Kamień

„Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu".

Biblia wielokrotnie posługuje się bogatą symboliką kamienia - przedmiotu i materiału -z którym wiąże się trwałość, siła i wytrzymałość. Choć Izrael musiał wielokrotnie zmagać się z pokusą kultu kamieni, traktowanych jako święte wśród narodów ościennych, trudno odmówić przypisywania im szczególnej roli: z kamienia wykonywano ołtarz, kamień ustawiony przez Jakuba w Betel stał się domem Boga (Rdz 28, 22), a kamienie z Jordanu przypominać miały przymierze zawarte między Bogiem a Jego ludem (Joz 4, 7). Ukoronowaniem biblijnej symboliki stanie się zastosowanie obrazu odrzuconego kamienia do Mesjasza: Chrystus przez swoją śmierć i zmartwychwstanie stał się kamieniem węgielnym (Psi 18,22; Mt 21,42), a chrześcijanie - żywe kamienie -tworzą świętą w Panu świątynię (Ef 2, 21). Szczególną rolę odegrał w historii Zbawienia kamień grobowy. W czasach Pana Jezusa ciała zmarłych składano w naturalnych grotach lub w wykuwanych w skałach zagłębieniach. Wejście do komnaty grobowej - zazwyczaj niskie i przyozdobione - było z daleka dobrze widoczne, ponieważ ze względów rytualnych - dotknięcie grobu powodowało nieczystość - pobielano je wapnem. Drogę do grobowca zamykał właśnie kamień (gr. lithos).

Ciało Jezusa złożono w grobowcu należącym do Józefa z Arymatei. Na otwór wejściowy zatoczono „wielki" kamień (Mt), „bardzo wielki" (Mk). Ojcowie Kościoła będą później w tej wzmiance widzieć wymowny znak ciężaru grzechów ludzkości.

Właśnie ten wielki kamień stał się pierwszym widocznym znakiem Zmartwychwstania. Niewiasty w drodze do grobu zastanawiały się, kto im go odsunie, by mogły wejść do środka i namaścić ciało Jezusa. Kamień był jednak odrzucony. Stał się przez to powodem zdumienia, strachu, niepewności, a także - jak się później okazało - znakiem wielkiej nadziei i radości.

opr. mg/mg