5 niedziela zwykła

Ks. Zdzisław Wietrzak SJ

JEZUS ŻYJE

Homilie niedzielne i świąteczne - Rok B

NIHIL OBSTAT. Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego, ks. Adam Żak SJ, prowincjał. Kraków 11 września 2002 r., l.dz. 179/02.

5 NIEDZIELA ZWYKŁA

WPROWADZENIE

Co nas pociąga ku Bogu? Czyste oczy dziecka? Szczere przyznanie się do winy? Piękne nauki rodziców, katechetów, misjonarzy? Po trosze — każda z tych rzeczy. Niewinność jest piękna, a piękno pociąga. Natomiast zdecydowanie porusza nas szczere świadectwo. Coś w nas wtedy mięknie, tak że zaczynamy się dzielić swoją grzesznością i ufnością w miłosierdzie Boże. I o tych świadectwach są dzisiejsze czytania. Są to wyznania proroka Izajasza, wypowiedzi Apostołów Piotra i Pawła o dobroci Boga, powołującego do apostolstwa.

Wyznajmy naszą grzeszność, by doświadczyć Bożego miłosierdzia...

HOMILIA

„Oto ja, poślij mnie!”

Różne są historie ludzi świadczących o Bogu: jedni z mlekiem matki wyssali miłość do Boga i nie wyobrażają sobie życia bez Niego, inni obudzili się z duchowej martwoty na skutek cierpienia lub głębokiego przeżycia, ale na pewno niejednego poruszyło czyjeś świadectwo. Posłuchajmy pewnego zwierzenia:

Nigdy nie myślałam o życiu zakonnym, chociaż je szanowałam. To nie dla mnie. Raz nawet, mijając siostrę zakonną, powiedziałam do koleżanki: «Nigdy nie chciałabym być zakonnicą». Myślałam przecież o małżeństwie i rodzinie...

Raz do parafii przyjechali zakonnicy, by głosić misje święte. Słuchałam ich nauk i urzekał mnie ich zapał apostolski oraz pokój i radość ze służby Bożej. Na nauce stanowej dla młodzieży jeden z nich powiedział, że jest też inne życie, piękne i oddane Bogu — życie zakonne. Tak mną to wstrząsnęło, że zrozumiałam, że to jedyna droga, która może mnie uszczęśliwić. Postanowiłam zatem wstąpić do zakonu, co zaskoczyło moich rodziców i otoczenie...

Dziś tego życia w zażyłości z Bogiem nie zmieniłabym za żadne skarby świata. Opuszczając niewiele, zyskałam wszystko. Proszę pokornie Pana mego życia, by to moje przekonanie nigdy nie osłabło²⁵.

Piękne wyznanie o radosnym świadczeniu o Bogu. Musieli ci zakonnicy szczerze służyć Bogu, że wywołało to taki oddźwięk u młodej dziewczyny. A przecież nie zawsze i nie każdy ma ochotę dawać świadectwo.

„Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny”

O dawaniu świadectwa mówią dzisiejsze czytania. Izajasz przeraził się tym, że ujrzał Pana, i dopiero zapewnienie o zmazaniu jego winy otworzyło go na Boże wezwanie. Podobnie Piotr po cudownym rozmnożeniu ryb poczuł się niegodny swego Mistrza. Jezus jednak go przygarnął i to pozwoliło mu podążyć za Mistrzem. Nawrócony Paweł natomiast nazwał siebie poronionym płodem, niegodnym apostolstwa. Ale i on, pociągnięty Bożą miłością, odpowiedział na powołanie.

A czy w naszym życiu nie doświadczyliśmy jakiegoś zahamowania z powodu zniewolenia czy poczucia winy? Czuliśmy się wtedy nieswojo, wewnętrznie zablokowani, brak nam było zapału. A cóż dopiero mówić o życiu w grzechu tygodniami czy miesiącami. Czyż nie jest to przeszkoda w ewangelizacji? Przeszkoda w mówieniu o miłości Bożej? Oczywiście, że tak. Dopiero przyznanie się przed sobą i wyznanie winy przed Bogiem i przed bliźnim dawało nam radość i pozwalało mówić, że Bóg nas kocha. Czuliśmy się wtedy kochanym dzieckiem Bożym. Zatem oddanie Jezusowi grzechów i zniewoleń uwalnia od lęku. Doświadczamy wtedy coś z tego, co przeżyli Izajasz i Piotr.

„Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił”

Podobnie jest i dzisiaj. W sierpniu 2002 r. prasa katolicka podawała relacje z pracy ewangelizacyjnej w Żarach na „Woodstock 2002”. Oto ewangelizatorzy z „Przystanku Jezus” przed rozpoczęciem Woodstocku sami najpierw odprawiali rekolekcje i napełnieni Bogiem szli do młodych, by służyć im, dawać chleb, zabierać do lazaretu, rozmawiać, świadczyć o miłości Bożej. Młodzież przeważnie pozytywnie odnosiła się do świeckich i duchownych ewangelizatorów. Nie wypalały apostołów zdarzające się ekscesy, nie peszyły ich. Bo jak się ma Boga w sercu, to czego się lękać? Bóg przecież z nami.

Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki tak sformułował warunki owocnego świadectwa o Chrystusie:

1. Być pewnym, że Chrystus jest moim Panem i Zbawicielem, że jest w moim życiu, żyje we mnie, a ja w Nim.

2. Upewnić się, że wszystkie moje grzechy są uznane i wyznane przed Bogiem w wierze w przebaczającą moc Krwi Chrystusa wylanej na krzyżu (inaczej nie będę radosnym świadkiem).

3. Upewnić się, że prowadzę życie w Duchu, że Chrystus zasiada na tronie mojego serca, a moje „ja” jest Mu poddane.

4. Przy każdej okazji w prosty sposób dzielić się swoją wiarą w Chrystusa z innymi.

5. Modlić się.

6. Iść, to znaczy wziąć inicjatywę w swoje ręce (iść, a nie czekać).

7. Iść w miłości, w przekonaniu, że jestem narzędziem miłości Boga.

8. Rozmawiać o Jezusie (mówić wprost o Nim).

9. Pozostawić Bogu rezultaty i Jemu przypisywać owoce („słudzy nieużyteczni jesteśmy”).

Jeżeli będziemy stosować wszystkie wymienione zasady — mówi ks. Blachnicki — to nasze świadectwo na pewno będzie owocne i będziemy przeżywać wielką radość.

Zakończenie

Popatrzmy na ludzi wychodzących w niedzielę z kościoła. Są pogodni, radośni, są napełnieni Bogiem, jeśli szczerze uczestniczyli we Mszy św. Wnoszą do domu miłość. A już po przyjęciu komunii św. uważamy, żeby kulturalnie odpowiadać, żeby usłużyć. I to jest dawanie świadectwa. To jest ewangelizacja — mimo naszej grzeszności.

Przypomnijmy sobie, jacy wracaliśmy z pielgrzymki czy z obchodów jakiegoś święta na Kalwarii. Ile w nas było pokoju, jak inni byli do nas życzliwi. To też była ewangelizacja — mimo naszej grzeszności.

Oby tylko nie było w nas trwania w grzechu, oby było ciągłe powracanie do Boga. Bóg nie pamięta grzesznej przeszłości. Nie pamiętają też ludzkie, widząc nas szczęśliwych Bogiem. Amen.

PRZED ROZESŁANIEM

Ktoś powiedział, że kataru i miłości nie da się ukryć. Jezus, widząc nasze kochające serce, nie pamięta grzechów, bo prawdziwa miłość wybacza. Nasza grzeszność nie jest przeszkodą dla Jezusa. Przeszkodą jest brak wiary w miłosierdzie Boże. Ufajmy i oczyszczajmy się, a będziemy świadczyć, że Bóg jest miłością miłosierną. Tak robili zawsze ludzie kochający Boga: prorocy, apostołowie, wyznawcy Jezusa.

Przypisy

²⁵ Zakony i zgromadzenia żeńskie. Informator, Poznań 1992, Wydawnictwo Akwilon, ss. 83—85.

opr. ab/ab