyna siła mogąca dotrzeć do serca człowieka i gruntownie go przemienić? Czy wierzymy, że misterium Jezusa Chrystusa przebiega w czasie, że nasz Bóg jest tu, u nas, w nas, żyjący naszym życiem, triumfujący aż po kres czasów?

I jakie są nasze z Nim relacje? Wszystko bowiem od tego zależy. Kto oddala się od Jezusa, kto Go traci z oczu, oddala się od Boga i od swego zbawienia, to znaczy traci możliwość pełnego rozwoju i autentycznej budowy lepszego świata. Kto traci Jezusa Chrystusa, traci wszystko”.

Michel Quoist, Chrystus zawsze żyje, Paryż 1974, s. 116.

Rzeczy na tym świecie są ze sobą powiązane: nie ma sukcesu bez pracy, żniw bez zasiewu, wzrostu bez obumarcia. Mówi o tym Chrystus w sposób obrazowy: „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity”.

Podobnie bywa ze śmiercią człowieka. Śmierć wprawdzie zrywa kontakty fizyczne z daną osobą, ale więzy duchowe mają szansę przetrwać poza grób: umierająca osoba — zależnie od swej świętości — będzie o nas pamiętać i wstawiać się za nami u Boga.

Tak patrzono na śmierć błogosławionej siostry Faustyny († 1938). Na kilka tygodni przed jej śmiercią ludzie przychodzili do niej ze swoimi troskami, by o nich pamiętała na drugim świecie. Podobnie jak sąsiadkę jadącą do miasta prosimy, by nam coś załatwiła lub kupiła, tak proszono bliską śmierci siostrę Faustynę o załatwienie różnych spraw u Boga. Wspomniała o tym w Dzienniczku:

„Dziś przyszła do mnie jedna z sióstr i mówi mi: proszę siostry, ja dziwnie czuję, coś jakby mi mówiło, aby przyjść do siostry i polecić siostrze różne sprawy, nim siostra umrze, że siostra może mi to uprosić i załatwić u Pana Jezusa. Odpowiedziałam jej szczerze, że tak, że czuję to w duszy, że po śmierci więcej będę mogła u Pana Jezusa uprosić niż teraz. Będę pamiętać o siostrze przed Jego tronem...”

„Kiedy weszłam na chwilę do sypialni sąsiedniej, aby odwiedzić chore siostry, jedna z nich powiedziała: Siostro, jak siostra umrze, nic się siostry nie będę bała. Niech siostra do mnie przyjdzie po śmierci, bo mam siostrze powierzyć jedną tajemnicę duszy, aby siostra u Pana Jezusa mi to załatwiła. Ja wiem, że siostra może mi to u Pana Jezusa uprosić”.

Cytat za: Maria Tarnawska, Siostra Faustyna Kowalska. Życie i posłannictwo,
Kraków 1986, s. 215.